woensdag 17 april 2013

The One With the Bomb


Ik heb jullie al eens kort verteld wat mijn dagelijkse job inhoudt, naast het mama zijn.

Op 18 januari 2010 ben ik bij mijn huidige werkgever beginnen werken. Dit is tot op heden mijn vierde job, maar tot op heden nog altijd niet mijn droomjob. Hoewel ik ze ontzettend graag doe! Moest ik mijn job kunnen oppakken en naar Aalst verhuizen, ik sprong erop! Maar dit gebeurt dus niet en ik blijf mij elke dag meer dan 70km verplaatsen om centjes te verdienen.

Enfin.

Ik werk hier ondertussen bijna 3,5 jaar en al zeg ik het zelf: ik heb een relatief goed contact met mijn collega's. Behalve natuurlijk wanener ze fameus tegen mijn kar rijden. Dan kan het zijn dat ze het (in sommige gevallen voorlopig) verkorven hebben. Dan hoef je niet meer op mij te rekenen. Nochtans ben ik het type die iedereen altijd onmiddellijk wil helpen in de mate van het mogelijke.

Zo heb ik nog een collega die voor iedereen altijd onmiddellijk in gang schiet. Op hem kan je altijd rekenen. Een harde werker die zijn job tot in de puntjes kent en je zelfs komt helpen, ook al is het niet voor hem bedoeld. Kortom: een supercollega! Ik werk met hem niet direct samen, maar heb wel een zeer goed contact met hem.

Eigenlijk zou ik in de verleden moeten schrijven over Patrick.
Ja, je leest het goed. Verleden tijd.

Maar dat lukt nog niet...

Maandagochtend, zo rond een uur of halftien, hebben we het harde nieuws te horen gekregen dat Patrick zondag beslist heeft om uit het leven te stappen. Hij heeft zich opgehangen.
Dat was het!
Nadien moesten we gewoon terug aan het werk gaan.
Alsof er niks gebeurd is.

Maar ik kan het hele gebeuren maar niet uit mijn hoofd zetten! Ik blijf eraan denken!
Ik vind het zo erg voor zin vrouw en drie kinderen. Er was niks aan hem te zien. Hij heeft er niet over gesproken.

Wat is er gebeurd?

Zoveel vragen. Zo weinig antwoorden. Want niemand weet er meer over.

Liefs,
Me die zich ontzettend verward voelt door dit gebeuren en het nog erger vindt dat erover wordt gezwegen.

vrijdag 12 april 2013

The One With the Tupperware


Tupperware. Wie kent deze plastiekfabrikant nu niet? Ik denk dat iedereen ze kent én heeft!

Mijn eigen plastiekkast puilt zo goed als uit. (Misschien moet ik die eens uitkuisen?) Ik moet wel toegeven: ze hebben goed gerief. Maar evenveel rommel of onbruikbare zaken. En duur!! Dat zijn ze ook!! Voor een beetje plastiek...

Zo heb ik ooit een pastakoker voor in de microgolf gekocht. Van een miskoop gesproken! Ik gebruik dat dus nooit, he! Ja, om mijn cake in te zetten. Ik gebruik dat dus op-zijne-kop.

Maar ...

Vanavond gaat er bij mij thuis wel een culinair atelier van Tupperware door. Hij (een mannelijk consulent) gaat kip in de oven klaarmaken, zonder vetstof. En die zou er volgens 't boekje krokant en sappig moeten uitkomen. Ik ben eens benieuwd! Ik heb ineens ook gevraagd om daar een beetje pasta bij te koken. Dan kan ik die pastakoker een testen en zien of dat echt zoveel beter is dan koken in een kookpot.

Ik weet nu al wel dat ik iets ga kopen ook. Een patisserieborsteltje (in plastiek, uiteraard. Ik heb er nu één met haartjes maar ik vind dat precies niet echt proper...) en zo'n kommeke voor slaatjes in mee te nemen naar 't werk. (Van goede intenties gesproken, denk aan dieet.)

Gisteren ben ik mijn wijnglazen van de zolder gaan halen en heb die afgewassen. 28 in totaal! Ik denk wel dat ik daarmee moet toekomen! Ik schat dat er iets van 15 à 20 man gaat zijn. Alleen jammer dat nog niet iedereen bevestigd of geannuleerd heeft... Dus ik ben er niet zeker van.

Liefs,
Me met straks de overvolle living en morgen de grote opkuis en afwas.

dinsdag 9 april 2013

The One With the Hot Guy


Maandagochtend...

Eerste werkdag na een weekje verlof dat aan elkaar hing van de slechte nachten...
De nacht van zondag op maandag ook meermaals gebroken door een huilende baby...

Nog geen koffie gedronken...
Nog een beetje slaperig en verlangend naar mijn bed...
Hongerig, maar geen tijd voor ontbijt...

Ik rij onze wijk uit en zie blauwe zwaailichten. IK hou dan even halt achter de geparkeerd wagens om die zwaailichten te laten passeren.
Ik wacht heel eventjes... Maar er komt niets af.
Dan zie ik dat ze stilstaan.

Ik rij door en hou halt voor de ambulances. Ambulanciers rijden een brancard buiten en in de ambulance. Ze moeten hiervoor over de straat.

Vlak aan mijn auto tegen mijn raam passeert een ambulancier die aan de brancard trekt.

Mijn gedachte?

"Verdomme! Wat ne knappe vent!"

En hup... Ik was van slag wakker!

Liefs,
Me die alleen al voor die ambulancier in de ambulance wil terechtkomen en haar dag goed gestart was. *knipoogt*