Hij wordt zo snel groot, dat mannetje van ons. De tijd staat niet stil!
Negen maand wordt-ie. Negen maand! Morgen...
Hij is altijd content, heeft quasi nooit ween-uurtjes. Kan zich alleen prima vermaken. Maar speelt ook graag met mama en papa. Slaap 's nachts als een roosje. Overdag iets minder. Maar zelfs dan nog zeurt hij niet (echt). 't Is een zalig kind!
Alleen zitten lukt nu ook al een tijdje. Hij is al twee keer omgevallen en met zijn hoofd op de grond terecht gekomen, maar hey! Het kind houdt er geen blijvende schade aan over. Niet dat ik zo'n lakse mama ben, maar te overbezorgd is ook nergens goed voor. Welk kind heeft er nu geleerd om te stappen zonder vallen? Juist. Geen enkel!
Hij geniet ervan om op zijn gemakje bij zijn mamaatje te liggen, en zijn mamaatje geniet ervan hem bij haar te hebben. Binnenkort zal dat misschien ook gedaan zijn...
Als we het fototoestel bovenhalen, wordt hij 'n echt fotomodel. Lachen. Deugenietoogjes trekken. We hebben (om vooral zeer stoeferig te klinken natuurlijk) bijna geen enkele lelijke foto van dat kind. We vinden hem dan ook om op te eten!
Tegenwoordig heb ik het moeilijk om hem te missen als ik op 't werk ben. Zal waarschijnlijk komen door heel dat proces rond het drama in Fabeltjesland. Over 't laatst heb ik een artikel gelezen waarin een verzorgster vertelde wat er met Corneel gebeurd is, een baby van negen maand. Zien jullie de link?
Enfin, met Mauro gaat alles prima! Zes maart mogen we nog eens op bezoek gaan bij K&G. Dan zullen we zijn maten en gewichten opnieuw kennen.
Liefs,
Me die mini-me ongelooflijk graag ziet en niet geloofde dat moederliefde zo sterk kon zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten