Ik zal eens wat meer uitleggen over mijn dagdagelijkse bezigheden. Diegene die ervoor zorgen dat wij ons huisje kunnen betalen.
Ik werk bij een bouwbedrijf. Wij hebben twaalf filialen in heel België. Ik ben verantwoordelijk voor de klantenportefeuille van zes van de twaalf filialen, samen goed voor ongeveer tweeduizend klanten. Het is de bedoeling dat ik hen opbel vanaf het moment dat ze vervallen facturen hebben. Ik sta hen ook te woord als er een probleem zou zijn met een (onbetaalde) factuur. Ik probeer een goeie service te bieden aan mijn klanten en een goed contact te hebben met 'mijn filialen'. Want die filialen moeten mij opbellen als er een geblokkeerd order is en dan kunnen wij - de cel krediet - al dan niet dit order vrijgeven.
Het is dus van het grootste belang dat er een goeie communicatie is tussen alle partijen.
Nu dat laatste loopt wel eens mis. Ik ben een vrouw in een mannenwereld. Een Nederlandstalige vrouw in een voornamelijk Franstalige mannenwereld. Zien jullie de problemen al?
Gisteren werd mijn hoogtepunt bereikt. Op een gegeven moment had ik zoveel zin om een potje te bleiten, gewoon omdat er weer de zoveelste discussie was die ik verloren had. (Niet dat ik niet tegen mijn verlies kan. Integendeel. Ik ben de eerste om mijn ongelijk toe te geven.) Ik kreeg weer beschuldigingen naar mijn hoofd geslingerd die op niks sloegen en van drie maand geleden dateerden dat ik er gedemotiveerd door werd. In plaats van mij daar toen over aan te spreken en direct uit te praten. Ik was dat akkefietje trouwens al volledig vergeten!
Enfin, ik heb er een nachtje over geslapen en heb vastgesteld dat ik moet gaan werken voor ons huisje en voor Mauro (om centjes te hebben) en niet om vrienden te maken. Dus met die insteek trek ik zo dadelijk ook naar mijn werk.
Liefs,
Me die zich vandaag de laatste keer deze week in het hol van de leeuw gaat wagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten