maandag 28 februari 2011

The One With Napoleon

Zaterdag zijn het Ventje en ik in Oostende in Fort Napoleon gaan eten met een Bongo bon. (Maar dat hoef ik jullie niet meer te vertellen. Mijn die-hard fans zullen dit al wel ergens (in een ander blogberichtje) opgevangen hebben.)

Eigenlijk was het kader waarin we hebben gegeten wel héél mooi! Zo'n fort van vroeger ... Met van die schietgaten (van die verticale, heel smalle) waar dan glas voorgezet was zodat dit niet 'trok'.

Een veranda aangebouwd waardoor je in de duinen zat.

We hebben eerst een glaasje cava gedronken. Op ons. (Af en toe mag het leven an sich toch gevierd worden?) Daarna kregen we de keuze tussen twee gerechten (wat niet op de Bongo bon stond!): een noordzeesalade met frietjes (koud gerecht) of een vispannetje met hertginnenaardappeltjes (warm gerecht). We kregen er ook een glas rosé wijn bij (stond ook niet op de Bongo bon!).

Voor twaalf euro hebben we daar heerlijk gegeten! 't Ventje de sla, ik het vispannetje. 't Was dik in orde!

Nadien zijn we dan jammer genoeg niet een beetje kunnen gaan wandelen en uitwaaien op het strand (hoewel we er zeer dichtbij waren!) want het weer liet het niet toe. Het was barslecht weer zaterdag! We zijn in feite doorgereden naar mijn schoonzus en - broer.

Daar hebben we van drie tot acht gezeten, zonder ons een minuut te vervelen!

We hebben daar kaasfondue gegeten. Dus een pot met gesmolten kaas en daar worden dan stukjes brood in gedoopt. Sorry, not my kind of food! Ik ben niet zo heel gek van kaas ...

Liefs,
Me die in de zomer wel eens wil teruggaan naar Fort Napoleon.

zondag 27 februari 2011

The One With the Umbrella

Ik heb ooit eens een stormparaplu gekocht. Eentje die normaal gezien tegen een (wind)stootje kan. Normaal gezien zou ik die na zo'n windstoot moeten kunnen terug op zijn plaats trekken, maar nu is daar de laatste keer een 'dopje' afgesprongen. Ik dacht eerlijk gezegd dat dat dopje van niet veel belang was. Dat het gewoon ging 'binnenregenen' als die paraplu open ging.
Maar nu gisteren in Oostende (en onderweg er naartoe) was het heel hard aan het regenen! Ik had mijn stormparaplu meegenomen (ahja, aan 't zeetje! Als er ergens wind is, dan is het daar wel.) maar als 't Ventje die opendeed, dan zagen we dat dat 'dopje' van heel groot belang was!

Ik heb alleszins naar de persoon die mij die paraplu verkocht heeft een mail gestuurd met de uitleg van dat 'dopje' en nu vroeg zij foto's! Ik heb er na het openen van die paraplu dan ook niet lang over moeten twijfelen om en foto te maken.

Ik heb ze daarnet doorgestuurd en ben nu eens benieuwd of ze omgewisseld kan worden! Want dat is ook (maar) twintig euro, maar voor een paraplu vind ik dat al redelijk veel ... Dus ik hoop van harte dat ze omgewisseld kan worden en zoniet, dan zal ik nooit van mijn leven nog een Larelle (ik geef hier graag de naam mee zodat jullie 'gewaarschuwd' zijn voor moest het niet in orde komen)-homeparty geven! (Elke keer als ik een homeparty geef zijn er minstens 15 dames dus er wordt altijd voor veel geld gekocht. De consulentes zeggen dit toch elke keer ...)

Liefs,
Me die hoopt dat ze een nieuwe stormparaplu krijgt, want in dit regenlandje is dat geen overbodige luxe!

zaterdag 26 februari 2011

The One With the Drive

Straks gaan het Ventje en ik naar de zee. Niet dat het weer zo schitterend is, he. Ik weet het. Maar we hebben die Bongo bon die maandag vervalt ... Dus we gaan deze middag (hopelijk) lekker eten.

Die autorit duurt voor ons een uurtje. Maar ik haat het om zo lang (dat is nog niet zo heel lang, maar toch ...) in de auto te zitten.

Aangezien ik nu al weet dat ik mijn haar ga opsteken en een beetje make-up ga opdoen, zal er van slapen niet veel in huis komen. Dus dan moet ik maar lectuur meenemen, he. Normaal gezien heb ik niet heel veel moeite om in een rijdende auto te slapen.

Ik ga het boekje 'Shoe Addict' van Evy Gruyaert meenemen. Een leuk en luchtig boekje over schoenen! Echte chick-lit dus! Joepie!

Moesten we niet naar de zee rijden, dan heb ik in feite alleen maar tijd om te lezen op het toilet (er liggen een heleboel boekskes aan ons toilet. In ons nieuw huisje zal ik er wel voor zorgen dat er een speciaal 'boekenbakje' of 'boekenrekje' is, want zo op de grond of de vuilbak is toch niet dat ...) en 's avonds als ik in mijn bed lig (altijd één hoofdstuk zodat mijn ogen echt dichtvallen, dan slaap ik beter). Dus een ritje naar zee heeft ook zo zijn voordelen.

Het Ventje vindt het niet erg dat ik dan lees. Hij rijdt toch! En op de autostrade, altijd rechtdoor, word ik ook niet wagenziek.

Liefs,
Me die er naar uitkijkt om te lezen in 'Shoe Addict'!

vrijdag 25 februari 2011

The One With the Easy Money

Om ons huisje te kunnen afbetalen, om kleren en schoenen te kunnen kopen, om niet te verhongeren of te verdorsten ... gaan het Ventje en ik allebei fulltime werken. En hard werken! Niet dat we een fysiek intensieve job hebben. We hebben allebei een 'bureaujobke', maar mentaal is dat ook niet te onderschatten. Hij verantwoordelijk voor het systeemtechnische van de facturatie van een energie-leverancier in België. Ik credit controller met meer verantwoordelijk voor de dubieuze debiteuren bij een bouwbedrijf.

Noch het Ventje, noch ik zijn 'carottentrekkers'. Dit zijn mensen die naar hun werk gaan en daar zitten te niksen (of bijna te niksen) en het minimumwerk doen dat van hen verwacht wordt zonder supplementen en die denken dat een ander zijn job wel zal overpakken. Wij kunnen dat niet.

We werken allebei heel hard en verdienen zo onze boterham. We verhongeren niet en hebben 'n huis gekocht, dus de riem zal sowieso wel aangespannen worden maar we overleven het wel.

Er zijn nochtans manieren om sneller aan veel geld te komen, het zogenaamde 'Easy Money'.

Waarschijnlijk moet ik hier niet beginnen schrijven over de Meisjes van Plezier die heel gemakkelijk veel geld verdienen door een leuke job uit te oefenen. Ik ga hier niet verder over uitwijken, maar ik denk dat jullie wel weten wat ik bedoel.

Ik heb het over een ander beroep waar je veel geld me kan verdienen, denk ik, zonder echt gigantisch hard te werken (let wel: dit is MIJN mening en zo zie IK het. Ik ken de wereld niet waarover ik zal schrijven dus ik kan er volledig naastzitten. En moest ik iemand tegen de schenen stampen, dan verontschuldig ik mij daarvoor al bij dezen.).

Ik heb het over de schoonheidsspecialiste waar ik gisteren geweest ben. Een beetje wax op mijn bovenlip, een beetje wax op mijn wenkbrauwen (allez, eronder, want ze staan er nog, he!) en dan trekken waardoor ik begin te wenen. Jaja ... Wie mooi wil zijn, moet lijden, he ... Dan nog effe met een pincetje en een vergrootglas erover en hup! Vijf minuten heeft dat geduurd!

"Dat is dan 16 euro alsjeblief."

16 euro voor 5 minuten is 192 euro op een uur is 1536 euro op een dag is € 30 720 op een maand met 20 werkdagen ...

Jaja, ik kan de rekensom wel maken!

Natuurlijk, de producten moeten betaald worden. De verwarming en elektricitiet moet betaald worden. De investeringen moeten teurgbetaald worden. Ik weet ook wel dat er kosten zijn, maar toch ... (Ik ben niet naïef of dom of onwetend.)

Liefs,
Me die blijkbaar op zoek moet gaan naar een job waar het geld gemakkelijker binnenrolt ...

donderdag 24 februari 2011

The One With the Gift Box

Elk jaar worden er met Kerstmis, Nieuwjaar, verjaardagen, afscheidsfeestjes (van 't werk) ... cadeaubonnen uitgedeeld! Ergens is dat een 'gemakkelijk' cadeau. Je weet altijd wel iets om te kopen voor iemand.

Ik beken: ik heb er ook al gekocht (voornameiijk bij gebrek aan inspiratie ...).

In feite geef ik dit niet zo graag als cadeau ... En krijgen om eerlijk te zijn ook niet ... Maar dat ga ik nooit luidop uitspreken want een gegeven paard mag je niet in zijn bek kijken! (Zou ik eerlijk gezegd ook niet willen ... Ooit al eens gezien hoe groot die bek is?)  

Afgelopen Kerst hebben we er wel één aan mijn broer gegeven! Maar een leuke! Namelijk een Jenever-vivabox. Wat zat daar dan in? Kleine flesjes jenever, een bon om een grote fles te gaan halen en een bon om met twee naar het Jenevermuseum in Hasselt (denk ik toch) te gaan. Niet dat mijn broer een zatlap of zuipschuit is, maar hij is tweeëntwintig en single. Dus een deel van zijn 'uitzet' (jullie kennen dat wel, een deel van wat je eventueel zou kunnen gebruiken voor moest je ooit gaan alleen wonen) zou nogal belachelijk zijn gezien de omstandigheden. Hij zit daar goed, in Hotel Mama. En you can't blame him!

Cadeaubonnen heb je ook in alle geuren, kleuren, vormen, invulling, belevingen ... In feite kan je 't zo gek nog niet bedenken of je vindt het in de vorm van een cadeaubon.

"Geef eens een ervaring cadeau" zeggen ze dan.

Nu ja, ik denk dat ik wel evenveel kan genieten om met die pocketjes van de Flair (een zeer intellectueel boekske) iets te ondernemen met mijn Ventje. Dat gaat ons dan ook niet veel kosten (want dat is dan altijd aan voordelige prijsjes dat we iets kunnen gaan doen) en zo beleven we ook ervaringen die we anders niet zouden beleven.

Maar het allergrootste nadeel aan die cadeaubonnen is (naar mijn mening) dat daar een vervaldatum op vermeld staat!

En nu ga ik eindelijk to-the-point komen!

Dit weekend gaan wij onze Bongo-bon Beach gebruiken. Ze vervalt namelijk op 28/02/2011 ...

Liefs,
Me die (hopelijk) lekker gaat eten in Oostende met haar Bongo-bon Beach (als afscheidscadeautje op mijn vorige job) en ineens ook een bezoekje zal brengen aan haar schoonzus en - broer.

woensdag 23 februari 2011

The One With the Fashion Blunders

2006 - De pofrok flatteert haar vormen niet ...Vanmiddag tijdens mijn middagpauze op de website van een zeer hoogstaande Vlaamse krant beland. Blijkbaar zijn het onlangs (of binnenkort? Ik weet het niet ...) de Oscars geweest. Zij tonen geen foto's van de mooiste Oscar-jurken, maar zij hebben een selectie gemaakt van de lelijkste Oscar-jurken en modeblunders van formaat van 2004 tot nu!

Ikzelf ben nu niet echt een fashionata die de laatste mode volgt of die onmogelijke (lees: onhandige) kleren draagt. En 't Ventje al helemaal niet. (Ik moet nogal toeren uithalen om hem iets moderner te doen dragen.)

Maar ik denk (en hoop vurig) dat ik toch een beetje verstand heb van wat me past en wat niet. Meestal draag ik toch kleren waar ik me comfortabel in voel en is dat niet één van de belangrijkste voorwaarden om er goed uit te zien? Niet dat ik van mezelf vind dat ik er goed uitzie, maar sommige dagen kan ik in de speigel kijken en nog vrij tevreden zijn met het resultaat.

Ik weet dat als ik een groen truitje aantrek, mijn ogen (de kleur is nogal ondefinieerbaar ... Blauw-grijs-groen, maar ik denk toch dat groen de bovenhand haalt.) veel beter uitkomen. En ik weet ook dat ik beter met groen sta en ga dan met rood (hoewel ik een superleuke rode vest heb!) of blauw. Misschien onbewust. Of toch zeker onbewust! Ik grijp instinctief naar hetzelfde soort kleur. Mijn kleerkast ziet er dus maar magertjes uit. Qua kleuren dan.

Maar met de zomer in zicht (nog heel ver weg, hoor!), fleuren de vitrines ook op en dat trek mij aan. Meer dan vroeger.

Dit weekend zal ik geen tijd hebben om te gaan shoppen, maar na het werk kan het wel zijn dat ik een winkel bij ons in de buurt zal binnenstappen om eens te kijken wat er mij aanspreekt.

Liefs,
Me met de zin om kleurrijke maar niet-misplaatste (zie foto) kleren te kopen.

dinsdag 22 februari 2011

The One With the Movie Theater

Afgelopen weekend zijn 't Ventje en ik voor de derde keer tijdens onze 'verkering' naar de cinema geweest. De allereerste keer was na een jaar verkering.

We waren uitgenodigd op een afscheidsdrink van een collega. We zaten op het terras (het was nog vrij mooi weer) maar zagen van op dat terras wel dat de Brusselse Ring in onze richting volledig vaststond. Moesten we toen naar huis zijn gereden, dan waren we vier uur onderweg geweest. We moesten nog avondeten ook, maar hadden geen zin om als enige twee van die hele groep iets te eten te bestellen. (Moest je je de vraag stellen waarom 't Ventje en ik samen op een afscheidsdrink waren, dan komt dat door het feit dat 't Ventje en ik ook bij dezelfde werknemer hebben gewerkt. Zijn collega's waren mijn collega's en vice versa. Vandaar.) Dus wij zijn zo tegen een uur of acht toch de autostrade opgereden maar dat haalde niks uit! We stonden stil!
Gelukkig konden we er ook onmiddellijk terug af en dat hebben we dan ook gedaan. We wilden dan in Pizza Hut gaan eten maar er was daar geen enkel plaatsje meer vrij (op de parking dan) en dus zijn we naar Bru Park gereden.
Daar passeerden we de voordeur van de cinema voor we in dat klein dorpje konden en we hebben toen beslist om gauw onze ticketten te kopen voor de film van tien uur, iets te gaan eten in dat gezellig Italiaantje en dan naar de film te gaan. "Final Destination 4" hebben we toen gezien. En 't was nog gezellig ook! Niet de film, maar de hele avond met 't Ventje. Eer we dan om middernacht naar huis keerden, was de autostrade weer volledig vrij! Dus geen file meer!

De tweede keer was in december vorig jaar, dus na twee jaar verkering. Bij mijn huidige werkgever heb ik van een externe partner (of leverancier, noem het zoals je wil) de uitnodiging gekregen om naar de Avant Première van "Zot van A" te gaan. Ik heb 't Ventje ook meegevraagd. Dit was dus gratis (alles, ook cola en popcorn!) en dik in orde! En 't was nog een aangename film ook ...

De derde keer was dus afgelopen weekend. Nogal impulsief zijn we met 'n bevriend koppel naar "Frits en Freddy" gaan zien. We hebben onze ticketten via internet besteld en betaald. Ik moest mijn e-mail adres opgeven en dus kreeg ik gisteren in mijn mailbox een tevredenheidsformulier.

Ik heb dit eerlijk ingevuld.

"Bent u tevreden of ontevreden over de verhouding prijs-kwaliteit?" -> Zeer ontevreden! Negen euro voor één ticket! En 't kost dan nog meer om ze via internet te bestellen dan rechtstreeks ginder! Schandalig!

"Zijn er nog vragen of opmerkingen?" -> Euh ... Ja ... De WC-dames staan met twee met een gezicht tot op de grond geld te ontvangen (ik had 5 eurocent te weinig mee. Mijn handtas lag nog in de zaal en ik stond aan het toilet met 30 cent. En die ene mevrouw was viesgezind daardoor!) maar ik heb er nog geen enkel met een vod zien rondgaan. Ik heb aan Kinepolis (jullie mogen weten over welke bioscoop ik het heb! Geen probleem mee!) laten weten dat ik nog nooit in mijn leven zulke onbeschofte dames ben tegengekomen (en ik werk als Credit Controller, dus ik moet constant mensen opbellen om naar geld te vragen en dat ze daar niet gelukkig mee zijn - de klanten - dat kan ik me inbeelden dus ik ben al heel wat gewend).

Liefs,
Me die benieuwd is naar wat Kinepolis met haar feedback zal doen. (Waarschijnlijk niets ...)

maandag 21 februari 2011

The One With the Sea Man

Als ik aan een zeeman denk, beeld ik mij van die stoere matrozen in met hun armen vol tatoeages, vooral dan met de naam van hun lief, een anker en een (blote) vrouw ofzo ... Veel kleur ... En dat over heel hun arm, net of ze hebben allen mouwen aan.

Maar blijkbaar is dat niet het enige. Een zeeman is niet per sé een matroos. De zeeman is een winkelketen (in België toch).

Afgelopen zaterdag ben ik voor de tweede keer in mijn leven in een zeeman-winkel binnegestapt. Ik vind wel dat ze daar altijd leuke kleuren hebben. Handdoeken en kleren hebben ze daar in alle kleuren van de regenboog! Om eerlijk te zijn spreekt dat toch aan, niet?

Enfin, ik ben er dus voor de tweede keer in mijn 25-jarig bestaan binnengestapt. Samen met 't Ventje en we moeten bekennen: dat viel niet tegen.

Aangezien hij in juni peter wordt en ik in juni meter, hebben wij een kleinigheidje meegebracht voor ons pete - en metekindje. Ik heb trouwens vastgesteld dat ze daar voor kleine prijsjes leuke babykleertjes hebben!

Dus dat ga ik proberen onthouden voor wanneer we zelf een kindje verwachten. Ze zijn daar toch direct uitgegroeid, uit die kleren! En voor die ene keer dat ze het kunnen dragen! Dan is 't maar best dat dat niet te veel geld gekost heeft.

Liefs,
Me die later in de Zeeman gaat shoppen voor haar baby.

zondag 20 februari 2011

The One With My New Shoes

Gisteren zijn we met onze beste vrienden nog eens naar ons huisje gaan kijken. De raamkozijnen op de benedeverdieping steken erin! En dat is een schoon zicht, echt waar. Zo wordt het echt echt en zien we de vorderingen goed gebeuren natuurlijk. Het zonnetje scheen niet, maar toch had ik al het gevoel dat er vrij veel licht binnenkomt in ons huisje. Dat is ook wel tof natuurlijk.

Aangezien wij dus een huisje aan de rand van de schoenenstad van België hebben gekocht, zijn we dus ook in diezelfde schoenenstad geweest. De eerste de beste schoenwinkel zijn we binnengestapt en ik heb ... rarara ... schoenen gekocht!

Mijn vriendin heeft me niet doen twijfelen. Zij heeft gezegd dat ze ongelooflijk knap waren en nadien heeft ze dit nog een aantal keren gezegd. Dus ja, ik ben wel fier op mijn bling-bling sierlijke (kijk maar naar de hak) botten.

Straks, als we naar mijn schoonmama gaan, dan ga ik ze al aandoen. Want ze zitten nog comfortabel ook. En dat voor twintig euro! Dat valt toch nog heel goed mee, he?

Liefs,
Me met haar nieuwe bling-bling botten.

zaterdag 19 februari 2011

The One With the Balsam

Als ik aan balsemen denk, dan denk ik aan mummies. Die werden vroeger toch gebalsemd? Dan konden ze niet tot stof weerkeren, of zoiets ... Ik heb het tijdens de geschiedenislessen altijd proberen verdringen maar toen ze vertelden hoe ze hersenen uit die lijken hun hoofden haalden, dan deed mijn neus precies altijd pijn ... Ik mag er niet aan denken dat ze op die manier die twee hersencellen van mij komen pikken! 't Zou er gemakkelijker kunnen uitkomen als ik eens grondig nies.

Enfin, ik ging niet over die farao's, hun chique aangeklede kisten en die piramides met alles wat ze nodig hebben in het hiernamaals schrijven, want om eerlijk te zijn interesseert me dat geen fluit! Ik was dan ook niet voor niets gebuisd op geschiedenis, heel mijn schoolloopbaan lang, behalve op de hoofdstukken vanaf de eerste wereldoorlog. Dbbvat interesseerde me dan weer wel!

Ik heb gevoelige handen. Allez, de huid op mijn handen is gevoelig. Elke keer als ik naar het toilet ga en ik ga terug naar mijn bureau/onze living of gewoon terug naar mijn plaats, dan was ik mijn handen. Met zeep! Ik kan dat niet goed, mijn handen gewoon natmaken of ze niet wassen! Niet dat ik elke keer op mijn handen plas ofzo, maar gewoon ... Basishygiëne, me dunkt. Hoewel ik mensen ken die hun handen nooit wassen als ze van toilet komen en dat vind ik maar vies ...

Aangezien ik mijn handen dus zo dikwijls was, zijn deze nogal uitgedroogd. Ik heb mij al dood gezocht naar handcrème waar ik geen uitslag van krijg. Want ik wil mijn handen dan extra hydrateren door een crème te smeren (handen, gezicht, décolté en tanden zijn de visitekaartjes van vrouwen en die moeten dan - mijns inziens - goed verzorgd worden), maar bij mij bestaat dan blijkbaar de kans dat ik eczeem kweek! Is maar een vies zicht ... Zo van die rode, droge plekken die dan nog eens 'trekken' ook. Die huid verrimpelt dan helemaal en dan passen die handen precies niet bij mijn leeftijd ... En metdie mooie gelnagels dan van die lelijke huid, dat ziet er niet uit!

Eerst had ik handcrème van Eucerin, te vinden bij de apotheek. Dan had ik een handcrème van Nivea, te vinden in de supermarkt. Maar elke keer als ik handcrème smeer, dan trekt mijn huid en begint dat te pikken tegen 100 in 't uur!

Dus ben ik gisteren naar de apotheek geweest om een tube handbalsem te gaan halen. Ik heb ooit eens een staaltje gekregen van die balsem en dat trekt dan niet, dat is niet vettig en dat doet superveel deugd en hydrateert mijn huid zonder eczeem te kweken! Een zaligheid! Maar ja, dat kost dan € 7,90 ...

Enfin, het mag geld kosten als je daarmee kan vermijden dat de mensen gillend weglopen.

Liefs,
Me met de dure handenbalsem.

vrijdag 18 februari 2011

The One With Ella

De vierde telenovelle op evenveel jaar (denk ik) op een Vlaamse televisiezender. En 't is de eerste (van de vier) die ik volg!

Tweehonderd afleveringen luchtige televisie. Maar wel zeer vrolijk (kijk maar naar de kleurrijke types die erin meespelen). De decors, de kleding ... Alles is in superleuke zuurstokkleurtjes en dat spreekt sowieso wel aan. Vooral tijdens deze sombere dagen met mist en bewolking zonder één straaltje zonneschijn!

De dames hebben allemaal (of bijna allemaal) van die redelijk opgedofte en gecrepeerde kapsels waardoor hun hoofden twee keer zo groot lijken. Maar ergens vind ik dat nog wel mooi ... Ik zou er zelf niet mee staan (ook al omdat we dat van mij niet gewend zijn) maar ik vind wel dat dat iets heeft ... Behalve dan bij die ene actrice die ik in een andere reeks ook heb zien meespelen en waar ze een normaal kapsel had, dus nu vind ik dat ook een beetje "misplaatst".

In elk geval: ik kan ervan genieten om na het werk thuis te komen, gemakkelijke kledij aan te trekken en in de zetel te ploffen om naar Ella te kijken voor ik aan mijn huishouden moet beginnen. Eventjes mijn hoofd na een zware en drukke werkdag leegmaken ...

Liefs,
Me die het nodig heeft om haar hoofd dagelijks leeg te maken.

donderdag 17 februari 2011

The One With the Nail Studio

Ik ben niet het type vrouw dat zich maquilleert, dat heb ik gisteren al vermeld. Ik ben niet echt het type dat er altijd als een barbiepop bijloopt (mijn excuses als ik met deze uitspraak tegen sommige schenen stamp, maar dit is mijn blog en mijn idee). Ik verzorg me wel graag. En ik kan ervan genieten om me bij de kapper en de schoonheidsspecialiste (hoewel, die wax en dat epileren valt ook niet echt mee ...) onder handen te laten nemen.

Maar wat ik wel alle vier weken (laat) doen, is mijn gelnagels bijwerken.

Ik ga nu al vier jaar bij dezelfde vrouw thuis. Zij doet dit supergezellig op haar gemak in haar living. En dat is in feite puur genieten!

Elke vier weken zitten we twee uur knie-aan-knie aan een supersmal tafeltje. En zo gebeurt het dat wij elkaar onze levensverhalen vertellen.

In feite is mijn nagels laten bijwerken een soort therapie voor mij. Ik lucht mijn hartje bij deze nagelstyliste/vriendin. Zij doet hetzelfde bij al haar klanten (denk ik). We weten wat er zich in onze levens afspeelt, maar we lopen elkaars deur niet plat. We bellen elkaar in feite ook niet om te vragen hoe het gaat. Zij heeft het gigantisch druk. 't Ventje en ik hebben het ook vrij druk (met zijn momenten. Nu heb ik de indruk dat er een paar rustige weekends aankomen. Zal ons ook eens deugd doen.).

Maar nagelstyliste en ik hebben al afgesproken dat we na onze verhuis (ik trek naar ons nieuw liefdesnestje. Zij trekt ook bij haar hartedief in. Dus de nagels gaan stopgezet worden langs haar kant. De afstand wordt te groot aan mijn kant.) contact zullen houden met elkaar en dat we dan wél zullen afspreken zonder het geluid van vijlen en de warmte van lampen.

Ik ben eens benieuwd. Want na vier jaar ben ik haar toch ook een beetje gaan beschouwen als een vriendin. Dat is volgens mij het verschil tussen een nagelstyliste thuis en een professionele nagelstudio. De afstandelijkheid bij deze tweede is groter.

Liefs,
Me die er vanavond weer nieuwe nageltjes gaat laten opzetten en gaat genieten van het gesprek.

woensdag 16 februari 2011

The One With the Valentine Dinner

Maandag waren 't Ventje en ik 'n dagje thuis. Ik heb de strijk weggewerkt. 't Ventje ging boodschappen doen voor ons Valentijnsdiner.

Ik heb zelfs mijn best gedaan op vlak van eigen verzorging. Ik ben niet het type dat zich maquilleert, maar maandagavond heb ik mijn best gedaan. Zalig warme douche genomen. Benen gladgeschoren. Lekkere bodylotion opgesmeerd. Lekkere parfum aangedaan. Nieuw kleedje (gekregen van 't Ventje voor Valentijn) aangetrokken.

En dan een proper opgeruimde living. Kaarsjes aan.

Lekkere aperitief (ik een glaasje porto, 't Ventje een glaasje safari on the rocks) met hapjes (miniloempia's en bitterballen).
Dan tortilla met gerookte zalm, room en pesto.
Dan tagliatelle carbonara.

En 't was superlekker! En nog gezellig ook!

In feite is Valentijn toch een dag waarop vooral vrouwen in de bloemetjes gezet mogen worden. Ik hemel mijn Ventje op voor zijn kookkunsten op Valentijn, maar ik kook elke dag en word nooit opgehemeld ...

Liefs,
Me die haar Ventje doodgraag ziet omdat hij me zo verwent (alleen op Valentijnsdag)!

dinsdag 15 februari 2011

The One With the Actors Who Can't Sing

Ik heb dit weekend (tijdens de strijk. Hij is weg, de hoop strijk!) naar Mamma Mia! gekeken. Een film met Meryl Streep en Pierce Brosnan.

Ik ben dus nog maar 25 jaar, maar de liedjes van Abba ken ik wel en hoor ik ergens ook wel graag.

Maar man! Wat was ik teleurgesteld in de acteurs ! Ik zie Meryl Streep nochtans wel graag acteren maar alsjeblief ... Laat ze niet zingen!

En al net hetzelfde met Pierce Brosnan, hoewel ik niet zo'n fan ben van zijn vertolking van 007. Maar hij mag ook NIET zingen!

Ik twijfel zelfs of ik het wel zingen kan noemen.
En zelf ben ik ook niet bepaald een nachtegaal. Maar toch heb ik zo mijn gedacht over de "zangkunsten" van beide acteurs ...

Dan liever onbekende acteurs die wél kunnen zingen dan grote namen op de affiche die het niet kunnen. Vooral als muziek centraal staat in een film!

Liefs,
Me die gedegouteerd is door het "zingen" van Meryl Streep en Pierce Brosnan.

maandag 14 februari 2011

The One With Our Love Nest

Op Liefjesdag (vandaag dus) zijn we nog eens naar ons Liefdesnestje gaan kijken. De bouw is goed aan het vorderen.

De dakpannen liggen erop! Nu nog de ramen en de deuren en dan kan er aan de afwerking begonnen worden.

We zijn vandaag ook naar het gemeentehuis geweest om te verklaren dat we wettelijk samenwonen. Aangezien we nu 'n huisje gekocht hebben, moeten we ons toch ten opzichte van elkaar een beetje veilig stellen? We zijn niet getrouwd (maar ik hoop wel dat 't Ventje me ooit eens ten huwelijk gaat vragen) dus dan moeten we een andere manier vinden om ons veilig te stellen voor moest er iets met één van ons gebeuren.

Zoals jullie ongetwijfeld weten, kan het vandaag mijn laatste dag zijn. Van de trap vallen en op mijn hoofd terecht komen, kan het einde betekenen.

Maar ... Ik wil niet pessimistisch zijn ofzo. Gewoon eventjes realistisch. En ook: nu zijn 't Ventje en ik nog iets meer verbonden met elkaar en dat is een fijn gevoel.

Vanavond gaat hij trouwens voor me koken. Hij is net naar de winkel vertrokken.

Liefjesdag vieren we dus goed vandaag.

Liefs,
Me met de liefste schat van de wereld!

zondag 13 februari 2011

The One With the Dangerous Stairs

Gisteren heb ik al snel-snel verteld wat de plannen voor vandaag zijn. Wij gaan naar een benefiet voor mijn neef.

Mijn neef is dit jaar 32 geworden. Twee jaar geleden is hij echter zeer ongelukkig ten val gekomen bij het betreden van de trap in zijn huis. Gelukkig woont hij samen met zijn vriendin die hem onmiddellijk kon helpen nadat hij gevallen is. Hij is op zijn hoofd terecht gekomen en heeft toch wel een aantal weken in coma gelegen. We hadden eventjes schrik dat we onze dertigjarige neef moesten begraven ... Het heeft erom gespannen!

Na het ziekenhuis is hij naar een revalidatiecentrum verhuisd. Daar heeft hij toch ook een tijdje verbleven.

Hij is nog steeds (na twee jaar revalideren) verlamd aan zijn linkerkant en zit in een rolstoel.

Zijn vriendin heeft heel veel voor hem over. Ze zijn al dik tien jaar samen waarvan ik mij perfect kan inbeelden dat de laatste twee jaren niet de gemakkelijkste zijn geweest. Wij (de hele familie) hebben verschrikkelijk veel bewondering voor de vriendin van mijn neef. Je moet het maar kunnen, als jonge vrouw je leven helemaal op een zijspoor zetten om voor je lief te zorgen! Dat heet 'onvoorwaardelijke liefde', mijn gedacht!

Mijn neef speelde ook volleybal. Maar jullie kunnen jullie wel inbeelden dat dit niet echt meer gaat.

Maar vandaag, bijna twee jaar na het jammerlijke ongeval, organiseren de vrienden van mijn neef zijn volleybalclub een benefiet. Zij weten dat er ten huize mijn neef redelijk veel zware kosten zijn geweest. Zij weten ook dat er maar één loon is om van te leven.

Mijn neef zit de hele dag thuis. Nu willen ze geld inzamelen om ervoor te kunnen zorgen dat mijn neef een computer (om eerlijk te zijn weet ik niet of dit een aangepaste moet zijn of niet) kan kopen om zijn sociale contacten te onderhouden. Zo kan hij dan eventueel een facebook-accunt aanmaken en blijft hij in contact met de buitenwereld. Zijn vriendin gaat werken, dus hij zit een hele dag alleen thuis en afleiding kan hij dan wel gebruiken.

Wij (wederom de hele familie) gaan vandaag ook pannenkoeken eten om genoeg geld in te zamelen voor hem. Hij weet trouwens van niets. Dus het zal een hele verrassing zijn voor hem!

Liefs,
Me die mijn neef en zijn vriendin een hart onder de riem gaat steken met de hele familie!

zaterdag 12 februari 2011

The One With the Gigantic Pile Laundry

Doordat ik ziek ben geweest vorig weekend, heb ik bitter weinig kunnen (of willen, noem het zoals je wil) strijken. Ik voelde me zo belabberd!
Gisterenavond ben ik er dan maar aan begonnen ... Maar ik zie er tegenop! Wat een hoop! En dat van twee mensen!

Ik wou er dan vandaag mee verder doen, maar het ziet er niet naar uit dat dat zal lukken ... Een paar hemden zijn gestreken geraakt, maar voor de rest ...

Vanmorgen heb ik 'n hoop verse fruitsla gemaakt. Daar is toch 'n uurtje werk in gekropen.

En nu staan we op het punt naar Maasmechelen Village te trekken voor schoenen voor 't Ventje. Daarna gaan we naar mijn grootouders. Zij nodigen ons uit om te gaan eten vanavond, dus we gaan niet vroeg thuis zijn (zij wonen ook in Kinrooi, dus rap-rap over en weer is voor ons niet weggelegd. We zijn minstens anderhalf uur onderweg.).

Morgen moeten we dan tegen halftwee bij mijn ouders zijn. We gaan samen pannenkoeken eten voor de benefiet voor mijn neef (daarover zal ik later wel vertellen). Daarna eten we bij mijn ouders. Dus morgen zijn we ook niet thuis.

Maandagochtend gaan 't Ventje en ik dan naar het gemeentehuis om ons wettelijk te laten samenwonen. En daarna gaan we genieten van elkaar, he. Maandag is niet voor niks Liefkesdag!

Dus: druk-druk-druk dit weekend en de strijk? Die zal moeten blijven liggen ... Prioriteiten, he.

Liefs,
Me met de gigantische hoop strijk.

vrijdag 11 februari 2011

The One With the Aquarium

Gisterenavond zijn wij vrij onverwacht bij kameraden gaan eten. Zij verwachten hun eerste kindje en ze hebben ons alles laten zien wat ze tot nu toe al klaargemaakt hebben voor de doopsuiker en geboortekaartjes. Supertof! Ik wist niet dat die vriendin zo creatief was! Maar is echt tof om te zien!
Enfin, ik wou het nu niet echt hebben over hun eerste kindje en de voorbereidingen tot nu toe.

Ik wou het hebben over onze goudvissen.

Ten huize Me, Myself and We zijn we al aan onze derde lading goudvissen bezig. De eerste lading is de nacht nadat we ze cadeau hebben gekregen al gestorven. Ze zaten nog in hun emmer en 't was die dag (en nacht) verschrikkelijk heet (juni 2009). De visjes hebben het bijna kokende water niet overleefd.

De tweede lading ben ik bij ons in de buurt in een vrij grote dierenzaak gaan kopen. Ze kostten drie euro per stuk maar waren wel mooi. 't Waren allemaal verschillende goudvissen (vijf in totaal) maar ondanks het feit dat die zoveel gekost hebben (allez, 't is te zien wat veel is natuurlijk. € 3,00 valt nog wel mee.) hebben die maar één week geleefd! Die begonnen overal van die witte stipjes te krijgen en de ene na de andere is aan de witstipziekte gestorven (op de eerste na. Die heeft zelfmoord gepleegd door uit de aquarium te springen, maar bon.)

De derde lading ben ik in na de dood van de tweede lading in een andere dierenzaak gaan halen. Ik heb hen eerst uitgelegd aan wat de andere visjes gestorven zijn en ze hebben me eerst 'ontsmetting' meegegeven om de aquarium terug ziektevrij te krijgen zodat de volgende lading niet direct ziek zou worden, he. (Ik zie mezelf nu niet bepaald met een goudvis naar de dierenarts gaan, dus dan proberen we het te doen met de uitleg van de verkoper(s) in de speciaalzaken.) Deze visjes hebben trouwens nog geen euro gekost per stuk! Ik heb er ook vijf meegebracht, maar nu vijf dezelfde (voor in een aquarium waar met gemak 30liter water inzit, is dit niet te veel). Iedereen (lees: mijn mama en papa) is superfier over het feit dat deze lading visjes het nu toch anderhalf jaar uithoudt bij ons zonder dat er eentje is doodgegaan. En ik wens dat zo te houden ook. 't Is niet omdat die visjes geen stukken van mensen kostten, dat ze moeten doodgaan, he! Dat zijn ook beestjes en levende wezens!

Maar nu gisterenavond. We komen om 10uur thuis van bij onze vrienden en aangezien ik toch moe was (want ik was niet thuis geweest na 't werk, dus ik had nog geen moment op mijn gemak gezeten) wou ik direct mijn bed in.

Maar ik kijk naar de quarium en ik zie ... NIKS! Ik zag NIKS meer door het water! Dat water was vuil! En zo ineens! "Wat is er met die aquarium gebeurd?" was dan ook een terechte vraag aan 't Ventje toen we binnenkwamen.

"Ah ja, ik ben u dat vergeten zeggen. Toen ik ze gisteren eten heb gegeven, heb ik per ongeluk de verkeerde kant van 't deksel opengedaan en ze véél te véél eten gegeven. Maar dat was eigenlijk wel grappig zenne!"

