The One With Brenda

Ten Huize Me, Myself and We wordt er elke dag trouw naar Familie en Thuis gekeken. (Het gebeurt soms wel eens dat we het noodgedwongen moeten opnemen en dat we er op een later tijdstip naar kijken. Maar ondanks dit alles, wordt er nooit een aflevering overgeslagen! Hoogstens uitgesteld.) Meestal is dit televisie waar ik me niet zo heel betrokken bij voel. Eerder als zijnde een rustig tijdverdrijf.

En wenen bij televisieprogramma's is ook een zeldzaamheid. Bij films kan dat al eerder gebeuren. Maar bij die dagelijkse programma's? Neen, hoor! Ik kan het onderscheid wel maken tussen televisiepersonages en echte mensen.

Maar gisteren ...

Gisteren was alles anders!

Met mijn tas warme melk, onder mijn fleece-dekentje met mijn fleece-sjaal rond mijn nek (want die deed zeer en nu nog trouwens) was ik dus naar Familie aan het kijken. En nu gaat die Brenda dood seg! Ik zag dan die andere personages wenen en ik deed mee! De tranen liepen over mijn wangen! En neen, ik schaam mij daar niet voor (noch voor het feit dat ik naar Familie kijk, noch voor het feit dat ik ben beginnen wenen).

Ik weet niet goed in wie zijn plaats ik mij stelde ... In die van de dochter die haar mama kwijt was? (Moest ik mijn mama te vroeg moeten afgeven, ik zou ook verschrikkelijk triest zijn.Ik zie haar - en mijn pa ook natuurlijk - verschrikkeljk graag!) Of in die van de moeder die haar kinderen noodgedwongen moet achterlaten? (Ik heb geen kinderen, dus dat is nogal moeilijk. Maar moesten er kinderen zijn en ik ga veel te vroeg dood, dan denk ik dat ik meer zeer zou hebben van mijn kinderen verdrietig te zien dan van het feit dat ik dood ben.)

Liefs,

Me die grif durft toegeven dat ze gisteren tijdens Familie een traantje (of meerdere) wegpinkte.