woensdag 25 april 2012

The One with the Tummy Tub

Afgelopen vrijdag was het dus de begrafenis van Meter... Het was emotioneel, maar dat is normaal zeker?

Eerst hadden we met z'n allen afgesproken bij mijn Schoonmama. Van daar zijn we naar de kerk gegaan. Mijn Schoonmama, mijn Ventje en mijn Schoonbroer stonden aan de kist iedereen te begroeten. Mijn Schoonzus, hun drie kinderen + een lief en ik zaten al vooraan in de kerk.

Ik keek quasi constant achterom om te zien of ik bekenden zag binnenkomen. Bij 't zien van mijn eigen Mama&Papa en Oma&Opa ben ik beginnen wenen. Ik denk dat ik zo content was van hen te zien en te beseffen dat ik er nog van moet genieten, van de tijd die ons nog rest... Gelukkiglijk kon ik er vrij snel mee stoppen.


Een beetje later begon mijn Schoonzus ook te wenen. Ahja, 't was haar oma die begraven werd, he. Ik kon het ook moeilijk droog houden dan. Maar ik ben me naast haar gaan zetten - in afwachting van haar eigen man natuurlijk - en heb haar een beetje proberen troosten. Ik ben ook over onbenulligheden beginnen babbelen, want 't ergste moest nog komen, he. Ik wist niet goed hoe ik me moest gedragen... Achteraf gezien was dit wel een goeie aanpak, want ik kreeg volgend smsje van haar: "Merci voor je lieve steun vandaag. Ben blij met zo een schone zus"

Tijdens de mis zelf waren er ook momenten waarop ik het niet droog kon houden, zoals toen de drie reeds geboren achterkleinkinderen naar voor gingen met een kaarsje en ik erachteraan voor ons ongeboren kindje... Maar ik moest sterk zijn voor mijn eigen Ventje, he. Hij heeft het slotgebed voorgelezen en 't was de eerste keer dat ik de tranen in zijn ogen zag blinken. Hij heeft ze niet vergoten, maar ik merkte wel dat hij mijn steun kon gebruiken. Al was 't maar een hand op zijn of mijn been...

Nadien zijn we naar het kerkhof gegaan. We hebben daar een allerlaatste groet gebracht aan Meter door een roosje op haar kist te leggen. Dan zijn we in een rij gaan staan onder een afdakje om iedereen te begroeten. Mijn Ventje in zijn kostuum, zonder jas. Hebben jullie gezien wat weer het was de vrijdag? Koud, veel wind en regen! En hij stond daar zonder vest... Enfin. Niet moeilijk dat hij nu snipverkouden is! Dat moment was heel dubbel. De mensen kwamen naar ons toe, zeiden "Innige deelneming" en in één adem "en proficiat, he." Zo'n dubbel gevoel! Ongelooflijk!

Op de koffietafel was het dan weer 'plezant'. Een beetje bijgepraat met de familie van 't Ventje. Met zijn kameraden die zijn komen opdagen. Ach, we hebben heel veel steun gekregen!

Na de koffietafel zijn we naar mijn Schoonmama gegaan. We hebben de doos met kaartjes leeggemaakt en allemaal gelezen. Na nog een tijdje zijn we nog eens naar 't kerkhof gegaan. 't Verse graf van Meter zien was ook wel speciaal. Alle bloemen lagen op een hoop aarde. De zerk was weg, want die moest aangepast worden natuurlijk. Ben eens benieuwd wanneer die terug gaat zijn.

's Avonds hebben we dan frietjes gegeten met de hele familie. Mijn Schoonmama kon niet veel eten en vond ons precies een bende uitgehongerde wolven. Maar ja...

Zondag was het dan het verjaardagsfeestje van 't Neefje van 't Ventje. Die was er vrijdag ook natuurlijk als één van de achterkleinkinderen van Meter. En zondag werd deze foto van 'mijnen tuub' gemaakt. De eerste en tot nu toe enige foto van mijn buik tijdens deze zwangerschap. Hopelijk ga ik het me niet beklagen dat het er zo weinig zijn...

Liefs,
Me die blij is dat Meter rust gevonden heeft en er zeker van is dat zij ervoor zorgt dat Onze Juul gezond en wel ter wereld zal komen en blijven...

maandag 16 april 2012

The One With the Goodbye

Woensdag 11 april 2012 - 22uur: telefoon van mijn Schoonmama. " 't Ziekenhuis heeft gebeld. De verpleegster zegt dat 't vannacht wel eens de moment kan zijn waarop ze haar laatste adem kan uitblazen." Wij naar 't ziekenhuis aan 't bed van Meter. Schoonmama kwam ook toe. Na een uurtje heeft 't Ventje mij naar huis gebracht. Ik heb - ondanks alles - ook wel mijn rust nodig natuurlijk.
's Morgens om 8uur kwam 't Ventje thuis. Hij is er - samen met zijn mama - de hele nacht gebleven.

Donderdag 12 april 2012 - 18uur: 't Ventje en ik gingen op bezoek in 't ziekenhuis. De vloeibare voeding was stopgezet. De dosis morfine werd verhoogd. Meter sliep. Ze wist niet dat wij er waren. Ze was rustig. Haar ademhaling ging beter. Verpleegster zei dat het zo nog wel drie, zeven of twintig nachten kon duren. Schoonmama is ook naar huis gegaan, want zij had heel weinig geslapen (de nacht ervoor al helemaal niks, de eerdere nachten een paar uur...).

Vrijdag 13 april 2012 - 5u30: telefoon van mijn Schoonmama. "Meter is gestorven." Om 5u38 zaten zowel 't Ventje als ik in de auto richting Schoonmama. Ik denk dat we rond 6uur kwart in 't ziekenhuis waren. Meter lag er mooi bij. Rustig. Met precies een glimlach op haar gezicht. Ben wel na vijf minuutjes op de gang gaan staan, want ik vond het zo raar om haar borstkast niet omhoog en omlaag te zien gaan. Toen heb ik een paar traantjes gelaten.
't Ventje heeft me thuis afgezet. Ik heb ontbeten. Heb me om 7uur gedoucht. Heb van halfacht tot acht aan de suikerbonen gewerkt om mijn gedachten te verzetten, maar dat is niet volledig gelukt. Ben dan naar mijn Schoonmama en 't Ventje gereden.
Tegen 9uur kwam mijn Schoonzus daar ook aan. De doodsbrief was al grotendeels opgesteld. Tegen 10uur was de begrafenisondernemer daar. Die heeft alles meegenomen om de proefdruk klaar te maken. We gingen wachten op zijn telefoontje om de proefdruk te gaan bekijken.
Ik ben rond de middag naar de winkel gereden achter brood en charcuterie. Tegen halftwee hadden we gedaan met eten en begonnen we na te denken over het doodsprentje.
Zo rond twee uur kwam de man van mijn Schoonzus ook aan. En rond 15uur kregen we telefoon dat de proefdruk klaar was. Wij met ons vijven naar de begrafenisondernemer. De proefdruk gelezen en goedgekeurd. Kist gekozen, bloemen gekozen...
Om 16u15 waren we terug bij mijn Schoonmama. Nog verder gewerkt aan het doodsprentje. Na een goed uurtje kregen we een telefoontje dat de brieven klaar waren. 't Ventje en mijn Schoonbroer hebben dan het kleed van Meter en een ketting meegenomen naar ginder en zijn met de brieven teurggekomen.
We zijn begonnen met de adressen op te schrijven op de enveloppen. Postzegels werden geplakt.
Zo rond een uur of 8 zijn de mannen achter frietjes gereden. Die waren nogal slap... Na 't eten zijn 't Ventje en ik één brief gaan wegdoen. We hebben heel eventjes bij die mensen gezeten en waren tegen 23uur terug thuis.

De volgende morgen dan tegen 9uur in' t postkantoor. Veel brieven rondgedragen. 't Was een drukke dag! Vooral ook omdat mijn Schoonzus en Schoonbroer hun drie kinderen mee hadden gebracht.

Enfin, ondanks de 'ellende', want we zagen het van mijlenver aankomen natuurlijk en hebben ruim de tijd gehad om afscheid te nemen, hebben we ook nog een fijn weekend gehad. Vooral door 't gezelschap.

Liefs,
Me die blij is dat ze kan gaan werken om haar gedachten te verzetten, want aanstaande vrijdag is de begrafenis...

vrijdag 6 april 2012

The One With the Tears

Gisterenavond - 17uur. 't Ventje belt me. "Wil jij mijn mama gaan halen? 't Ziekenhuis heeft gebeld. 't Gaat niet goed met Meter..." (Meter is de oma van 't Ventje. Iedereen noemt haar zo.)
Ik vroeg een beetje meer uitleg (hoewel die overbodig was) om tijd te rekken. Ik moest mij ook terug presentabel maken. Ik hing namelijk al in mijn training in de zetel te hangen. En zo kom ik nooit-never-jamais buiten tenzij ik doodziek ben en naar de winkel moet wegens niks in huis om te eten en geen Ventje in de buurt om voor mij naar de winkel te gaan (is nog nooit voorgevallen, maar kom).
Tijdens ons gessprek zei 't Ventje: "Laat maar. Ik geraak er. 't Haalt niks uit als jij ook gaat. We gaan er gelijktijdig zijn." (Voor diegene die 't nog niet weten, er zijn grote werken aan de gang op de E40 richtng Gent en de afrit die wij dagelijks moeten nemen, nl. Aalst, is volledig afgesloten. Wij rijden dus altijd 'binnendoor' waardoor we ook veel tijd verliezen.)
Ik heb me toch omgekleed. Toen 't Ventje in 't ziekenhuis was, ben ik er ook naartoe gegaan.

Net op 't moment dat ik daar toekom, worden mijn schoonmama en 't Ventje bij de dokter geroepen. Ik mocht meegaan van mijn schoonmama. Dus bij de dokter gezeten, wist hij ons uit te leggen dat 't niet goed gaat sinds februari. Meter is geopereerd aan haar maag en daarvan heeft ze nu nog last. Ze was aan het uithongeren omdat ze niks meer at. Elk onderzoek dat bij haar gedaan wordt, bezorgt haar meer last dan lust. Ze wordt met de dag echt slechter. Ze ligt trouwens op Intensieve zorgen. En ze hebben haar apart gelegd.

Nu heeft ze nog een beginnende longontsteking ook. 't Gaat dus echt niet goed...

Dokter heeft voorgesteld om het Meter zo comfortabel mogelijk te maken. Meter gaat dus pijnstillers krijgen, maar voor de rest wordt er niet veel meer voor haar gedaan - ook rekening houdend met haar respectabele leeftijd (85 jaar). Met niets meer gedaan, wordt er bedoeld dat er geen bijkomende onderzoeken meer gepland staan voor haar maag enzo.

We zijn gisteren bij haar geweest. Ze had een zuurstofmasker op. Ze was echt naar adem aan het snakken. Ze reageerde wel als we drie keer zeiden: "Meter, wij zijn hier, he."
"Jaja" antwoordde ze dan. Om na vijf minuten weer in het niets te liggen staren...

't Is een kwestie van uren of dagen, denken we. Weken, laat staan maanden (een goeie twee) zitten er niet meer in. Maar zolang er leven is, is er hoop natuurlijk!

Liefs,
Me die een zwaar Paasweekend tegemoetgaat en de Paasbrunch voor haar ouders en schoonmama maar geannulleerd heeft.

dinsdag 3 april 2012

The One With the Mouse Arm

Ik heb bewust niet gegoogeld op Mouse Arm uit vrees wat voor foto's ik zou vinden. Ik heb er geen idee van of je überhaupt kan zien aan iemand of die een muisarm heeft.

Ik heb er al zoveel over gehoord maar zelf nog nooit meegemaakt. Hoewel ik denk dat nu wel eens de moment kan zijn...

Ik heb namelijk pijn van boven mijn rechterelleboog tot in mijn rechterpink. Doet echt pijn. Verkeerd gelegen hebben vannacht zou ook kunnen natuurlijk... Maar toch.

Buiten die pijn heb ik in feite nergens last van, gezien mijn zwangere situatie. Dus ik zal maar niet te hard zagen zeker? En toch kan ik jullie zeggen dat 't geen deugd doet (om over de bevalling die mij te wachten staat nog maar te zwijgen...)

Liefs,
Me met de pijnlijke rechterarm.

maandag 2 april 2012

The One With the Broken Heart

't Is weer een tijdje geleden dat ik nog geblogd heb en er is ondertussen zoveel gebeurd!

* Ons terras bijvoorbeeld, dat ligt er. We hebben er alleen nog niet op gezeten wegens tijdgebrek en niet-al-te-schitterend-weer. (Of toch niet tegen de tijd dat wij thuis zijn...)
* De schilder is ook langsgeweest - vorige week maandag - en die begint er 16 april aan, aan de babykamer. Begin mei zou die klaar moeten zijn. (Of toch de schilderwerken. Dan de meubeltjes laten afkomen, de kleertjes beginnen wassen... Jaja, we weten nog goed wat doen!)
* De eerste 'soort' van onze suikerbonen is ook al af. Ben nu bezig met de tweede reeks, maar denk dat ik daar tijdens ons verlof volgende week aan ga verder werken wegens te veel gepruts! (Doet er mij trouwens aan denken dat ik dringend de proefdruk van ons geboortekaartje moet bevestigen...)

Maar gisteren brak mijn hart...

Neen, er is niets mis met de baby. Integendeel. Alive and kicking is volledig aan de orde (zaterdag zaten we aan 30 weken, dus zou ik nu aan mijn 31ste week bezig zijn, ofzoiets...) En toch heb ik er niet te veel last van. Goed he? De moederkoek zal waarschijnlijk in de weg zitten waardoor die als 'isolatie' functioneert.

Maar waardoor brak mijn hart dan wel?

Dit weekend kwam het nichtje van 't Ventje  (en tevens zijn petekindje) bij ons logeren. Zaterdag zijn we 't stad ingetrokken. We hebben eerst de markt afgelopen. 's Middags zijn we bij McDonalds binnengeweest. In de namiddag hebben we de winkelstraten gedaan.
Tegen vier uur kwamen mijn zus en haar lief af. Tegen zeven uur kwamen onze buren eten bij ons (lekkere quiche! De soep heb ik niet opgediend en zelfs weggegoten wegens véél te peper!) Enfin, zaterdag was een druk dagje.
Dan zondagmiddag hebben we thuis spaghetti gegeten en dan zijn we naar mijn schoonmama gereden. 't Nichtje van 't Ventje is daar een kleindochter van. Zij stond aan het bed van de oma van 't Ventje. Ik ging naast haar staan en ik zei "Dag meter". En de oma van 't Ventje tegen 't Nichtje: "Wie is dat maske?" Toen brak mijn hart. Niet omdat ze mij niet herkende. Maar 't feit dat haar geheugen haar in de steek laat. Toen ze in 't ziekenhuis lag zijn we er elke avond geweest en herkende ze mij wel. Sinds ze terug thuis is, eet ze niets meer en haar geheugen laat haar echt in de steek. Ze is zo zwak! Ik vrees dat het niet lang meer zal duren... Ze ligt op haar sterfbed... Dat is iets wat we allemaal zien. Hopelijk ziet ze niet te veel af.

Liefs,
Me die hoopt dat de oma het toch nog een tweetal maanden volhoudt om haar vierde achterkleinkind te kunnen zien maar langs de andere kant hoopt dat de oma niet te veel meer gaat afzien. Wat een tweestrijd!

Edit: De oma ligt sinds vanmiddag opnieuw in 't ziekenhuis...