vrijdag 29 maart 2013

The One With the Birthday


Vanavond gaan we de 83ste verjaardag van mijn opa vieren. Ik ben zo blij dat die er nog altijd is. Zo'n beetje een constante in mijn leven tot nu toe. Maar ik weet ook wel dat 't evengoed de laatste verjaardag kan zijn die we vieren... Enfin, laat ons hopen dat hij nog tien jaar meegaat!

Maar dus: vanavond gaan we eten. Mijn oma heeft ons uitgenodigd, dus mijn mama&papa, mijn broer&zus, mijn Ventje&ik (en Mauro natuurlijk). Mijn oma heeft ook nog een andere zoon van hen uitgenodigd, met de drie kinderen en aanhang. Nu is 't zo dat die mensen dus nooit naar mijn grootouders omkijken. Ik heb ze een tijdje geleden trouwens allemaal gedefriend op FB. Alleen mijn tante&nonkel hebben iets van zich laten horen als reactie op Mauro's geboorte. Maar mijn nichten en neef? Geen denken aan! Ik kom daar trouwens niet goed mee overeen. Mijn ene nicht heeft mij ooit eens wreed in mijn gat gebeten op Tinternet dat vanaf dan alle bruggen zijn opgeblazen, wat mij betreft.

Die ruzie, die vergeet ik niet zenne!

Ik was gaan solliciteren bij een bedrijf in Diegem. Maar toeval wilde dat mijn nicht daar ook werkte. Ik dacht: "Oh! Als ik die job krijg, dan kunnen we elkaar misschien meer zien enzo. Gaat plezant worden!" Maar amai, ben ik van een kale reis thusgekomen!

Ik kreeg te horen (ik denk zelfs op 't einde van 't gesprek) dat ik niet weerhouden ben omdat mijn Frans niet goed genoeg was. Ik kon daar perfect inkomen. Er werd me verteld dat ze op zoek waren naar een Franstalig iemand met kennis van het Nederlands, in plaats van andersom. Ik heb dit zo ook aan mijn ouders verteld, want dit was wat ik te horen kreeg. Nog geen uur later belde mijn tante naar mijn mama. "Eh! Wat heb ik gehoord? Jullie dochter is daar gaan solliciteren? Ze hebben haar niet weerhouden omdat haar Frans barslecht is. Dat werd toch tegen die van ons gezegd."

Nog geen kwartier daarna krijg ik van mijn lieftallige nicht een bericht via (toen nog) Netlog. "Ge moet niet liegen tegen u ouders, he. U Frans was gewoon te slecht. Ge moet u maar gaan bijscholen, zoals ik gedaan heb. En dan krijgde dienen job wel. Maar ja... Als ge niks speciaals wilt doen." (Of toch zoiets in dienen trant.)

Awel, vanaf dan is 't voor mij gedaan! Ik laat mij zo niet beledigen, zeker niet via Internet en zeker niet op basis van 'leugens' of éénzijdige verhaalkant (of zoiets).

Twee jaar geleden heb ik ook met haar aan één tafel gezeten voor de verjaardag van mijn opa. En ik moet zeggen: Dat was gezellig!! *rolt met de ogen*

Liefs,
Me die niet bepaald uitkijkt naar 't etentje vanavond maar zich met plezier over die 'vete' overzet voor 't plezier van haar oma en opa...

vrijdag 22 maart 2013

The One With the Men's World

LUNCH ON A SKYSCRAPER Poster / Kunst Poster
 
 
Ik zal eens wat meer uitleggen over mijn dagdagelijkse bezigheden. Diegene die ervoor zorgen dat wij ons huisje kunnen betalen.
 
Ik werk bij een bouwbedrijf. Wij hebben twaalf filialen in heel België. Ik ben verantwoordelijk voor de klantenportefeuille van zes van de twaalf filialen, samen goed voor ongeveer tweeduizend klanten. Het is de bedoeling dat ik hen opbel vanaf het moment dat ze vervallen facturen hebben. Ik sta hen ook te woord als er een probleem zou zijn met een (onbetaalde) factuur. Ik probeer een goeie service te bieden aan mijn klanten en een goed contact te hebben met 'mijn filialen'. Want die filialen moeten mij opbellen als er een geblokkeerd order is en dan kunnen wij - de cel krediet - al dan niet dit order vrijgeven.
 
Het is dus van het grootste belang dat er een goeie communicatie is tussen alle partijen.
 
Nu dat laatste loopt wel eens mis. Ik ben een vrouw in een mannenwereld. Een Nederlandstalige vrouw in een voornamelijk Franstalige mannenwereld. Zien jullie de problemen al?
 
Gisteren werd mijn hoogtepunt bereikt. Op een gegeven moment had ik zoveel zin om een potje te bleiten, gewoon omdat er weer de zoveelste discussie was die ik verloren had. (Niet dat ik niet tegen mijn verlies kan. Integendeel. Ik ben de eerste om mijn ongelijk toe te geven.) Ik kreeg weer beschuldigingen naar mijn hoofd geslingerd die op niks sloegen en van drie maand geleden dateerden dat ik er gedemotiveerd door werd. In plaats van mij daar toen over aan te spreken en direct uit te praten. Ik was dat akkefietje trouwens al volledig vergeten!
 
Enfin, ik heb er een nachtje over geslapen en heb vastgesteld dat ik moet gaan werken voor ons huisje en voor Mauro (om centjes te hebben) en niet om vrienden te maken. Dus met die insteek trek ik zo dadelijk ook naar mijn werk.
 
Liefs,
Me die zich vandaag de laatste keer deze week in het hol van de leeuw gaat wagen.

woensdag 20 maart 2013

The One With the Cadeau-box


Geef ons één of andere cadeau-bon/box/give-a-do/wat-heb-je-nog-allemaal? en ik garandeer je: een week, maximum twee weken voor de vervaldatum schieten we ten huize Me, Myself and We in actie. 

Deze bon hebben we tijdens onze housewarming voor familie (we hebben er twee georganiseerd, één voor familie, de andere voor vrienden, anders was er véél te véél volk in één keer) gekregen. Deze housewarming vond plaats op zaterdag 24/09/2011. De vervaldatum van die bon is 31/03/2013, wat toen nog keieieieiei-ver leek. Ineens bleek ik ook zwanger te zijn, dus had ik gevraagd om naar de cinema te gaan tijdens de zwangerschap, voor dat klein wezentje er was. Maar dat is er nooit van gekomen.

Dus eindelijk, na nog eens negen maand en een half, zijn we eens naar de cinema geweest. We zijn eerst gaan eten in Gentbrugge. Een gewoon simpele brasserie. 't Was in orde. Qua eten moet je nu niet 't meest hoogstaande verwachten, natuurlijk. Maar de bediening en 't interieur waren TOP! Echt super! In deze brasserie konden we volledig à la carte bestellen wat we wilden. Er werd op 't einde van de rit gewoon € 49,95 in mindering gebracht.

Na 't eten zijn we dan naar de cinema van Gent vertrokken. Dat ligt daar ook nogal in 't putteke van 't stad, seg! We hebben nogal moeten zoeken! Maar allez... Op den langen duur hebben we 't dan gevonden. Blijkbaar was daar ook 'n heel leuke loungebar in/aan de cinema. We hebben dan eerst nog een Carlsbergske voor 't Ventje en een glas witte wijn voor mij gedronken. Nadien zijn we popcorn en drank gaan halen om in de kleine zaal te gaan zitten en naar 'Broken City' te gaan kijken.

We hebben ervan genoten, van 'n avondje cinema. We hebben ons Klein Ventje uiteraard gemist, maar 't was al bij al nog gezellig! Wat mij betreft voor herhaling vatbaar! Want ik merk aan mezelf dat 't Groot Ventje precies niet meer op 1 staat...

Liefs,
Me die tot inzicht is gekomen.

vrijdag 15 maart 2013

The One With the Not-So-Lazy-Sunday


Afgelopen zondag hadden we bezoek. Zeven volwassenen en vier kinderen tussen de twintig en zes maanden oud. Het was een gezellige boel. Ik hou ervan om mensen uit te nodigen en in de watten te leggen. Komen eten voor hobbykoks. De commentaren fantaseer ik er gratis bij.

Eerst had ik wat hapjes voorzien. Je kent dat wel: drie soorten chips en dan een paar ovenhapjes. Stomweg van het merk Delhaize, maar superlekker! Gelukkig vloog er deze keer is geen brood of bakpapier in brand. Ik heb daar nogal een handje van weg blijkbaar, surtout als S&N over de vloer komen... Dan heb ik het meestal vlaggen.  

Nadien had ik pompoen-wortelsoep gemaakt. Zelfgemaakt en ook superlekker. Van die croûtons-d'or en soepbolletjes mochten niet ontbreken natuurlijk. Als ik eventjes mag stoefen: mijn soep is wel altijd lekker. Dat kan ik nog goed maken. Soep. Is ook niks moeilijk aan, he. Gewoon je groenten laten platkoken en er dan met de mixer doorgaan. De soep van mijn schoonmama is precies altijd relatief weinig gekruid. Ik vind die nogal flauwtjes. Iedereen vindt die altijd lekker en dan proeven ze de mijn en vinden ze die ook lekker... Maar zelf vind ik de mijn stukken beter dan de hare. Erg, he? Ach ja. Er zijn zoveel dingen die zij beter doet dan ik - of toch denkt te doen - dat wat ik nu zeg nog heel braaf is.

Nadien heb ik dan drie quiches met prei en spek gebakken. En me wreed verbrand aan de oven... Maar ze waren allemaal lekker! De prei was al de dag voordien gekuist dan was ik daar al vanaf. En in feite is quiche maken absoluut niet moeilijk, he. Behalve dat dat toch een halfuur in de oven moet staan...

Na de quiche, heb ik gauw opgeruimd en de afwas gedaan terwijl iedereen zijn eten aan 't laten zakken was voor het dessert. Ik had cakeknikkers gemaakt maar zelf vond ik ze niet WAUW. Kant-en-klare cake gemengd met philadelphia roomkaas (natuur). Hier bolletjes van gerold, op een mikadostokje gestoken en in gesmolten, gekleurde witte chocolade gestoken. Ik had er dan twee per persoon op een bordje gelegd met een bolletje vanille-ijs bij en iedereen vond het SUPERlekker, behalve ik... Ik ben er toch over aan het nandenken om het opnieuw te maken met Mauro's eerste verjaardagsfeestje. Ik ga er een balonnenfeestje van maken!

Enfin, om alles kort samen te vatten: het was een zalige (na)middag en ik heb ervan genoten.

Liefs,
Me die ervan houdt om haar huis open te stellen voor vrienden en familie en de kuis achteraf er met plezier bijneemt.

donderdag 7 maart 2013

The One With the Wild Idea


Ik heb een wild plan. Een heel wild plan!

Hoe ik eraan ga beginnen, dat weet ik nog niet. Ik zou héél graag iets zelf maken om gemakkelijk tijdschriften en/of stripverhalen in op te bergen. Ik dacht aan een soort koker waar ze in passen. Om liggend of staand op de deur (van de WC) te hangen.

Maar hoe begin ik daaraan?

Ik weet nog eens niet of mijn 'idee' wel duidelijk is...

Het stoort mij dat er boekskes op de grond liggen aan het toilet. En als er niets ligt, stoort het mij ook... Ik ben geen gemakkelijke, ik weet het.

Liefs,
Me die eens goed gaat nadenken over wat ze wil en gaat proberen dit te maken. Op pinterest heb ik mijn idee nog niet gevonden, dus misschien ben ik de eerste?

dinsdag 5 maart 2013

The One With the Move


Wij verhuizen !

Niet 't Ventje, Mini-We en ik. Neenee. Wij wonen graag waar we nu zijn en zouden er voor geen goud van de wereld nog willen vertrekken. We zijn er al zeer gelukkig geweest en gaan er nog gelukkiger worden, misschien. Binnenkort zal ik nog eens een paar fotootjes van ons Liefdesnestje posten, zie.

Het is met mijn werk dat we gaan verhuizen. Aanstaande zaterdag en misschien een kleine kilometer verder dan waar we nu zitten. Gelukkig werden wij nog niet opgetrommeld om te komen helpen. Zou niet lukken ook niet. Ik heb thuis een ietsie-pietsie te veel werk dit weekend. Vrijdagavond ga ik naar een Tupperware-avond. Zaterdag zou ik in 't stad moeten geraken, zouden de ruiten gekuist moeten worden en de boodschappen gedaan, opgeruimd en gedweild is ook geen overbodige luxe. Zondagmiddag komen er vrienden eten bij ons, samen goed voor zeven volwassenen en vier kinderen... Als zij vertrokken zijn, staat er weer een hele opruim en kuis te wachten...

Enfin, om terug te komen op de verhuis met 't werk: de ideale gelegenheid om een keer orde op zaken te stellen en op te ruimen, weg te gooien, te sorteren, te klasseren en zo  voort en zo verder...

Ik kijk er wel naar uit om op een nieuwe locatie te zitten die naar het schijnt beter geëquipeerd zou zijn dan waar we nu zitten: met airco, zonnewering... Er komen ook nog twee andere diensten bij ons zitten waardoor er eens andere mensen te zien zijn dan die die we nu altijd zien. Er zou een refter voorzien zijn wat ook deugd gaat doen in plaats van aan mijn bureau te blijven zitten om te eten... Jaja, verandering van spijs doet eten zegt men.

Liefs,
Me die vanaf maandag haar berichtjes vanop haar nieuwe werkplek zal schrijven (als er nog tijd voor zal zijn, want gezien het feit dat er daar wel een refter zou zijn...)

vrijdag 1 maart 2013

The One With the Nine Months


Hij wordt zo snel groot, dat mannetje van ons. De tijd staat niet stil!

Negen maand wordt-ie. Negen maand! Morgen...

Hij is altijd content, heeft quasi nooit ween-uurtjes. Kan zich alleen prima vermaken. Maar speelt ook graag met mama en papa. Slaap 's nachts als een roosje. Overdag iets minder. Maar zelfs dan nog zeurt hij niet (echt). 't Is een zalig kind!

Alleen zitten lukt nu ook al een tijdje. Hij is al twee keer omgevallen en met zijn hoofd op de grond terecht gekomen, maar hey! Het kind houdt er geen blijvende schade aan over. Niet dat ik zo'n lakse mama ben, maar te overbezorgd is ook nergens goed voor. Welk kind heeft er nu geleerd om te stappen zonder vallen? Juist. Geen enkel!

Hij geniet ervan om op zijn gemakje bij zijn mamaatje te liggen, en zijn mamaatje geniet ervan hem bij haar te hebben. Binnenkort zal dat misschien ook gedaan zijn...

Als we het fototoestel bovenhalen, wordt hij 'n echt fotomodel. Lachen. Deugenietoogjes trekken. We hebben (om vooral zeer stoeferig te klinken natuurlijk) bijna geen enkele lelijke foto van dat kind. We vinden hem dan ook om op te eten!

Tegenwoordig heb ik het moeilijk om hem te missen als ik op 't werk ben. Zal waarschijnlijk komen door heel dat proces rond het drama in Fabeltjesland. Over 't laatst heb ik een artikel gelezen waarin een verzorgster vertelde wat er met Corneel gebeurd is, een baby van negen maand. Zien jullie de link?

Enfin, met Mauro gaat alles prima! Zes maart mogen we nog eens op bezoek gaan bij K&G. Dan zullen we zijn maten en gewichten opnieuw kennen.

Liefs,
Me die mini-me ongelooflijk graag ziet en niet geloofde dat moederliefde zo sterk kon zijn.