The One With the Hospital Visites

De oma van 't Ventje ligt weer in het ziekenhuis... Alweer drie weken sinds gisteren. 't Menske is 85 jaar. Ze kan er ook niks aan doen natuurlijk. Maar 't begint te wegen... 't Begint te wegen op mijn 'rust', mijn humeur... Op alles eigenlijk. En we zijn er nog niet vanaf! Volgende week wordt ze geopereerd aan de maag en dan is 't nog een w eek revalidatie. Dus we zitten er nog eens dik twee weken aan vast!

't Ziekenhuis ligt op 5 minuten van onze deur. Mijn schoonma rijdt niet met de auto. Ik werk tot 17uur op een dik halfuur rijden van thuis. 't Ventje stopt wanneer hij wil, maar in feite nooit voor 18uur.


Onze avonden zien er tegenwoordig zo uit: om 18u30-18u45 vertrekken we naar het ziekenhuis. We pikken mijn schoonma op. Zeggen effe goeiedag tegen de oma. We doen mijn schoonma naar huis. Tegen halfacht zijn we bij haar thuis. We gaan terug naar ons eigen huisje. Tegen 20uur zijn we thuis. Dan moet ik nog beginnen koken... Want we hebben nog niet gegeten. En dat dus elke avond, he.


Ik weet wel dat er niemand "de schuldige" is en ik verwijt niemand iets, maar het begint gewoon te wegen...


We hebben nog zoveel werk voor de baby! 't Ventje zou graag hebben dat de schilder gedaan heeft tegen begin april, maar we hebben nog eens geen kleur gekozen om tegen de muur te plakken!


Onze geboortelijst moet ook nog afgewerkt worden. Het gerief voor de doopsuiker hebben we ook nog niet allemaal binnen. Ik ben er vol ongeduld op aan 't wachten zodat ik eraan kan beginnen (ja, ik ben zo'n onnozel die dat zelf gaat doen.)


Tegels voor ons terras waar de tuinaanlegger binnenkort aan gaat beginnen hebben we ook nog niet gekozen. Gelukkig gaat de tuinaanlegger eerst nog bij twee van onze vier andere buren kunnen beginnen aan het terras, dus we hebben nog een beetje 'ademruimte'.


De schrijnwerker die onze vestiaire heeft gemaakt zou nog gecontacteerd moeten worden om de finishing touch te komen afwerken.


De bouwfirma moet ook nog gecontacteerd worden, want ons toilet op het gelijkvloers zit constant verstopt. De buis daar is misschien 10 meter lang, al een paar keer uitgespoten en nog altijd verstopt. Dus we vermoeden dat er een bouwfoutje zal zitten...


De fabrikant van onze vouwgordijntjes moet ook nog gecontacteerd worden, want we zitten met een verschil van 5 cm wat eigenlijk geen zicht is.


En zo kunnen we nog wel eventjes doorgaan.


Ik zeg er niet te veel van tegen 't Ventje, want hij kan er ook niks aan doen. En anders ben ik weer 'de zaag'. Dus ik laat hem met rust. Maar zelf begin ik het me wel aan te trekken en begint eht al mijn energie op te vreten, net zoals de baby ook al doet... Ik ben tegenwoordig dus steendoodkapot (doodmoe in feite, van 's morgens vroeg tot 's avonds...)


Liefs,
Me die eventjes door de bomen het bos niet meer ziet en blij is dat ze de dingen van zich af kan schrijven.