The One With The Horror-Doctor

Ik heb een te traag functionerende schildklier. Hierdoor ben ik vrij moe. Om mijn schildklier terug wat op punt te krijgen, moet ik dus 's ochtends twee pilletjes nemen op mijn nuchtere maag.

Ik had vorige week donderdag al gezien dat ze bijna op waren. Maar aangezien we niet thuis waren, kon ik dus niet naar de dokter gaan (pilletjes zijn alleen op voorschrift te verkrijgen) om een voorschrift te gaan halen om achter pilletjes te gaan.

Daarom ben ik gisterenavond naar onze huisarts geweest. Hij vroeg hoe ik me voelde en ik heb naar waarheid geantwoord dat ik nog vrij moe ben. Dat ik het dus niet zo goed weet. Ik heb hem ook gezegd dat mijn pilletjes bijna op zijn. Hierop ging hij dus mijn bloed trekken om te zien of mijn medicatie misschien ook verzwaard moet worden?

Ik zit daar dan op die onderzoektafel met mijn opgestroopte mouwen. Aangezien ik rechtshandig ben, bindt de dokter mijn rechterarm af om mijn ader naar boven te laten komen. Hij is daarop aan het kloppen, wrijven, voelen, draaien ... Ineens voel ik een prikje en weet dan: "Yes, hij heeft hem! Ik ben er vanaf!" De naald gaat terug uit mijn arm en ik zie in dat tubetje ... NIKS.

" 't Is niet gelukt." zegt hem.

Dan neemt hij een nieuwe naald, spant mijn linkerarm af en begint van voor af aan. Ondertussen zit ik dus nog altijd recht met mijn rechterarm onder mijn kin geplooid (voor dat watje dat 't bloeden moet stelpen) en de dokter is weer aan 't kloppen, wrijven, voelen en draaien. "Ja, ik heb hem!". Naald komt in de aanslag en voilà ... Ader zakt terug. Ondertussen zie ik de dokter naar mijn rechterhand kijken. "Naar 't schijnt doet dat zeer, he, in de hand prikken." zeg ik zo.

"Ja, ik weet het, maar ik kijk toch al eens."

Linkerarm is dus ook niet gelukt. Ik moest mijn rechterhand dan langs de tafel laten hangen (ondertussen lag ik dus al neer). Mijn hand werd afgespannen. Er werd geklopt, gewreven, gevoeld en gedraaid en ... NIKS.

Dan mijn linkerhand langs de tafel laten hangen. Hand afgespannen, een beetje kloppen, wrijven, voelen en draaien en ... NIKS.

Dan nog eens mijn rechterarm, helemaal opnieuw!

En dan mijn linkerarm, helemaal opnieuw. Ik kreeg het lichtjes op mijn zenuwen (maar dokter kan daar ook niks aan doen, he) en begon dan maar eens over iets anders te praten en voilà, het is gelukt!

Mijn dokter vraagt zo droogweg: "Moet jij deze marteling elke keer ondergaan?"

Eh ... "Ja".

Maar blijkbaar is het erfelijk. Mijn tante heeft dit weekend ook verteld dat bij haar de adres zeer slecht te vinden zijn. Maar ach, voor die paar keer dat ik bloed moet laten trekken...

Vanavond mag ik dan bellen om te weten met hoeveel mijn medicatie verzwaard moet worden.

Liefs,
Me met de aders die graag verstoppertje spelen.