Ik keek dan eens deftig in die aquarium en al die visjes hingen aan het wateroppervlak naaar adem te happen (ja, ondanks het feit dat wij maar goudvissen hebben, heb ik er toch een filtertje annex zuurstofpompje in staan). Dus samen met het Ventje zijn we erin gevlogen (hij onder lichte dwang wegens 'zijn eigen fout') om héél de aquarium van onder tot boven uit te kuisen, de steentjes af te spoelen, het pompje uit te spoelen, de boot af te wassen ...

Om halftwaalf (veel te laat naar mijn goesting, maar ja) ben ik dan in mijn bed gekropen. Zeer moe, maar wel voldaan. Want de visjes zagen er van slag gelukkiger uit!

Liefs,
Me met de gelukkige visjes.

donderdag 10 februari 2011

The One With the Short WorkWeek

Toen ik het woordje 'short' zag staan, moest ik eigenlijk aan de korte versie van een broek denken, een korte broek dus (niet de versie die tegen je eigen wil in te kort is waardoor je l'eau dans ton sous-sol). Maar om een korte broek aan te trekken, is het toch nog net iets te koud. En ik denk niet dat dat mij zou staan ook niet. Ik denk dat ik daarvoor niet de geschikte maat heb. Niet dat je daarvoor - naar mijn mening - een supermodel met maatje 36 moet zijn, maar daar past dat net iets beter bij dan bij mij, denk ik. Hoewel het er wel vanaf hangt hoe die korte broek er juist uit ziet en met wat ik die combineer ...

Enfin, om hier nu een heel verhaal over wat al dan niet fashionable is op te hangen, ken ik er niet genoeg van. Om niet te zeggen niks. Ik draag waar ik me goed in voel. En dat is toch ook al mooi?

Ik wou het eigenlijk hebben over het feit dat ik deze week een zeer korte werkweek heb. Door mijn ziekte heb ik tot en met gisteren in de zetel gehangen wat - laat ons eerlijk zijn - ook geen onaangenaam tijdverdrijf is. Daardoor moet ik dus alleen vandaag en morgen werken.

Het is eens fijn om onverwacht zo'n korte werkweek te hebben! Gelukkig heb ik al mijn e-mails al bijgewerkt! Dus daar ben ik al vanaf!

Liefs,
Me die na een half dagje werken nog anderhalf dagje moet werken en weer van 't weekend kan genieten.

woensdag 9 februari 2011

The One With Cougar Town

Doordat ik ziek ben geweest en ik vooral in de zetel heb gehangen (wat ik straks na het dweilen ook weer ga doen), heb ik veel tijd gehad om naar de opgenomen afleveringen van Cougar Town te kijken.

Veertig is het nieuwe twintig. En kun je de dames ongelijk geven? Ik vind namelijk van niet.

Als je nu veertig bent (man of vrouw, wat maakt het uit), ben je nog niet afgeschreven. Integendeel! De meeste mensen hebben dan kinderen die net groot genoeg zijn om voor zichzelf te zorgen zonder dat ze daarvoor onmiddellijk het ouderlijk nest zullen verlaten. Als veertiger heb je dus opnieuw meer tijd om op een andere manier van het leven te genieten.

Je bent iets ouder geworden. Hebt iets meer plezier aan de kleine dingen van het leven, want in tegenstelling tot je twintigste zijn je ambities iets realistischer en haalbaarder. Je hebt al veel bereikt in het leven, maar bent nog lang niet afgeschreven om iets nieuw te proberen (een carrièreswitch ofzo).

Deze reeks gaf me ook een goed gevoel. Altijd zonnige scènes, luchtige en grappige conversaties. Kortom: voor mij was dit pure feel-good-TV.

En door naar zo'n series te kijken heb ik geen schrik om ouder te worden.

En zo heeft alles zijn vordelen.

Liefs,
Me die met volle teugen genoten heeft van Cougar Town en hoopt op een tweede seizoen.

maandag 7 februari 2011

The One With the Break

Die sommige lezers/lezeressen die hier de afgelopen dagen gepasseerd zijn, hebben waarschijnlijk gemekrt dat 't hier de laatste dagen wat stiller is.

Dit komt omdat ik van donderdag - op vrijdagnacht zeer ziek ben geworden.

Koorts, hoofdpijn, keelpijn, hoesten ... Alles erop en eraan!

Doker is dus langsgekomen vrijdag. Zijn conclusie: bronchitis dus thuisblijven tot en met woensdag.

Vandaag voel ik me al iets beter, maar nog niet 100%. Ik wou jullie gewoon even op de hoogte te brengen dat het even stil is geweest en het nog even stil zal blijven.

Liefs,
Me die nog aan het genezen is.

donderdag 3 februari 2011

The One With Brenda

Ten Huize Me, Myself and We wordt er elke dag trouw naar Familie en Thuis gekeken. (Het gebeurt soms wel eens dat we het noodgedwongen moeten opnemen en dat we er op een later tijdstip naar kijken. Maar ondanks dit alles, wordt er nooit een aflevering overgeslagen! Hoogstens uitgesteld.) Meestal is dit televisie waar ik me niet zo heel betrokken bij voel. Eerder als zijnde een rustig tijdverdrijf.

En wenen bij televisieprogramma's is ook een zeldzaamheid. Bij films kan dat al eerder gebeuren. Maar bij die dagelijkse programma's? Neen, hoor! Ik kan het onderscheid wel maken tussen televisiepersonages en echte mensen.

Maar gisteren ...

Gisteren was alles anders!

Met mijn tas warme melk, onder mijn fleece-dekentje met mijn fleece-sjaal rond mijn nek (want die deed zeer en nu nog trouwens) was ik dus naar Familie aan het kijken. En nu gaat die Brenda dood seg! Ik zag dan die andere personages wenen en ik deed mee! De tranen liepen over mijn wangen! En neen, ik schaam mij daar niet voor (noch voor het feit dat ik naar Familie kijk, noch voor het feit dat ik ben beginnen wenen).

Ik weet niet goed in wie zijn plaats ik mij stelde ... In die van de dochter die haar mama kwijt was? (Moest ik mijn mama te vroeg moeten afgeven, ik zou ook verschrikkelijk triest zijn.Ik zie haar - en mijn pa ook natuurlijk - verschrikkeljk graag!) Of in die van de moeder die haar kinderen noodgedwongen moet achterlaten? (Ik heb geen kinderen, dus dat is nogal moeilijk. Maar moesten er kinderen zijn en ik ga veel te vroeg dood, dan denk ik dat ik meer zeer zou hebben van mijn kinderen verdrietig te zien dan van het feit dat ik dood ben.)

Liefs,
Me die grif durft toegeven dat ze gisteren tijdens Familie een traantje (of meerdere) wegpinkte.

woensdag 2 februari 2011

The One With the Home Made Calendar

Om dit jaar eens geen saaie kalender op mijn bureau op 't werk te hebben staan, heb ik er mij vorig jaar eentje laten maken. Bij een bepaalde winkel kan je via internet vanalles bestellen! Agenda's, kalenders, canvas-doeken ... Allemaal gepersonaliseerd en met je eigen foto's op. Die kan je daar trouwens ook bestellen, gewone foto's. Wat doe je anders met die digitale exemplaren? Ik heb nooit de moed om mijn pc aan te zetten om naar foto's te kijken.

Ik ben nogal een fotootjesmens. Ik heb echt nog 'n ouderwets maar supercharmant foto-album. Zo eentje als vroeger, met van die fragiele tussenbladen. Ik ben zo zelfs al aan album twee begonnen. En dan spreek ik alleen nog maar over mijn ventje en ik (en onze ouders, broers, zussen en grootouders) die in dit album komen te staan.

Ons huisje komt er pas in nadat alles klaar is. Wees er maar zeker van dat je de evolutie van de bouw, de verhuis en het schilderen hierin zal kunnen terugvinden. Dit zal dan pas in 2012 kunnen, want voor het schilderen laten we er op zijn minst een jaartje over gaan zodat alles goed kan uitdrogen.

Kindjes hebben we ook nog niet. Die komen er ooit wel eens aan. Maar ik kan me perfect inbeelden dat je daar ook onnoemelijk veel foto's van kan trekken die dan in zo'n supercharmant foto-album thuishoren. En natuurlijk ook in kadertjes aan de muren enzo.

Ons pete - en metekindje zal er vanaf zijn/haar geboorte ook in komen. Uiteraard! Samen met hun ouders. Want onze familie zal dit jaar 'n beejte uitbreiden. Ik bekijk dat dan toch als familie. Misschien is dat onnozel, maar zo voelt het dan voor mij aan. Als vrienden vragen om meter en peter te worden, dan willen zij je toch betrekken bij de rest van hun leven? Of beeld ik me dit in?

Maar wat ik eigenlijk wou vertellen is dat ik hier 'n kalender heb staan op mijn bureau waar ik elke dag naar kijk met allemaal foto's van the Luv-Of-My-Life en mij. Ik ben gisteren trouwens tot de conclusie gekomen dat ik op alle twaalf die foto's mijn tanden blootlach! Geen idee waarom ik dat doe! Mijn Ventje lacht zijn tanden op vijf van de twaalf foto's bloot.

Ik vraag me echt af of ik altijd als ik lach mijn tanden laat zien? Is dat dan geen stom zicht ofzo?

Liefs,
Me met de ontblootte tanden (als ze lacht).

dinsdag 1 februari 2011

The One With The Horror-Doctor

Ik heb een te traag functionerende schildklier. Hierdoor ben ik vrij moe. Om mijn schildklier terug wat op punt te krijgen, moet ik dus 's ochtends twee pilletjes nemen op mijn nuchtere maag.

Ik had vorige week donderdag al gezien dat ze bijna op waren. Maar aangezien we niet thuis waren, kon ik dus niet naar de dokter gaan (pilletjes zijn alleen op voorschrift te verkrijgen) om een voorschrift te gaan halen om achter pilletjes te gaan.

Daarom ben ik gisterenavond naar onze huisarts geweest. Hij vroeg hoe ik me voelde en ik heb naar waarheid geantwoord dat ik nog vrij moe ben. Dat ik het dus niet zo goed weet. Ik heb hem ook gezegd dat mijn pilletjes bijna op zijn. Hierop ging hij dus mijn bloed trekken om te zien of mijn medicatie misschien ook verzwaard moet worden?

Ik zit daar dan op die onderzoektafel met mijn opgestroopte mouwen. Aangezien ik rechtshandig ben, bindt de dokter mijn rechterarm af om mijn ader naar boven te laten komen. Hij is daarop aan het kloppen, wrijven, voelen, draaien ... Ineens voel ik een prikje en weet dan: "Yes, hij heeft hem! Ik ben er vanaf!" De naald gaat terug uit mijn arm en ik zie in dat tubetje ... NIKS.

" 't Is niet gelukt." zegt hem.

Dan neemt hij een nieuwe naald, spant mijn linkerarm af en begint van voor af aan. Ondertussen zit ik dus nog altijd recht met mijn rechterarm onder mijn kin geplooid (voor dat watje dat 't bloeden moet stelpen) en de dokter is weer aan 't kloppen, wrijven, voelen en draaien. "Ja, ik heb hem!". Naald komt in de aanslag en voilà ... Ader zakt terug. Ondertussen zie ik de dokter naar mijn rechterhand kijken. "Naar 't schijnt doet dat zeer, he, in de hand prikken." zeg ik zo.

"Ja, ik weet het, maar ik kijk toch al eens."

Linkerarm is dus ook niet gelukt. Ik moest mijn rechterhand dan langs de tafel laten hangen (ondertussen lag ik dus al neer). Mijn hand werd afgespannen. Er werd geklopt, gewreven, gevoeld en gedraaid en ... NIKS.

Dan mijn linkerhand langs de tafel laten hangen. Hand afgespannen, een beetje kloppen, wrijven, voelen en draaien en ... NIKS.

Dan nog eens mijn rechterarm, helemaal opnieuw!

En dan mijn linkerarm, helemaal opnieuw. Ik kreeg het lichtjes op mijn zenuwen (maar dokter kan daar ook niks aan doen, he) en begon dan maar eens over iets anders te praten en voilà, het is gelukt!

Mijn dokter vraagt zo droogweg: "Moet jij deze marteling elke keer ondergaan?"

Eh ... "Ja".

Maar blijkbaar is het erfelijk. Mijn tante heeft dit weekend ook verteld dat bij haar de adres zeer slecht te vinden zijn. Maar ach, voor die paar keer dat ik bloed moet laten trekken...

Vanavond mag ik dan bellen om te weten met hoeveel mijn medicatie verzwaard moet worden.

Liefs,
Me met de aders die graag verstoppertje spelen.