Ik heb jullie al eens kort verteld wat mijn dagelijkse job inhoudt, naast het mama zijn.
Op 18 januari 2010 ben ik bij mijn huidige werkgever beginnen werken. Dit is tot op heden mijn vierde job, maar tot op heden nog altijd niet mijn droomjob. Hoewel ik ze ontzettend graag doe! Moest ik mijn job kunnen oppakken en naar Aalst verhuizen, ik sprong erop! Maar dit gebeurt dus niet en ik blijf mij elke dag meer dan 70km verplaatsen om centjes te verdienen.
Enfin.
Ik werk hier ondertussen bijna 3,5 jaar en al zeg ik het zelf: ik heb een relatief goed contact met mijn collega's. Behalve natuurlijk wanener ze fameus tegen mijn kar rijden. Dan kan het zijn dat ze het (in sommige gevallen voorlopig) verkorven hebben. Dan hoef je niet meer op mij te rekenen. Nochtans ben ik het type die iedereen altijd onmiddellijk wil helpen in de mate van het mogelijke.
Zo heb ik nog een collega die voor iedereen altijd onmiddellijk in gang schiet. Op hem kan je altijd rekenen. Een harde werker die zijn job tot in de puntjes kent en je zelfs komt helpen, ook al is het niet voor hem bedoeld. Kortom: een supercollega! Ik werk met hem niet direct samen, maar heb wel een zeer goed contact met hem.
Eigenlijk zou ik in de verleden moeten schrijven over Patrick.
Ja, je leest het goed. Verleden tijd.
Maar dat lukt nog niet...
Maandagochtend, zo rond een uur of halftien, hebben we het harde nieuws te horen gekregen dat Patrick zondag beslist heeft om uit het leven te stappen. Hij heeft zich opgehangen.
Dat was het!
Nadien moesten we gewoon terug aan het werk gaan.
Alsof er niks gebeurd is.
Maar ik kan het hele gebeuren maar niet uit mijn hoofd zetten! Ik blijf eraan denken!
Ik vind het zo erg voor zin vrouw en drie kinderen. Er was niks aan hem te zien. Hij heeft er niet over gesproken.
Wat is er gebeurd?
Zoveel vragen. Zo weinig antwoorden. Want niemand weet er meer over.
Liefs,
Me die zich ontzettend verward voelt door dit gebeuren en het nog erger vindt dat erover wordt gezwegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten