vrijdag 31 augustus 2012

The One With the Stairs


Zoals jullie wellicht weten, hebben wij 'n nieuwbouw gekocht die wij stilaan aan het afwerken zijn. Opdat al het plakwerk genoeg tijd zou krijgen om uit te drogen, werd ons aangeraden om toch een tijdje te wachten met schilderen. 

De muren zijn niet schilderklaar, dus daar kruipt wel wat werk in. Gelukkig kunnen wij rekenen op de expertise van een professionele schilder die alles schilderklaar kan zetten en kan schilderen! Zo is het voor ons in de toekomst gemakkelijker om de muren een ander kleurtje te geven zonder al te veel werk. 

Het eerste dat we laten doen hebben, is de kinderkamer. Jammer genoeg zijn er nog altijd een paar details die afgewerkt moeten worden, zoals daar zijn: de lamp vasthangen, een kader omhoog hangen en een paar schapjes (de bakken waar zijn suikerbonen nog op staan, die komen aan de muur). Momenteel hebben we echter zoveel ander werk dat dit er nog niet van gekomen is. Maar van zodra het in orde is, zal ik uiteraard fotootjes posten van de kinderkamer. 

Deze zomer zijn we twee weken naar de Ardennen geweest. Meer moesten wij niet ondernemen met een twee-maand-oude baby. Gelukkig waren we niet thuis, want ondertussen heeft onze buurman onze trap behandeld met olie. We mochten er dan niet over lopen, dus het was goed dat we weg waren, dan kon onze buur van boven tot onder werken zonder naar iets te zien of rekening te houden met ons. 

We hebben ervoor gekozen om met een combinatie van olie + vernis en verf te werken. 

De eerste drie foto's laten de trap zien voor de behandeling.
De laatste drie foto's laten de trap na de behandeling zien.
De traptreden en de leuning waar je je aan vastpakt, die zijn geölied en vernist. De andere zaken zijn geschilderd in een iets lichtere tint dan onze voordeur.

Stilaan komt alles in orde in en aan ons huisje. De tuin is ook bijna klaar, op een kleine strook na die nog opgevuld moet worden met kiezelsteentjes, maar dat zal voor volgend voorjaar zijn.

Nu al de rest nog... De living, de keuken, de gang, de berging, de badkamers, onze slaapkamers, babykamer twee en de zolder... Momenteel zal ik nog voldoende blogmateriaal hebben!

Naast werken en dingen in orde brengen, hebben we ook nog tijd om te dromen, om te proberen die dromen waar te maken en om te feesten. Maar daarover later meer.

Liefs,
Me die content is dat de trap klaar is zodat daar al minder stof vanaf komt.

donderdag 23 augustus 2012

The One Where Enough is Enough

Ik heb veel geduld en ik doe lang en hard mijn best om vriendschaps - en familiebanden in ere te houden, maar genoeg is genoeg!

Langs mijn Mama haar kant - haar broer en zussen - hangen we redelijk goed aan elkaar. We zien elkaar zeer frequent, vierden tot drie jaar geleden samen Oudjaar. Gingen als eerste op babybezoek bij mijn neef toen hij zeven jaar geleden voor de eerste keer papa werd.

Toen ik naar Ternat verhuisde en ver van mijn thuisbasis en familie ging wonen, heb ik geprobeerd de band in ere te houden door op 1 mei mijn neven en nichten uit te nodigen bij ons thuis voor een hapje en een drankje. Wat doe je anders op een eerste mei? Niet bijster veel... Dus ik wou er een gezellige namiddag van maken.

Kwam ik van een kale reis terug, seg! Mijn twee neven - twee broers - waren het vergeten... Want er lag nog niks officieel vast. Wat hadden ze verwacht? Een papieren uitnodiging in plaats van een sms? Enfin, uiteindelijk is één van die neven dan toch afgekomen, maar de andere (die die papa is) niet.

Ondertussen is die ene neef al drie keer papa. Elke keer ben ik quasi onmiddellijk op babybezoek gegaan.

Maar nu ik zelf mama ben geworden, heb ik nog niets, maar dan ook niets van hem noch zijn vrouw gehoord. Geen sms, geen telefoontje, geen bezoekje... Niets! En dat steekt een beetje... Of ligt dat nu gewoon aan mij? Ik was dat van die eerste mei trouwens al compleet vergeten... Gisteren viel mijn knikker. Dus wat mij betreft is de maat vol! Ik doe mijn best niet meer, hoor.

Ik heb een andere neef die twee weken voor mij ook zijn eerste kindje heeft gekregen en daar zijn mijn getrouwde neef met drie kindjes en vrouwlief zelfs naar 't ziekenhuis gegaan! En ik hoor er niks van...

Maar als er dan wafels verkocht worden op de school van hun dochter, dan bellen ze wel... En dan twee weken later brengen ze de wafels die ik na nog eens twee maand in de vuilbak mocht kieperen omdat wij dat eigenlijk niet eten...

Zoals ik reeds zei: mijn grens is bereikt. Ik doe mijn best niet meer! 't Is gedaan!

Ik heb nog zo'n nonkel ook, maar dan langs mijn Papa zijn kant. Het is zeven jaar geleden dat ik hem en zijn vrouw gezien heb. Drie jaar geleden, in 2009, gaven wij een feest ter ere van het feit dat wij gingen samenwonen. Onder lichte druk van mijn Oma, heb ik die nonkel ook een uitnodiging opgestuurd. Zo beleefd als hij is, heeft hij mij gebeld, een boodschap ingesproken op mijn voicemail om te zeggen dat ze niet konden komen en nadien nooit meer gebeld. Nu met de geboorte van Mauro heb ik hem gewoon niet meegeteld om een geboortekaartje naar te sturen. Maar wederom onder lichte druk van mijn Oma, heb ik hem er toch één gestuurd (weliswaar een kopie, want ze waren op). Ik had aan mijn Oma ook doopsuiker meegegeven voor aan de tantes en nonkels van mijn Papa te geven die een cadeautje hadden gekocht of een kaartje hadden gestuurd. Nu heeft mijn Oma één van die zakjes aan mijn nonkel gegeven. Maar die heeft ook nog niks van zich laten horen! Wat moet ik doen? Hem bellen, zeggen "Seg, ge hebt alles gekregen, zoude mij gene proficiat wensen?"? Ik krijg het daarvan op mijn zenuwen! Gewoon een belleke is al meer dan genoeg van diene mens! Meer verwacht ik echt niet. Maar ja...

Liefs,
Me die nog geweldig naïef is, maar die nu wel weet dat ze beter af is met vrienden dan met familie. Vrienden kan je tenminste zelf kiezen...

donderdag 16 augustus 2012

The One Withe the Cooking Block

Jullie kennen allemaal wel het fenomeen 'writer's block'. Daar heb ik niet echt last van, want ik ben geen schrijver. (Hoewel mijn blog de laatste tijd niet echt bijgevuld wordt... Maar dat komt omdat onze agenda boejevol staat. Constant.) Ik heb eerder last van een Cooking Block. Ik weet nooit wat klaarmaken!

Ik weet niet aan wat dat ligt. Waarschijnlijk aan allerhande factoren die ik zelf kan beïnvloeden, maar toch. Het probleem is dat 't Ventje het liefst van al patatten met groenten en vlees eet. Kip is volgens hem geen vlees trouwens. Ikzelf ben niet zo voor die traditionele keuken. Ik probeer graag dingen uit, maar die worden nooit met veel enthousiasme onthaald.

Nu het zo'n warm weer is, ben ik niet te stuiten. Koude pastasalades. In alle vormen, kleuren en geuren. Ze passeren bijna dagelijks de revue. Maar dat is zooooo lekker. Alleen vind 't Ventje van niet... Waar blijven zijn pattaten? En zijn worteltjes of bloemkool en steak? Dat mag ik hem dus elke dag voorschotelen, he. Ik word er onnozel van!

Ik ben zelf zo'n kookboekje aan 't samenstellen met receptjes uit de Flair of van 't Internet van gerechtjes die uiteindelijk wel in de smaak zijn gevallen. Ik heb er al drie... En ik ben er al een halfjaar mee bezig...

Gehakt Parmentier. (Een ovengerechtje met gehakt, tomatensaus en puree.)
Scampi's in zachte curry. (Superlekker, al zeg ik het zelf!)
Koud pastasalade met maïs en tonijn. (Niet zozeer naar de smaak van 't Ventje, maar foert, he!)

Wij vragen ons af: wat maken andere mensen klaar voor twee? Dus ik smijt deze vraag in de groep: wat maken jullie dagelijks of doordeweeks klaar?

Liefs,
Me die nu een boterhammetje gaat eten.

woensdag 1 augustus 2012

The One With The Two Months

Morgen wordt Mauro al twee maanden! Wat vliegt de tijd! En toch ben ik de bevalling nog niet vergeten... Heb er trouwens nog altijd last van... Van mijn staartbeentje... Maar volgens de gynaecologe is dit perfect normaal en moet je jezelf toch wel drie maanden de tijd geven om te 'genezen'. Alleen snapt 't Ventje niet goed dat ik nog altijd niet vlotjes uit de zetel kan springen of lang in dezelfde positie kan zitten met Mauro.

Wat heeft Mauro al allemaal geleerd op twee maanden tijd? Nog niet zo bijster veel, denken wij... Hij begint nu wel te lachen (getuige de foto hiernaast) en begint ook een beetje te 'brabbelen'. Zijn hoofdje kan hij wel recht houden, als hij zin heeft. En hij duwt zich regelmatig af op zijn benen. Maar echt gericht naar iets grijpen, dat doet hij nog niet echt. Hij slaapt ook nog niet echt zijn nachten door, maar dat denk ik dat door ons komt...

Wij geven normaal gezien voeding op vraag, maar dat is niet meer zo'n goed plan. Want op die manier komt er geen routine in zijn dag noch nacht (en ook niet in die van ons). Normaal gezien eet hij het laatst tussen 23 en 24 uur en slaapt dan door tot een uur of 5, met een beetje geluk 6. Maar veel langer nog niet. En als we hem wakker maken om te eten, dan is hij daarna ongenietbaar en valt niet terug in slaap. Als we terug thuis zijn van vakantie, dan ga ik proberen om met de klok te werken in plaats van op gevoel. Kwestie dat alles volgens plan kan verlopen als ik opnieuw ga werken. Hebben jullie trouwens tips over hoe ik dit het best kan aanpakken?

Wat hebben wij ('t Ventje en ik) in die twee maanden tijd geleerd? Dat we niet echt dezelfde ideeën hebben over de dingen... 's Nachts moet ik opstaan, want ik heb toch congé. Ik kan niet moe zijn want ik ben hele dagen thuis. Het kan niet dat ik niet zo veel kan doen in het huishouden. Ik mag Mauro dagelijks zijn badje geven zodat hij de longen uit zijn lijf schreeuwt, want hij heeft dat niet zo graag (behalve dan het deel dat hij in het water zit). Nadien pakt 't Ventje hem dan op en zegt dan laconiek "Ik ben je verwenpapa... Ik doe alleen de leuke dingen met jou..." Ik mag trouwens ook de meeste pampers doen... Wat heb ik dan voornamelijk geleerd? Dat 't Ventje ongelooflijk ouderwetse opvattingen heeft... Enige tips hoe ik die uit zijn hoofd kan krijgen? Ik heb me trouwens al voorgenomen dat eens Mauro op flessenvoeding is overgeschakeld en 't Ventje 's nachts nog altijd niet opstaat als ik ook moet gaan werken, dan ga ik een nacht, misschien twee, op een ander logeren. En ik meen dat! Ik wil daarmee niet afgestempeld worden als een slechte moeder. Want ik zie Mauro ongelooflijk graag. En 't Ventje ook. Maar ik wil 't  Ventje laten voelen wat hij van mij verwacht. Ben ik nu zo slecht? Hij is er trouwens al wel van op de hoogte, van mijn plannen.

Het doopsel van Mauro begint eindelijk stilaan vorm te krijgen. Hopelijk kan het deze maand nog doorgaan. Op 2 september is het de laatste dag dat ik Mauro fulltime borstvoeding ga geven. Nadien ga ik afbouwen om tegen 24 september volledig op flesjes te zijn overgeschakeld. En zo heb ik alles al uitgestippeld, maar heb ik soms 't gevoel dat 't Ventje niet volgt...

Liefs,
Me die gerust wat tips van jullie kan gebruiken ivm routine inbouwen, borstvoeding afbouwen en 't Ventje heropvoeden...