The One With the Team Hoyt

Tijdens mijn middagpauze lees ik de krant, bekijk ik de statussen op facebook en probeer ik een blogje te schrijven en nog andere blogjes te lezen. Op een uur tijd kan je veel doen als je aan je bureau blijft zitten (wij hebben geen refter, dus zijn we verplicht om onze boterhammetjes aan onze bureau's te eten en propere bankjes staan er hier ook niet buiten. Integendeel.)

Vanmiddag echter viel mijn mond open van verbazing voor een sterk staaltje vaderliefde dat ik in de krant ben tegengekomen. Ouderliefde is onbeschrijflijk sterk, dat is algemeen geweten, maar wat ik vanmiddag heb gelezen is immens!

Een jongen werd geboren, maar bij de geboorte zat de navelstreng rond zijn nek. Hierdoor heeft hij zuurstofgebrek gehad bij de geboorte en de gevolgen daarvan zijn tot op de dag van vandaag nog waarneembaar. (Bij mijn geboorte zat de navelstreng naar het schijnt twee keer rond mijn nek, maar de gyn zei tegen La Mamma om eventjes te stoppen met persen en op een hik en een snik was die van mijn nek gehaald. Ik draag er nog de gevolgen van! *knipoogt* Hoewel ik wel besef dat ik geen te korte halskettingen kan verdragen. Enfin. Dit geheel terzijde natuurlijk.) In dit geval hebben ze die navelstreng blijkbaar niet op een hik en een snik kunnen weghalen en ja, dan kan het gebeuren dat je kind gehandicapt is. (Hiermee wil ik niemand brusceren of ontmoedigen of schrik aanjagen, maar in dit geval is het gebeurd.)

Deze jongen is lichamelijk gehandicapt maar zou naar het schijnt wel intelligent zijn, maar ontbreekt hij de mogelijkheid om dit kenbaar te maken. Wel hebben ze hem een  computer gegeven waarmee hij kan communiceren, maar ik denk toch dat dit nog iets anders is...

De zoon is een sportfanaat maar is lichamelijk niet in staat om een sport te beoefenen. Dus de vader heeft niet beter gevonden dan zelf te beginnen trainen om aan allerhande marathons te kunnen meedoen en zijn zoon mee te sleuren (sorry voor de 'platte' omschrijving, maar bij gebrek aan beter weet ik niets anders dan wat hij in feite doet met zijn zoon). In een bootje bij het zwemmen, op de fiets bij het fietsen en in de rolstoel bij het lopen.

Geweldig toch dat je je als vader zo toelegt op een onmogelijke droom van je zoon en deze droom zo mogelijk maakt?

Liefs,
Me die ontzettend veel respect heeft voor deze vader en alle anderen die hun leven in het teken zetten van hun (al dan niet) gehandicapt kind.