# wijvenweek: Guilty pleasures en kleine kantjes

Dag twee van de wijvenweek... Gelukkig heb ik een mailtje gekregen met daarin een beetje meer uitleg over de dagthema's. Anders zat ik op dag twee al zo vast als een stijve nek of een hernia.

Bon, met het mailtje op het ene computerscherm en dit berichtje op het andere, kan ik aan mijn blogje beginnen. (Ja, ik schrijf mijn blogjes soms op het werk. Tijdens dat uurtje middagpauze. Thuis heb ik geen twee computerschermen, hoor!)

Mijn guilty pleasures, daar valt weinig over te schrijven. In feite zit ik nooit roddelend aan de witte wijn te lurken.

Alhoewel... Nu ik erover nadenk...

Guilty pleasures zijn bij mij roddels. Het gebeurt wel eens dat ik roddel. Welke vrouw doet dat nu niet? Meestal over de kleren of het uiterlijk van andere vrouwen, maar dan vooral om mijzelf een beter gevoel te geven. Ik haal er dan wel altijd een moment uit waarop die andere niet 100% in haar vel zat of net was bijgekomen ofzo...

En zo spring ik feilloos over naar mijn volgende issue: mijn onzekerheden. Ik ben verschrikkelijk onzelfzeker (bestaat dat woord wel?). Ik heb héél véél bevestiging nodig van 't Ventje. Zoals nu. Ik vraag hem (bijna) elke dag of mijn buik nu toch écht wel een babybuik is. Of er zo uitziet.

De reden waarom ik niet zelfzeker ben, die kan ik jullie ook meegeven. Is absoluut geen staatsgeheim, maar leuk was het toen ook niet.

Toen ik 16 was, ben ik mijn eerste serieuze lief tegengekomen. Ik had altijd gedroomd van een jongen die mij overlaadde met complimentjes en bloemetjes en cadeautjes en verrassingskes... Amai, was ik teleurgesteld! Ondertussen weet ik wel 300% zeker dat zo'n types niet bestaan (of toch niet in mijn leven...). Dus, mijn eerste lief, S., was allesbehalve romantisch.

Na een halfjaartje ofzo, hebben we samen beslist om te vrijen. Ik was nog maagd, maar had ervoor wel al 'gefoefeld', maar nog niet aan het échte werk gezeten. Met S. dus wel. Ik had redelijk snel de smaak te pakken, want pijn of bloed is er die eerste keer niet aan te pas gekomen. De tweede, derde, vierhonderste keer trouwens ook niet... Maar jullie begrijpen me wel, denk ik.

In die vier jaar dat onze verkering geduurd heeft, gebeurde het héél dikwijls dat ik werd afgewezen... S. had nooit zoveel zin als ik. Dat heeft mijn zelfvertrouwen toch een deuk gegeven. Niet moeilijk dat als er dan een jongen passeerde die mij het hof maakte, dat ik na 4 jaar mijn oogkleppen heb afgezet. Die afwijzingen hebben ervoor gezorgd dat mijn zelfbeeld niet is wat het zou moeten zijn. Tussen je 16de en je 20ste had ik sowieso veel complimentjes nodig van mijn lief, maar die kreeg ik niet...

Ondertussen gaat het met mijn zelfbeeld al een beetjebeter, maar 't is met zijn momenten nog niet echt wat het zou moeten zijn. Sommige dagen denk ik "Oh, vandaag gaat het wel.". Andere dagen denk ik "Kind, trek een zak over uwe kop!"

Liefs,
Me die hier zonet haar diepste 'geheime' heeft neergeschreven, want ik geef naar de buitenwereld niet de indruk dat ik niet zelfzeker ben. Dat weet ik.