Ik heb een lief ventje. En ik zie hem graag. Hij is niet voor niks de luv-of-mij-life. Maar op sommige momenten krijg ik het toch op mijn heupen... Ik denk dat dat maar normaal is, zeker? Want altijd zonneschijn, dat kan ook niet gezond zijn.
Ik heb trouwens daarnet in de krant gelezen dat elk koppel 312 keer op een jaar ruzie maakt. Als je goed nagaat, is dat in feite bijna dagelijks!
Neen, zo erg is het bij ten huize Me, Myself and We nog niet gesteld. Niet alle dagen. En ruzie kun je dat bij ons nauwelijks noemen, eerder een woordenwisseling, en dan nog... Een discusie?
In elk geval, soms krijg ik het op mijn heupen. En hij weet dat maar al te goed! Ik hou het tegenwoordig zelfs bij (in mijn spiksplinternieuwe agenda 2011 die nog bijna maagdelijk wit is).
Hij houdt soms halstarrig zijn ogen open en wil per sé naar de televisie kijken maar hij vergeet dat hij moe is. Soms vallen zijn plafeturen gewoon toe. En hij blijft volhouden! En wat gebeurt er dan? In plaats van bij zijn vrouwtje in bed te kruipen, valt hij dan in slaap in de zetel.
En dat vind ik niet altijd leuk. Soms wel. Als ik zeer slecht geslapen heb door zijn gesnurk, dan kan ik dat wel appreciëren. Maar als hij niet naast mij ligt, dan mis ik hem.
En zo is er altijd wel iets ...
Liefs,
Me en haar al-bij-al schat van een zetelslaper.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten