Gisteren ben ik naar het Nieuwjaarsconcert van 'n fanfare geweest. Normaal gezien geven zij elk jaar 'n kerstconcert en 't is nu al drie jaar op rij (als 't er geen vier zijn...) dat ik geweest ben (op één jaar na, want toen had het fameus gesneeuwd en 't is nu niet dat die optredens bij mij in 't dorp zijn. Neen, ik moet een 40-tal rijden om de muzikanten te horen, maar ik heb het er voor over!). De muziek vind ik altijd prachtig op zo'n concerten. Om één of andere reden kan ik niet zonder muziek, ook niet in 't dagelijks leven. Ik sta ermee op, ik ga ermee slapen. Nochtans speel ik zelf geen instrument hoor. Ik luister gewoon graag naar muziek. Een "ziekte" of "microbe" die ik van mijn papa heb meegekregen: ik kan in één en 't zelfde liedje afzonderlijk luisteren naar de muziek en naar de tekst.
Elke fanfare, elke harmonie, elk orkest heeft bepaalde mensen nodig, anders zouden ze niet bestaan. Om te beginnen muzikanten! En ze hebben dat zeer mooi gedaan! Op sommige momenten en bij sommige liedjes kreeg ik zelfs 'n beetje kippenvel.
Een dirigent is ook onontbeerlijk tijdens een optreden. En net door die persoon (in feite waren het er twee) was ik gisteren gefascineerd. Om te beginnen hadden ze geen stokske vast (ik ben er zeker van dat dat een 'echte' naam heeft, maar ik ken het niet, dus is dat voor mij een stokske). En het meest fascinerende vond ik dan nog dat ze langs de ene kant héél stijf en hoekig zijn in de bewegingen vanuit hun ellebogen, maar dat ze ontzettend sierlijk en elegant kunnen bewegen vanuit hun pols. En ze dirigeren niet alleen met hun handen en armen, deze twee jonge knapen, maar vanuit heel hun lijf. Dus mijn ogen waren heel de tijd op de dirigenten gericht (ook al omdat 't jonge mannen waren en dat lijkt me zo raar om als twintiger en hele groep van 18 tot 50 jarigen te moeten leiden) en mijn oren uiteraard op de muziek. Ik heb er echt van genoten.
En uiteraard ook van de na-concert-babbel!
Liefs,
Me met de fascinatie voor de dirigenten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten