Op 23 augustus 1999 werd hij geboren. Zes weken later gingen mijn Mama en Papa op de Kermis bij ons in 't dorp smoutebollen halen. Ze kwamen echter niet met smoutebollen naar huis, maar wel met een superschattig katje van bij goeie vrienden van hen. Turbo was zijn naam.
We hebben bij de buren zoveel katten zien komen en gaan die - om het cru te stellen - te dom waren om auto's te ontwijken. Onze kat was slimmer dan dat en heeft ze allemaal overleefd. Hij zocht geen gevaar op. Was ook nooit ziek.
Hij was mijn steun en toeverlaat bij pijn of verdriet omdat mijn lief het had uitgemaakt. Zijn warm lijf bezorgde me troost. Hij bracht me ook kalmte op momenten dat ik gefrustreerd en boos was.
Ik kon er ook op vloeken als hij voor de zoveelste keer zijn nagels van contentement in mijn been zette. Of op de momenten dat hij doodgraag naar binnen wou komen en dan maar tegen mijn raam vloog en begon te krabben en miauwen in 't midden van de nacht.
Maar als hij dan binnen was, kwam hij op mijn voeteinde liggen, of zelfs in mijn knieholten! Nog later begon hij dan spinnend op mijn hoofdkussen te trappen dat ik er van wakker werd.
Maar dat alles weegt niks op tegen 't verdriet dat ik nu voel. Mijn Papa had "een klein beetje slecht nieuws" te melden.
"We moeten Turbo nooit meer eten geven", zei hij.
Hij is stomweg verdronken in 't zwembad...
Mijn steun en toeverlaat op de momenten dat ik nog thuis woonde, en onlangs ook nog toen ik heel boos was op 't Ventje. Ocharme...
We maakten zoveel plannen met Mauro! Dat hij erachter ging lopen en mee ging spelen. 't Kind heeft hem ocharme één keer kunnen aaien... Zijn speelkameraadje is hij nu al kwijt...
Gelukkig heb ik nu een ander warm lijveke om te koesteren en dat me troost brengt bij pijn of verdriet. Zoals nu.
Lieve Turbo, lig daar maar zalig op een bolleke op je wolk en spin er op los! Kijk maar neer op ons van daarboven en weet dat we je altijd graag gezien hebben. Het ga je goed. R.I.P.
Liefs,
Me die nu dolgraag een stevig potje wil huilen maar zichzelf een zeer onnozel mens vindt daardoor.
Ik vind het helemaal niet raar dat je verdrietig bent en als je om het verlies van een geliefd huisdier wilt huilen dan moet je dat gewoon doen. Hij heeft wel zo'n 13 jaar deel van je leven uitgemaakt.
BeantwoordenVerwijderen