woensdag 6 april 2011

The One Where I Can Use Somebody

Soms kan ik mij erg opwinden over een bepaald gebeuren, maar daarmee bedoel ik niet wat er in het nieuws allemaal te zien is. Ik doel met die gebeurtenissen eerder op zaken die hebben plaatsgevonden met/tussen mijn collega's of met vrienden. Iets waarvan ik eventjes niet goed ben.

Tot op het moment dat er een bepaald liedje van Kings of Leon op de radio komt, namelijk "Use Somebody". Daarna verdwijnt alles in het niets bij mijn gedachten die loskomen bij dit liedje. Hierbij de tekst:

I've been roaming around
Always looking down at all I see
Painted faces fill the places
I can’t reach

You know that I could use somebody
You know that I could use somebody

Someone like you
And all you know and how you speak
Countless lovers under cover of the street

You know that I could use somebody
You know that I could use somebody
Someone like you

Off in the night, while you live it up
I'm off to sleep
Waging wars to shape the poet and the beat
I hope it's gonna make you notice
I hope it's gonna make you notice

Someone like me
Someone like me
Someone like me, somebody

I’m ready now, I’m ready now
I’m ready now, I’m ready now
I’m ready now, I’m ready now
I’m ready now

Someone like you, somebody
Someone like you, somebody
Someone like you, somebody

I've been roaming around

Op de tonen van dit liedje ben ik midden mei vorig jaar naar de witte doodskist van een ex-klasgenootje uit het lager onderwijs gestapt. Een grote foto van haar en haar man stond ernaast. Ontzettend veel bloemen lagen erop en ernaast. Een ander ex-klasgenootje liep naast mij. We zijn toen zo hard geconfronteerd geweest met de snelheid van het leven, dat het liedje mij nog altijd 'pakt'.

In januari kreeg E. te horen dat ze een hersentumor had. In mei is ze gecremeerd. Zo hard. En zo confronterend dat er ergere dingen bestaan in het leven dan een discussie met een collega dat ik met mijn voetjes op de grond blijf staan.

Vanaf die dag, probeer ik samen met het Ventje van iedere dag een feest te maken. Een glaasje cava, wat hapjes... Niet dagelijks natuurlijk, maar op tijd en stond. En in stilte stuur ik een 'schol' naar hierboven, naar E.

Want zij heeft mij geleerd (jammer genoeg te laat) om te genieten. (Ik heb na het derde of vierde middelbaar weinig contact met haar gehad. Maar toch heeft ze een - hopelijk - blijvende stemple nagelaten.)

Liefs,
Me die bijna dagelijks door de Kings of Leon met haar voeten op de grond wordt gehouden.

3 opmerkingen:

  1. Hoi Me, Myself and We

    Dat is waar wat je daar zegt. Je beseft meestal te laat dat je van elke dag moet genieten. Want het kan elke dag de laatste zijn. Toen ik dit bericht las heb ik ook dadelijk even het liedje opgezet.

    Ik kom je ook even vertellen dat ik je heb genomineerd voor de Liebster Blog Award. Omdat ik je berichten graag kom meelezen en ik vind dat je een leuke blog hebt.

    Kijk maar eens op mijn blog voor meer informatie.

    Bedankt nog voor de felicitaties en nu kom ik jou terug feliciteren!

    Groetjes,

    Sofieke

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Da's zeker dat, meid! Ik heb vandaag gebabbeld met een leerlinge die allebei d'r ouders verloor op 3 weken tijd. Verkeersongeval en kanker. 't Kind is amper 14.
    Geniet van elke 'mooie dag' want voor je het weet is het misschien jouw beurt om 'dikke pech' te hebben. (niet dat ik je dat toewens hé!)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Lie, ik weet wel dat je dat niemand toewenst. *knipoogt* Z'n kort lontje dat ik dat zou denken heb ik niet. Dat verhaal van die leerlinge is ook niet niks ... Amai.

    Bedankt trouwens voor de fijne reacties op dit blogje. Is toch een 'zwaarder' onderwerp, maar toch bedankt. *glimlacht*

    BeantwoordenVerwijderen