vrijdag 21 december 2012

The One With Christmas


Ik wens jullie allen zeer prettige kerstdagen vol eten en drinken, overgoten met een sausje van vriendschap en liefde.

Laat ons hopen dat 2013 - ondanks ongeluksgetal 13 - toch een jaar vol geluk, liefde, vriendschap, plezier en een zeer goede gezondheid mag zijn!

Feestelijke kerstgroet,
Me, Mine en Mini-We.

zondag 9 december 2012

The One With My Very First Biscuit

Gisteren hielden we een Sinterklaasfeestje voor mijn metekindje en 't Ventje zijn petekindje. En uiteraard voor ons eigen kindje ook.

Ter gelegenheid van dat feestje, heb ik mijn allereerste biscuit gemaakt!

Mijn deeg heb ik gemaakt volgens de aanwijzingen van deze dame. En ik moet zeggen, het was wel gelukt. Maar tien minuten met een mixer in suiker en eieren staan roeren... Daarvoor zou een KitchenAid ideaal zijn! Dan kan ik dat opzetten en ondertussen iets anders doen. Maar neen, 't Ventje bijt niet... Het zal niet onder de kerstboom liggen (wegens te duur... Voor € 600 mag die ook de keuken opgeruimd houden enzo, en dat is niet het geval)...

Mijn biscuit werd dan opengesneden en er werd rodevruchtengelei tussen gesmeerd. Daarmee was die ook eens op.

Ik heb dan de bovenkant van mijn biscuit proberen gladstrijken met crème au beurre. 200 gram goeie (ongezouten) boter, 200 gram bloemsuiker en één eetlepel water. En roeren maar! De bovenkant van mijn biscuit was redelijk hobbelig... Ik weet nog altijd niet goed hoe dat kwam en of dit normaal is...

Daarna heb ik met rolfondant proberen werken. Ik kreeg mijn groene onderlaag niet dun genoeg en ook niet groot genoeg om ze volledig over mijn taart te laten vallen. Iemand tips hoe ik dit kan wel kan doen? Want dat lijkt me zo moeilijk! Ik heb dan juist maar de bovenkant bekleed met groene fondant. Uit mijn rode heb ik dan een mijter proberen snijden. Bij het slagroom heb ik dan drie zakjes vanillesuiker en gele kleurstof gedaan en dit goed opgeklopt. Met een spuitzak heb ik dan proberen afwerken. De buitenkant van de biscuit werd ook nog afgewerkt met slagroom, bij gebrek aan rolfondant of crème au beurre voor chocoladeschilfers en bij te veel aan slagroom om de pot uit te likken.

Wat vinden jullie van mijn eerste creatie? Let op: alle begin is moeilijk. Maar ik was al zeer trots op hetgeen er op tafel kwam.

In feite viel de taart wel redelijk zwaar uit. Ik had er snel genoeg van. Ze was nog niet luchtig genoeg.

Als avondeten hebben we dan pannenkoeken gegeten. Iemand heeft zelfs pannenkoeken belegd met kaas! hoe haal je 't in je hoofd!? Ik wou er niet van proeven!

't Was een leuk feestje en de kindjes waren braaf. We hebben goed gelachen. En iedereen was content. Zoals het op een feestje hoort te zijn. Maar wel druk... Vier kindjes voor zes volwassenen, en dan nog eentje onderweg. Dus volgend jaar zijn we al zeker met zes volwassenen en vijf kindjes. Wie weet is er dan bij ons ook nog een onderweg... (Voor zover ik weet is het nog altijd niet van dattum, hoor. We hebben een zeer efficiënt voorbehoudsmiddel... Namelijk geen seks... *knipoogt*)

Liefs,
Me die hopelijk nog veel biscuits gaat bakken.

vrijdag 30 november 2012

The One With the Letter to my Son

Liefste schat,

Je papa en ik doen er alles aan om van jou een gelukkige baby, later peuter en kleuter, scholier, tiener, adolescent en volwassene te maken. Jammer genoeg hebben we niet alles in de hand...

Deze week zijn er een paar verschrikkelijke dingen gebeurd...

Inias, een jongen van 14, is van een brug gesprongen en aangereden door een vrachtwagen. Hij  wou uit het leven stappen en dat is hem gelukt. Blijkbaar werd hij gepest op school...
Een meisje van 18 jaar reed met haar auto op de E17. Ze is op de pechstrook gaan staan met haar auto en dan te voet de rijbaan opgegaan. Een aanstormende vrachtwagen kon haar niet meer ontwijken en heeft haar aangereden. Naar het schijnt wou dit meisje ook uit het leven stappen en is ook zij daarin geslaagd...

Ik heb - om eerlijk te zijn - goed nagedacht over het feit of ik al dan een kindje wou. Want eerlijkheid gebied mij om toe te geven dat de wereld zot is geworden. Niet alleen door de bovenstaande feiten. Er zijn nog verschrikkelijke dingen gebeurd de afgelopen tijd waarvan ik denk: "In wat voor een wereld leven wij nu?"

Let op: ik heb geen spijt van het feit dat jij in ons leven bent gekomen. Integendeel! Aankomende zondag wordt je al een half jaar. Je papa en ik hebben 't gevoel dat je al veel langer in ons leven bent. Zo vol heb je onze harten laten lopen met liefde voor jou. We kunnen en willen je niet meer missen. Zelfs de uren dat je in de crèche bent, zijn uren te ver verwijderd van mij. Ik mis je dan...

Wat wij - je papa en ik - je wel willen meegeven, lieve schat, is het feit dat wij altijd voor je klaar zullen staan als er iets zou schelen. We zouden het heel erg  appreciëren moest je het ons vertellen als je met iets zit. Zodoende komen we niet voor een voldongen feit te staan als je een wanhoopsdaad zou plegen. Laat ons hopen van niet, natuurlijk! En niemand uit onze omgeving!

We willen er alles aan doen om jou gelukkig te maken, maar we kunnen jammer genoeg in deze zotte wereld geen wonderen verrichten. Het enige wonder dat we tot nu toe verricht hebben, ben jij. En hopelijk blijft dit een aantal jaren zo. Blijf je gelukkig. En  weet je dat je op ons kan rekenen, dag en nacht, voor het kleinste probleempje in dat mooie hoofdje van je.

Lieve schat, ik hou van jou. En ik wil je nooit meer kwijt! Sluit me daarom - als je veertien bent - niet buiten. Integendeel. Leun en steun op mij. Ik zal je helpen waar ik kan.

Ik beloof je dat ik er alles aan zal doen je gelukkig te maken door in een warm nestje op te groeien, waar knuffels en kussen je rond de oren vliegen.


 
Dikke zoen,
Je mama en papa.

 We houden van je! Voor eeuwig en drie dagen...

 

woensdag 28 november 2012

The One With the Update

OK. Hier gaan we dan. Mijn titel behoeft niet veel uitleg. Ik ga hier gewoon een algemene update geven. 't Is weer superlang geleden dat ik de tijd genomen heb jullie in mijn leven te betrekken en hoewel ik mij uitgebreid excuseerde voor de spelling - en typfouten die ik in het verleden gemaakt heb, heb ik er toch nog vastsgesteld in mijn vorige blogje! Shame on me...

Ten eerste: mijn éénmalig weekmenu is uitgedraaid op een fiasco. Ik heb het niet helemaal kunnen naleven en twee van de zes gerechten waren compleet mislukt. Bey bey voornemen om met weekmenu's te werken! Hoewel het misschien vanaf het nieuwe jaar wel te doen moet zijn... Dus nog een week of zes geduld... (Wat vliegt de tijd toch!)

Ten tweede: met Mauro gaat alles heel goed. Komende zondag is hij al zes maanden oud! Onlangs is hij wel ziek geweest (vorige week, want hij is toen niet naar de crèche gegaan). Hij moest aërosollen. Maar al bij al heeft hij dat niet slecht gedaan!
Hij zit al een tijdje aan vier voedingen per dag. 's Morgens zo rond 7uur een flesje melk. 's Middags rond halftwaalf patatjes. 's Namiddag rond 16uur fruitpap. En 's avonds voor slaaptijd zijn flesje. We zijn aan 't proberen hem wakker te houden nadat we ermee thuiskomen om hem om 8uur zijn flesje te kunnen geven en dan te slapen te leggen. Hij begint nogal vroeg aan zijn nacht als we hem laten slapen bij thuiskomst.
Zitten lukt nog niet zelfstandig. Rollen doet hij als geen ander. Gisteren bijvoorbeeld lag hij 180° graden gedraaid in zijn park (dus met zijn hoofd op de plaats van zijn voeten) en op zijn buik. Hoe hij 't geflikt heeft weten we nog altijd niet. 't Is zo'n schatje en ik zie hem zo graag! Ik kan er geen genoeg van krijgen en zou hem wel kunnen opeten!

Ten derde: ik weet niet wat het is met mij, maar ik ben precies niet echt meer gelukkig... Is dat een winterdipje ofzo? Ik heb nochtans alles wat mijn hartje begeert: een tof huisje, een ventje en een zoontje, maar toch... Ik heb het gevoel dat sinds de geboorte van Mauro ik niet meer voldoe aan de normen van een lief. Dat wou ik zo graag vermijden! Maar 't gebeurt toch, precies... En ik heb nog niet gevonden hoe ik mij terug 'verliefd' kan laten worden op mijn groot ventje...

Ten vierde: de school. Ik wil zo graag leerkracht worden! Maar ik heb nog niet genoeg kunnen doen naar mijn gevoel... Ik heb nog niets gestudeerd. Ik begin te laat met mijn taken. Ik vermoed dat het komt door gebrek aan steun op het thuisfront. Er loopt daar iemand rond die mij al meermaals gezegd heeft dat hij pas fier gaat zijn op mij als ik mijn diploma haal zonder het huishouden, mijn job en ons gezin te 'verwaarlozen'. Nu moet je mij eens uitleggen hoe ik dit kan bolwerken? Ik denk dat ik nu alles wat moet negeren om na 't behalen van mijn diploma meer tijd te kunnen creëren voor alles. Maar dat wordt niet begrepen...

Ten vijfde: mijn job. Ik vertrek thuis voor 7uur 's morgen om om 8uur te kunnen beginnen. Ik ben verplicht om een uur middagpauze te nemen en ik mag pas naar huis gaan om 17uur. Dit wil zeggen dat ik pas tegen 18uur thuis ben, mét Mauro. Ik ben sinds mijn terugkomst op zoek naar een job dichter bij huis om alles (gezin, huishouden, job en studies) beter te kunnen combineren, maar gezien de economische siutatie van ons land is dit geen sinecure. En toch kreeg ik onlangs het verwijt dat ik mij niet genoeg aanpaste en mijn best niet deed om alles te kunnen combineren. En ook dat 't groot ventje een andere job moest zoeken zodat er toch iemand dicht bij huis werkt. Ik was zo kwaad toen hij dit zei!

Ten zesde: ik voel me soms een vrijgezel... Een van mijn eerste blogberichten heb ik het er al over gehad: 't groot ventje slaapt vooral in de zetel. Ik kan er niet meer tegen! Maar 't lukt hem niet om zoals elke normale mens op tijd zijn bed op te zoeken... Maar wie mag er dan uit voor Mauro? Jeps, ikke. Want 't groot ventje hoort hem niet...

Amai, wat een blogbericht! Het kan tellen als update, maar 't is vooral een klaagzang zo te zien. Hopelijk zijn jullie niet afgeschrikt en komen jullie zeker nog terug, want het wordt hoog tijd voor wat positivisme!

Liefs,
Me die deze zaterdag voor 't eerst in haar leven een biscuit gaat bakken. Maar tekst, uitleg en foto's zullen wel volgen. ;-)

zondag 11 november 2012

The One With the Weekmenu - week 46

Ziezo. Mijn allereerste weekmenu is opgesteld. Vandaag begin ik eraan (met het gerecht voor zondag 18/11, maar dan gaan we naar mijn ouders. Dus maak ik dat vandaag).

Vandaag dus een driegangendiner: eerst een duo van scampi's (in zachte curry en in lookboter), dan een chateaubriand met kruidenkaasboter en pommes duchesses en daarn een panna cotta van witte chocolade. Hopelijk lukt vooral die panna cotta. Dat is de eerste keer dat ik dat ga maken.

Morgen staat er dan ajuinstoemp met spek op het menu.

Dinsdag moet ik naar school, dus zijn het balletjes in tomatensaus (van den Delhaize. Lekker!) met luiwijvenpuree voor 't Ventje. Wat ik ga eten, dat weet ik nog niet.

Woensdag is het escalope limona piccata. Kalfsvlees met citroensausje en volkorenpasta.

Donderdag wordt het kip in de wok met kruidenroom.

Vrijdag is visdag dus lasagne met kabeljauw en olijventapenade.

Zaterdag een ovenschotel 'Gehakt Parmentier'.

En dan is 't weeral zondag en gaan we bij mijn Mama en Papa eten. :)

Tegenwoordig vind ik het zalig om op vrijdagavond om halfacht op mijn gemak naar de winkel te gaan met de zelfscan. Dan is er niet veel volk. Alle rekken zijn goed gevuld. Ik werk op mijn doodste gemak de  boodschappenlijst voor de hele week af en ik kan er dan weer tegen.

Ik ben eens benieuwd wat dit weekmenu gaat geven, want alles gaat versgemaakt worden (behalve dinsdag). Ik ga nog nooit zoveel gekookt hebben in één week dan nu voorzien. Normaal kopen wij diepvriesgroenten en bakken daar een stuk vlees bij en patatjes. Maar dat is altijd hetzelfde! En ik wou eens verandering... Of hoe doen jullie dat? Variatie in jullie eten brengen?

Liefs,
Me die nu eerst de panna cotta gaat maken en dan voor school gaat werken.

woensdag 17 oktober 2012

The One With the (W (S) ) M

Pfieuw... Ik zit hier met het schaamrood op mijn wangen! Eerst en vooral omwille van het feit dat het een tijdje geleden is dat ik nog geschreven heb. En ten tweede: hoeveel schrijf - / typfouten heb ik gemaakt tot hier toe! Gigantisch veel! En jullie hebben daar gewoon over gelezen? Zonder iets te zeggen? Jullie zijn toch echte schatten, he!

Enfin. Nu heb ik jullie helemaal om de tuin geleid! Want wat wil mijn titel nu zeggen?
Ik ben op dit ogenblik een WSM.

Eerst en vooral zal ik beginnen met de M uit te leggen. De M van mama. Want dat ben ik - zoals jullie weten - al sinds 2 juni dit jaar. Een superfiere mama die haar twee pollekes kust omwille van het feit dat Mauro (ook een M) zo'n braaf en rustig kind is. Een andere keer zal ik nog eens een update geven van Mauro zelf.

Dan moeten we de W erbij denken. Want sinds 10 september ben ik officieel een Werkende Mama. Ik had nog wel verlof, maar werd niet meer betaald door de Mutualiteit. Een Werkende Mama... Een fulltime werkende mama. Ik ben heus niet de enige, dat weet ik wel. Maar omdat Mauro zo'n zaligheid is, ben ik beginnen nadenken...

En dan komt de S, he! Sinds 24 september ben ik een Werkende, Studeren Mama. Ik ben aan mijn opleiding via Hoger Afstandsonderwijs begonnen. Nog steeds zonder de volledige steun van 't Ventje, maar 't is mijn droom die ik najaag en waar hij en Mauro later beter van zullen worden. Want een gelukkige vrouw/mama is toch het allerbelangrijskte?

Mijn huidige job doe ik wel graag, maar niet tot aan mijn pensioen. Aangezien ik pas met pensioen mag gaan op 1 oktober 2050 (indien dit niet verlengd wordt) is dat nog een hele poos en kan ik maar beter een job uitoefenen die ik met hart en ziel wil doen.

Vandaar dat ik op heden de titel WSM draag, Werkende, Studerende Mama.
En vandaar ook het schaamrood op mijn wangen in verband met die schrijffouten... Want een leerkracht Nederlands to-be... 't Is niet gepremitteerd, he.

Liefs,
Me die de loodzware job heeft van haar fulltime baan te combineren met gezin & huishouden en studies.

dinsdag 4 september 2012

The One With the Reorientation

Als kind kreeg ik altijd de vraag: wat wil je later worden? Ofwel in zo van die vriendschapsboekjes, ofwel in 't echte leven. Mijn antwoord? Juffrouw!

Na mijn middelbaar ben ik dan ook vol goeie moed naar de Hogeschool getrokken voor Lerarenopleiding Secundair Onderwijs. Blijkbaar had ik de studie lichtjes onderschat of verkeerd aangepakt, ik weet het niet. Maar ik had een relatief zware tweede zit aan mijn been die ik heb meegedaan maar waar ik nog altijd niet voor alles slaagde.

Het jaar nadien heb ik Lerarenopleiding Lager Onderwijs gevolgd, omdat ik dacht dat het lager meer mijn ding was. Maar ook hier weer hetzelfde verhaal... Verkeerd aangepakt of mijzelf onderschat? Ik weet het niet. Zware tweede zit. Nog altijd niet voor alles geslaagd. Dus dan ben ik maar gaan werken...

In 2006 was dit.

Ondertussen zijn we zes jaar verder en al een heleboel stappen.
In 2008 ben ik 't Ventje tegengekomen.
In 2009 zijn we gaan samenwonen.
In 2010 hebben we een huis gekocht.
In 2011 zijn we naar dat nieuw huis verhuisd.
In 2012 hebben we ons eerste kindje gekregen.

En door dat eerste kindje die supergemakkelijk is, heb ik veel tijd gehad om na te denken...

Binnen drie weken moet ik opnieuw gaan werken. Maar ik sta er niet voor te springen. Het is niet mijn droomjob en ik zie me dat niet doen tot ik met pensioen mag gaan. Ik zie me in feite niks anders doen dan lesgeven tot ik met pensioen ga.

Wat heb ik nu gevonden? Lerarenopleiding in Hoger Afstandsonderwijs. Zowel Secundair als Lager. Mijn keuze valt toch op het Secundair, hoor. Aangezien ik van allebei geproefd heb, ken ik het verschil.
Net wat ik zoek! Woensdag heb ik hierover een gesprek met de studiebegeleider. Ik moet me maar 5 keer per semester naar een monitoraat begeven op de campus zelf. En dan voor mijn examens natuurlijk. En al de rest studeer ik thuis op mijn eigen tempo.

Mijn vingers jeuken om eraan te beginnen! Gisteren heb ik mijn cursussen nog gevonden van het eerste jaar en het is niet te onderschatten, ik weet het. Alleen is het jammer dat 't Ventje het niet ziet zitten. Hij geeft me sterk het gevoel dat hij mij niet wil/gaat steunen.

Maar ik ga mijn wil doordrijven zodat hij ziet dat ik het echt meen en zo zal ik hem wel kunnen overtuigen. Het belangrijkste is toch dat hij op alle vlakken een gelukkige mama heeft voor zijn kind? En niet eentje die tegen haar goesting gaat werken en dan slechtgezind thuiskomt...

Hebben jullie enige tips voor mij, behalve doorzetten en plannen?

Liefs,
Me met de wilde plannen maar met de volle goesting.

zondag 2 september 2012

The One With the Three Months

 
Vandaag wordt/is Mauro drie maanden oud/jong. Wat vliegt de tijd! Binnen drie weken moet ik hem met spijt in het hart achterlaten in de crèche om te gaan werken. De Quality Time is dan definitief voorbij, maar ik heb me voorgenomen er in het weekend driedubbel van te genieten!
 
Wat kan Mauro ondertussen al wel of niet?
Hij kan lachen! Nog niet met geluid, maar hij lacht gewoon constant. Is een zaligheid om te zien. Behalve als hij honger heeft, een vuile pamper heeft of doodmoe is.
 
Hij grijpt nog steeds niets gericht vast, maar heeft wel alles in de gaten. Zijn rammelaar kent hij goed. Die laat ik dan door hem vastpakken (de grijpreflex nog benutten nu hij die nog heeft) en dan bejubel ik hem tot-en-met. Dat doen we elke dag een kwartiertje ongeveer. Hij vindt het plezant, want hij lacht dan. Zijn handjes begint hij ook te ontdekken, want die bestudeert hij nogal. Maar hij doet er voor de rest niet te veel mee, behalve in zijn mondje proppen.
 
Gisteren op zijn verschoonkussen heeft hij vijf minuten op zijn armen gesteund en zijn hoofdje goed omhoog gehouden (zie foto). Dus hij wordt goed sterk. En ndat was effe schrikken... Want ik had het niet in de gaten.
 
't Is zo'n fijn ventje en ik ben zo gelukkig. Maar toch ontbreek ik nog iets in mijn leven... Daarover hebben 't Groot Ventje en ik wel eens ruzie ... Maar daarover zal ik later nog wel bloggen om jullie mening eens te horen.
 
Liefs,
Me die foto's aan 't bekijken is om te bestellen en vaststelt hoe hard Mauro al veranderd en gegroeid is.


vrijdag 31 augustus 2012

The One With the Stairs


Zoals jullie wellicht weten, hebben wij 'n nieuwbouw gekocht die wij stilaan aan het afwerken zijn. Opdat al het plakwerk genoeg tijd zou krijgen om uit te drogen, werd ons aangeraden om toch een tijdje te wachten met schilderen. 

De muren zijn niet schilderklaar, dus daar kruipt wel wat werk in. Gelukkig kunnen wij rekenen op de expertise van een professionele schilder die alles schilderklaar kan zetten en kan schilderen! Zo is het voor ons in de toekomst gemakkelijker om de muren een ander kleurtje te geven zonder al te veel werk. 

Het eerste dat we laten doen hebben, is de kinderkamer. Jammer genoeg zijn er nog altijd een paar details die afgewerkt moeten worden, zoals daar zijn: de lamp vasthangen, een kader omhoog hangen en een paar schapjes (de bakken waar zijn suikerbonen nog op staan, die komen aan de muur). Momenteel hebben we echter zoveel ander werk dat dit er nog niet van gekomen is. Maar van zodra het in orde is, zal ik uiteraard fotootjes posten van de kinderkamer. 

Deze zomer zijn we twee weken naar de Ardennen geweest. Meer moesten wij niet ondernemen met een twee-maand-oude baby. Gelukkig waren we niet thuis, want ondertussen heeft onze buurman onze trap behandeld met olie. We mochten er dan niet over lopen, dus het was goed dat we weg waren, dan kon onze buur van boven tot onder werken zonder naar iets te zien of rekening te houden met ons. 

We hebben ervoor gekozen om met een combinatie van olie + vernis en verf te werken. 

De eerste drie foto's laten de trap zien voor de behandeling.
De laatste drie foto's laten de trap na de behandeling zien.
De traptreden en de leuning waar je je aan vastpakt, die zijn geölied en vernist. De andere zaken zijn geschilderd in een iets lichtere tint dan onze voordeur.

Stilaan komt alles in orde in en aan ons huisje. De tuin is ook bijna klaar, op een kleine strook na die nog opgevuld moet worden met kiezelsteentjes, maar dat zal voor volgend voorjaar zijn.

Nu al de rest nog... De living, de keuken, de gang, de berging, de badkamers, onze slaapkamers, babykamer twee en de zolder... Momenteel zal ik nog voldoende blogmateriaal hebben!

Naast werken en dingen in orde brengen, hebben we ook nog tijd om te dromen, om te proberen die dromen waar te maken en om te feesten. Maar daarover later meer.

Liefs,
Me die content is dat de trap klaar is zodat daar al minder stof vanaf komt.

donderdag 23 augustus 2012

The One Where Enough is Enough

Ik heb veel geduld en ik doe lang en hard mijn best om vriendschaps - en familiebanden in ere te houden, maar genoeg is genoeg!

Langs mijn Mama haar kant - haar broer en zussen - hangen we redelijk goed aan elkaar. We zien elkaar zeer frequent, vierden tot drie jaar geleden samen Oudjaar. Gingen als eerste op babybezoek bij mijn neef toen hij zeven jaar geleden voor de eerste keer papa werd.

Toen ik naar Ternat verhuisde en ver van mijn thuisbasis en familie ging wonen, heb ik geprobeerd de band in ere te houden door op 1 mei mijn neven en nichten uit te nodigen bij ons thuis voor een hapje en een drankje. Wat doe je anders op een eerste mei? Niet bijster veel... Dus ik wou er een gezellige namiddag van maken.

Kwam ik van een kale reis terug, seg! Mijn twee neven - twee broers - waren het vergeten... Want er lag nog niks officieel vast. Wat hadden ze verwacht? Een papieren uitnodiging in plaats van een sms? Enfin, uiteindelijk is één van die neven dan toch afgekomen, maar de andere (die die papa is) niet.

Ondertussen is die ene neef al drie keer papa. Elke keer ben ik quasi onmiddellijk op babybezoek gegaan.

Maar nu ik zelf mama ben geworden, heb ik nog niets, maar dan ook niets van hem noch zijn vrouw gehoord. Geen sms, geen telefoontje, geen bezoekje... Niets! En dat steekt een beetje... Of ligt dat nu gewoon aan mij? Ik was dat van die eerste mei trouwens al compleet vergeten... Gisteren viel mijn knikker. Dus wat mij betreft is de maat vol! Ik doe mijn best niet meer, hoor.

Ik heb een andere neef die twee weken voor mij ook zijn eerste kindje heeft gekregen en daar zijn mijn getrouwde neef met drie kindjes en vrouwlief zelfs naar 't ziekenhuis gegaan! En ik hoor er niks van...

Maar als er dan wafels verkocht worden op de school van hun dochter, dan bellen ze wel... En dan twee weken later brengen ze de wafels die ik na nog eens twee maand in de vuilbak mocht kieperen omdat wij dat eigenlijk niet eten...

Zoals ik reeds zei: mijn grens is bereikt. Ik doe mijn best niet meer! 't Is gedaan!

Ik heb nog zo'n nonkel ook, maar dan langs mijn Papa zijn kant. Het is zeven jaar geleden dat ik hem en zijn vrouw gezien heb. Drie jaar geleden, in 2009, gaven wij een feest ter ere van het feit dat wij gingen samenwonen. Onder lichte druk van mijn Oma, heb ik die nonkel ook een uitnodiging opgestuurd. Zo beleefd als hij is, heeft hij mij gebeld, een boodschap ingesproken op mijn voicemail om te zeggen dat ze niet konden komen en nadien nooit meer gebeld. Nu met de geboorte van Mauro heb ik hem gewoon niet meegeteld om een geboortekaartje naar te sturen. Maar wederom onder lichte druk van mijn Oma, heb ik hem er toch één gestuurd (weliswaar een kopie, want ze waren op). Ik had aan mijn Oma ook doopsuiker meegegeven voor aan de tantes en nonkels van mijn Papa te geven die een cadeautje hadden gekocht of een kaartje hadden gestuurd. Nu heeft mijn Oma één van die zakjes aan mijn nonkel gegeven. Maar die heeft ook nog niks van zich laten horen! Wat moet ik doen? Hem bellen, zeggen "Seg, ge hebt alles gekregen, zoude mij gene proficiat wensen?"? Ik krijg het daarvan op mijn zenuwen! Gewoon een belleke is al meer dan genoeg van diene mens! Meer verwacht ik echt niet. Maar ja...

Liefs,
Me die nog geweldig naïef is, maar die nu wel weet dat ze beter af is met vrienden dan met familie. Vrienden kan je tenminste zelf kiezen...

donderdag 16 augustus 2012

The One Withe the Cooking Block

Jullie kennen allemaal wel het fenomeen 'writer's block'. Daar heb ik niet echt last van, want ik ben geen schrijver. (Hoewel mijn blog de laatste tijd niet echt bijgevuld wordt... Maar dat komt omdat onze agenda boejevol staat. Constant.) Ik heb eerder last van een Cooking Block. Ik weet nooit wat klaarmaken!

Ik weet niet aan wat dat ligt. Waarschijnlijk aan allerhande factoren die ik zelf kan beïnvloeden, maar toch. Het probleem is dat 't Ventje het liefst van al patatten met groenten en vlees eet. Kip is volgens hem geen vlees trouwens. Ikzelf ben niet zo voor die traditionele keuken. Ik probeer graag dingen uit, maar die worden nooit met veel enthousiasme onthaald.

Nu het zo'n warm weer is, ben ik niet te stuiten. Koude pastasalades. In alle vormen, kleuren en geuren. Ze passeren bijna dagelijks de revue. Maar dat is zooooo lekker. Alleen vind 't Ventje van niet... Waar blijven zijn pattaten? En zijn worteltjes of bloemkool en steak? Dat mag ik hem dus elke dag voorschotelen, he. Ik word er onnozel van!

Ik ben zelf zo'n kookboekje aan 't samenstellen met receptjes uit de Flair of van 't Internet van gerechtjes die uiteindelijk wel in de smaak zijn gevallen. Ik heb er al drie... En ik ben er al een halfjaar mee bezig...

Gehakt Parmentier. (Een ovengerechtje met gehakt, tomatensaus en puree.)
Scampi's in zachte curry. (Superlekker, al zeg ik het zelf!)
Koud pastasalade met maïs en tonijn. (Niet zozeer naar de smaak van 't Ventje, maar foert, he!)

Wij vragen ons af: wat maken andere mensen klaar voor twee? Dus ik smijt deze vraag in de groep: wat maken jullie dagelijks of doordeweeks klaar?

Liefs,
Me die nu een boterhammetje gaat eten.

woensdag 1 augustus 2012

The One With The Two Months

Morgen wordt Mauro al twee maanden! Wat vliegt de tijd! En toch ben ik de bevalling nog niet vergeten... Heb er trouwens nog altijd last van... Van mijn staartbeentje... Maar volgens de gynaecologe is dit perfect normaal en moet je jezelf toch wel drie maanden de tijd geven om te 'genezen'. Alleen snapt 't Ventje niet goed dat ik nog altijd niet vlotjes uit de zetel kan springen of lang in dezelfde positie kan zitten met Mauro.

Wat heeft Mauro al allemaal geleerd op twee maanden tijd? Nog niet zo bijster veel, denken wij... Hij begint nu wel te lachen (getuige de foto hiernaast) en begint ook een beetje te 'brabbelen'. Zijn hoofdje kan hij wel recht houden, als hij zin heeft. En hij duwt zich regelmatig af op zijn benen. Maar echt gericht naar iets grijpen, dat doet hij nog niet echt. Hij slaapt ook nog niet echt zijn nachten door, maar dat denk ik dat door ons komt...

Wij geven normaal gezien voeding op vraag, maar dat is niet meer zo'n goed plan. Want op die manier komt er geen routine in zijn dag noch nacht (en ook niet in die van ons). Normaal gezien eet hij het laatst tussen 23 en 24 uur en slaapt dan door tot een uur of 5, met een beetje geluk 6. Maar veel langer nog niet. En als we hem wakker maken om te eten, dan is hij daarna ongenietbaar en valt niet terug in slaap. Als we terug thuis zijn van vakantie, dan ga ik proberen om met de klok te werken in plaats van op gevoel. Kwestie dat alles volgens plan kan verlopen als ik opnieuw ga werken. Hebben jullie trouwens tips over hoe ik dit het best kan aanpakken?

Wat hebben wij ('t Ventje en ik) in die twee maanden tijd geleerd? Dat we niet echt dezelfde ideeën hebben over de dingen... 's Nachts moet ik opstaan, want ik heb toch congé. Ik kan niet moe zijn want ik ben hele dagen thuis. Het kan niet dat ik niet zo veel kan doen in het huishouden. Ik mag Mauro dagelijks zijn badje geven zodat hij de longen uit zijn lijf schreeuwt, want hij heeft dat niet zo graag (behalve dan het deel dat hij in het water zit). Nadien pakt 't Ventje hem dan op en zegt dan laconiek "Ik ben je verwenpapa... Ik doe alleen de leuke dingen met jou..." Ik mag trouwens ook de meeste pampers doen... Wat heb ik dan voornamelijk geleerd? Dat 't Ventje ongelooflijk ouderwetse opvattingen heeft... Enige tips hoe ik die uit zijn hoofd kan krijgen? Ik heb me trouwens al voorgenomen dat eens Mauro op flessenvoeding is overgeschakeld en 't Ventje 's nachts nog altijd niet opstaat als ik ook moet gaan werken, dan ga ik een nacht, misschien twee, op een ander logeren. En ik meen dat! Ik wil daarmee niet afgestempeld worden als een slechte moeder. Want ik zie Mauro ongelooflijk graag. En 't Ventje ook. Maar ik wil 't  Ventje laten voelen wat hij van mij verwacht. Ben ik nu zo slecht? Hij is er trouwens al wel van op de hoogte, van mijn plannen.

Het doopsel van Mauro begint eindelijk stilaan vorm te krijgen. Hopelijk kan het deze maand nog doorgaan. Op 2 september is het de laatste dag dat ik Mauro fulltime borstvoeding ga geven. Nadien ga ik afbouwen om tegen 24 september volledig op flesjes te zijn overgeschakeld. En zo heb ik alles al uitgestippeld, maar heb ik soms 't gevoel dat 't Ventje niet volgt...

Liefs,
Me die gerust wat tips van jullie kan gebruiken ivm routine inbouwen, borstvoeding afbouwen en 't Ventje heropvoeden...

zondag 29 juli 2012

The One With Norway

In 2004 ben ik met mijn ouders, broer, zus en toenmalig lief naar Noorwegen geweest. 't Was een prachtige reis!

De foto's die we toen getrokken hadden, hadden wij oorspronkelijk op A3 papieren geplakt om later te bundelen, maar dat is er nooit van gekomen. Toen was er ook nog niet echt sprake van digitale foto's dus hadden we sowieso foto's die ingeplakt moesten worden.

Omdat we nu 8 jaar later zijn en die bundel nog altijd niet gemaakt was, heb ik aan mijn ouders voorgesteld om de foto's van die A3 papieren los te peuteren en in gewone foto-albums te plakken.

Ik heb me hiermee bezig gehouden en ben redelijk geschrokken van mezelf te zien op die foto's. Zonder liegen woog ik toen minstens 20 kilo minder. Ik ging toen 19 jaar worden. Dit jaar word ik 27. Twintig kilo op 8 jaar is toch redelijk veel...

Daarom heb ik me voorgenomen om na deze vakantie te gaan diëten en sporten om toch weer strakker in mijn vel te zitten en mij beter te voelen. Op dit ogenblik voel ik mij wel relatief goed, tot ik mezelf op foto zie... Dat is zo confronterend en ik word er gewoon niet goed van!

Twintig kilo is misschien heel optimistisch. Tien kilo ook nog... Ik zal per 500gram moeten beginnen... Maar de intentie is er zeker! Nu nog de uitvoering.

Omdat mijn eetgewoontes ook een rol spelen, vroeg ik mij af of jullie misschien een website kennen waar ik 'gezonde' recepten kan afhalen? Water drinken, niet meer snoepen, sporten en gezond koken: 't zijn de dingen die ik moet doen om toch wat gewicht te verliezen.

De vakantie is afgelopen op 3 augustus. De 4de hebben we een trouwfeest. De 5de zijn we ook nog niet thuis op ons gemak dus 't dieet zal starten op maandag 6 augustus. Zonder excuus. En hopelijk met succes.

Liefs,
Me die pas na het bereiken van haar streefgewicht (dat ze nu nog niet kent, maar wel zal weten als ze 't bereikt heeft) zal zeggen hoeveel ze nu weegt...

woensdag 25 juli 2012

The One With the Good Restaurant

Momenteel zijn wij met vakanie (op vakantie is geen correct Nederlands want je kan niet op een vakantie gaan. Je gaat met vakantie. Enfin, dit geheel ter zijde, maar wij zijn dus met vakantie.) Wij zitten in de Ardennen en Mauro is mee. Mijn ouders huren sinds 2008 elk jaar een huisje in de Ardennen en dan gaan wij mee. Mijn broer en zus komen dan ook mee. Zo zijn we weer een tijdje samen. Is best gezellig. We hebben alle comfor van thuis maar kunnen ons hoofd toch leegmaken, want het huishouden ligt hier niet op ons te wachten.

Vandaag zijn mijn grootouders naar huis gegaan. Zij zijn 82 en 78 jaar oud en zijn zelf nog met de auto afgekomen. Mijn papa is hen wel gaan oppikken om voor te rijden zodat de konden volgen, maar dit doet er nu niet toe. Het feit is dat mijn grootouders elk jaar een paar dagen meekomen.

Met hen zijn wij (mijn Twee Ventjes en ik en mijn ouders) gaan eten in Bütgenbach in restaurant Brüls. Moesten jullie ooit eens naar daar gaan met vakantie gaan, zeker dit restaurant bezoeken!!!

Voor sfeer en gezelligheid, geef ik een 8 op 10.
Het restaurant is in mooie 'eilandjes' verdeeld waardoor ieder tafeltje zijn privacy heeft. De bank aan de muur waar ik op zat, zat vrij comfortabel. De tafels zijn groot genoeg voor alle glazen, borden, bestek...

Voor het eten, geef ik een 9 op 10.
De borden die gepresenteerd werden, waren zeer rijkelijk gevuld. Mooi. De kipfilets met appelsiensaus voor mijn grootouders werden opgediend op borden in de vorm van een schilderspallet. De steak van mijn mama lag op een driehoekig bord. De côte-à-l'os van mijn papa lag op een ijzeren baklaat die in een houten plank werd gelegd. De mosselen van 't Ventje en mij waren gewoon in mosselpotten. (Kan ook niet anders gepresenteerd worden, he...)

Voor de service en bediening, geef ik een 10 op 10.
De meisjes die er opdienden, stonden er echt met de glimlach en waren zeer beleefd en sympathiek. Toen ik Mauro eten aan het geven was (in een hoekje met een dekentje over mijn schouders zodat het niet te hard zou opvallen) was ons eten in feite klaar. Maar toen de serveerster het in de gaten hadden, hebben ze gewacht met ons eten te brengen tot ik klaar was. Toen mijn mosselen voor mijn naus stonden, waren ze eigenlijk nog niet klaar. Ze gingen niet open. Ik heb ze dan teruggestuurd. Na vijf minuutjes kreeg ik mijn mosselen terug + nog een extra portie frietjes.

't Was dik in orde!

Liefs,
Me die dit restarant zeker en vast kan aanbevelen! Jammer dat het zo ver van huis is...

PS: Mijn excuses dat het nu toch een heel klein beetje over Mauro ging...

woensdag 18 juli 2012

The One With the Kitchen Nightmare

File:Kitchen Nightmares.pngNeen, ik heb onlangs geen flater van jewelste geslagen in de keuken. Dat is al een tijdje langer geleden... Dus dit blogje gaat niet zozeer over mij.

Tegenwoordig kom ik af en toe eens op een bepaalde tv-zender het programma US Kitchen Nigthmares tegen. De alombekende chef-kok Gordon Ramsay zwaait in dit programma de plak - zo'n beetje als Peter Goossens bij ons in Vlaanderen ten tijde van Mijn Restaurant. Hoewel beide programma's absoluut niet om hetzelfde draaien!

Gisteren kwam ik op een aflevering uit waar een dame een Italiaans restaurant runde, samen met haar zus en mama. Een echt gezellig familiebedrijfje, zou je dan denken... Maar ik viel steil achterover toen ik hoorde dat madam van de zaak - diegene die het daar het meest voor het zeggen had - ochier-ochotte 1000 euro had geïnvesteerd in de zaak. Haar zus en mama hadden meer geïnvesteerd en zelfs hun huis als onderpand gegeven, maar mochten zich van madam de baronnes niet moeien met de zaak. De mama en de zus werkten nog fulltime als leerkracht ook! En dan nog eens een restaurant runnen.

Madam de baronnes had niets veranderd toen ze het restaurant had overgekocht. Als een restaurant over te nemen is, is er dan al geen stront aan de knikker? Zeker als ze dan nadien kwam zeggen dat de vorige eigenaar de zaak verkocht omdat er geen klanten meer kwamen... Hoe dom kan je dan zijn om een zaak over te nemen en niets te veranderen??? Moest het nu veel succes gehad hebben, dan kan je zo'n zaak misschien overnemen. Als de vorige eigenaar het al wilde verkopen...

Enfin, mijn gedacht hierover is dat als je een droom hebt, je ervoor moet zorgen dat je die kan realiseren. En natuurlijk mag je beroep doen op hulp van familie! Maar moet dat daarom financieel? Daar komt alleen maar ruzie van... Ik vind ook dat je kritisch moet blijven ten opzichte van de zaken die je onderneemt, zodat je er iets aan kan doen als 't begint te slabakken. Ik zeg niet dat ik het beter zou kunnen, maar net daarom zou ik er nooit aan beginnen.

Zelf heb ook nog bepaalde dromen, vooral op professioneel vlak. Maar omdat alles zo onzeker is, ben ik er nog niet mee begonnen. Maar man, hoe graag zou ik die droom in vervulling willen laten gaan !!!

Liefs,
Me die gaat proberen haar droom waar te maken.

donderdag 14 juni 2012

The One With the Baby

Hierbij één van de eerste fotootjes van ons Ventje, Mauro. (Staat zowel bij zijn papa als bij zijn mama op Facebook, dus waarom hier dan niet? Vijf fotootjes maar op Facebook. Echt niet meer.) Vers van de pers gelijk ze zeggen. Al wel op onze eigen kamer en niet meer in de arbeidskamer, maar kom. 

Tot nu toe verloopt alles nog steeds voortreffelijk. Hij slaap veel en wordt om de 3 à 4 uur wakker om te eten. Hij begint dan zo'n beetje te draaien en te keren, op zijn handjes te sabbelen en smakgeluidjes te maken. Als we hem dan uit 't park of uit zijn bedje nemen, dan begint hij te wenen. We verversen zijn pamper, vegen zijn oogje uit (zijn traankliertjes van zijn linkeroogje zijn een beetje ontstoken) en dan 'belonen' we hem nadien met lekkere moedermelk. (Mijn eigen Ventje heeft geproefd en vond het maar niks.) Tijdens 't eten valt hij dan terug in slaap, ofwel vlak erna in één van onze armen. We leggen hem terug weg en wij kunnen verder doen met ons huishouden (want dat is de laatste weken een beetje blijven liggen).

Vandaag zal 't anders worden. Mauro begint nu stilaan wakker te worden. Dus zijn pamper wordt ververst, zijn oogje wordt uitgeveegd en hij krijgt eten en dan, dan gaan we nog eens naar buiten! 't Weer is nog niet echt schitterend geweest, dus nu 't zonnetje schijnt moeten we ervan profiteren.

Voor de rest zou ik hier niet zo graag een baby-blog van maken. Dus hopelijk kan ik een volgend berichtje plaatsen over iets totaal anders. Ik zou 't liefst van al niet zo'n mama willen worden die alleen maar over haar kroost spreekt. Er zijn nog andere dingen in 't leven. Heb ik trouwens onlangs een artikel over gelezen in de Flair, over vrouwen die mama werden en mama bleven, zonder vriendin of lief te zijn. En uiteindelijk ben ik dat ook nog. Ik ben naast mama ook nog dochter, zus, lief, vriendin ... En zou graag al deze 'rollen' zo goed mogelijk willen blijven vervullen zonder iemand te kwetsen. (En daarom wil proberen om Facebook niet te 'vergiftigen' met alleen maar babyfoto's.)

Ons gezinntje de dag dat Mauro één week oud was.
Liefs,
Me die goede voornemens heeft.

donderdag 7 juni 2012

The One With the Sugar Beans

Een kindje maken is nijg gemakkelijk. Maar de zoektocht naar een kaartje naar onze goesting en de suikerbonen... Dat was een heel ander paar mouwen! Om nog maar te zwijgen over de naam! Het enige wat redelijk rap beklonken was, waren de meter en peter.

De naam is uiteindelijk ook goed gelukt en we hebben al heel uiteenlopende reacties gekregen gaande van: "Hebben we al een paar keer gehoord" tot "Hebben we nog nooit gehoord!" en meestal krijgen we nog te horen ook dat 't een mooie naam is. Met 't Ventje zijn wij tot de conclusie gekomen dat wij dat in feite nog nooit tegen iemand gezegd hebben...

Enfin.

De kaartjes. Hoe meer je er ziet, hoe moeilijker de keuze wordt. Wij zijn niet creatief genoeg om er zelf één te (laten) ontwerpen. Dus wij hebben ies relatief 'standaard' gekozen. Aangezien we Mauro voorstellen als 'Zoontje van...' hebben we op 't kaartje ook laten schrijven 'Petekindje van...' en  'Metekindje van...' Dit heb ik persoonlijk nog nooit op een kaartje zien staan. Mijn Schoonmama verzamelt er en ik ben het nog niet tegengekomen. Dus hopelijk zijn we toch een beetje 'uniek' uit de hoek kunnen komen.

Wat de suikerbonen betreft. Man, dat kost geld! Vooral als je 't laat maken. Met al die gadgets bij enzo... Pfff... Is dat echt nodig? Ik had aan 't Ventje gevraagd of ik ze zelf mocht maken en hij heeft me groen licht gegeven. De foto hierbij toont wat het eindresultaat geworden is. Persoonlijk ben ik er wel fier op en ik wil 't hier niet naar eigenstoef laten stinken, maar er zijn al mensen die gezegd hebben dat ik een winkeltje zou kunnen beginnen. Natuurlijk gloei ik dan van trots! 't Ventje is er ondertussen ook superfier op. De witte 'bakken' worden later omhoog gehangen in Mauro zijn kamer. Het treintje komt ook op zijn kamer natuurlijk.

Wat 't kamertje betreft: die is nog niet helemaal af. Als de meubeltjes afgewassen zijn, 't bedje gedekt, de gordijnen klaar (mijn mama gaat die dit weekend bestellen) dan zal ik er een paar fotootjes van nemen en hier ook komen posten natuurlijk.

Liefs,
Me die de lijst eens gaat checken terwijl Mauro zalig ligt te slapen.

maandag 4 juni 2012

The One Where I Gave Birth ...

Vrijdag een dagje 't stad ingetrokken met mijn zus. Ik had nog een dagje verlof en vanaf morgen start mijn bevallingsverlof. En ik moest per naar 't stad want de donderdag had ik mijn bril om ver te zien (en of dat ik die nodig heb! Zie ik wel als ik op de computer moet werken.) kapot gemaakt en zoals eerder gezegd: ik heb hem nodig.

Ik kruip 's avonds mijn bedje in... Zo rond een uur of tien. Ik leg mijn boek weg (doe ik elke avond, een beetje lezen...) en doe het licht uit (aan zo'n trekkoordje. Lekker ouderwets maar superhandig!).

Nog geen kwartiertje later, zo rond halfelf, voel ik een keiharde 'knets' in mijn buik. Ik zeg nog "Ah joenge!" tegen mijn buik. Onze Juul was ineens veel beweeglijker en toen ik naar 't toilet ging, was 't water dat ik plaste superhelder. Ik ben zo drie keer naar 't toilet gelopen op nog geen kwartier tijd en dat bleef zo klaar. Ik begon mij al vragen te stellen...

Ik ging dus naar beneden en ik neem de kindertraktaties en ik zeg tegen 't Ventje "Ik ga die nog afwerken, want ik voel iets raars en wil sebiet naar materniteit." Zijn reactie: "Zou je niet beter je koffertje maken?" Zo gezegd zo gedaan: ik maak mijn koffertje. Ik kleed mij aan. 't Ventje frist zich een beetje op en wijle weg. "Ze gaan ons terug naar huis sturen" zei 't Ventje. Kon mij geen knijt schelen!

Om halftwaalf kwamen we binnen. Ik had ondertussen gigantisch veel rugpijn en ik werd aan de monitor gelegd. Na een halfuurtje kwamen ze voelen: "Ge moogt blijven madam. U vliezen zijn volledig gebroken en ge hebt 3cm opening." 't Ventje naar beneden, mij gaan inschrijven, achter mijn koffertje... Ik lig te creperen op dat bed en ik zeg tegen 't Ventje "Ik wil een epidurale! Ga iemand halen." Die vroedvrouw: "Jaja, bij 't volgende onderzoek zullen we een geven."

Om vijf voor twee komt ze nog ne keer voelen... "Ge hebt volledige ontsluiting madam... Ge moogt in de beugels..."

Wablief!?!?!? Zonder epidurale???

Om 2u48 was ons zoontje geboren... Mauro. 3kg430 en 50.5cm.

Dus: Onze Juul is vanaf nu Mauro. En alles verloopt goed tot nu toe. Zelfs de borstvoeding.

Van een zalige zwangerschap en achteraf bezien bevalling gesproken...

Liefs,
Me die vanaf 2 juni 2012 de titel mama meedraagt voor de rest van haar leven...


PS: Ben er nog niet helemaal uit of ik een fotootje ga plaatsen...