Afgelopen vrijdag was het dus de begrafenis van Meter... Het was emotioneel, maar dat is normaal zeker? Eerst hadden we met z'n allen afgesproken bij mijn Schoonmama. Van daar zijn we naar de kerk gegaan. Mijn Schoonmama, mijn Ventje en mijn Schoonbroer stonden aan de kist iedereen te begroeten. Mijn Schoonzus, hun drie kinderen + een lief en ik zaten al vooraan in de kerk.
Ik keek quasi constant achterom om te zien of ik bekenden zag binnenkomen. Bij 't zien van mijn eigen Mama&Papa en Oma&Opa ben ik beginnen wenen. Ik denk dat ik zo content was van hen te zien en te beseffen dat ik er nog van moet genieten, van de tijd die ons nog rest... Gelukkiglijk kon ik er vrij snel mee stoppen.
Een beetje later begon mijn Schoonzus ook te wenen. Ahja, 't was haar oma die begraven werd, he. Ik kon het ook moeilijk droog houden dan. Maar ik ben me naast haar gaan zetten - in afwachting van haar eigen man natuurlijk - en heb haar een beetje proberen troosten. Ik ben ook over onbenulligheden beginnen babbelen, want 't ergste moest nog komen, he. Ik wist niet goed hoe ik me moest gedragen... Achteraf gezien was dit wel een goeie aanpak, want ik kreeg volgend smsje van haar: "Merci voor je lieve steun vandaag. Ben blij met zo een schone zus"
Tijdens de mis zelf waren er ook momenten waarop ik het niet droog kon houden, zoals toen de drie reeds geboren achterkleinkinderen naar voor gingen met een kaarsje en ik erachteraan voor ons ongeboren kindje... Maar ik moest sterk zijn voor mijn eigen Ventje, he. Hij heeft het slotgebed voorgelezen en 't was de eerste keer dat ik de tranen in zijn ogen zag blinken. Hij heeft ze niet vergoten, maar ik merkte wel dat hij mijn steun kon gebruiken. Al was 't maar een hand op zijn of mijn been...
Nadien zijn we naar het kerkhof gegaan. We hebben daar een allerlaatste groet gebracht aan Meter door een roosje op haar kist te leggen. Dan zijn we in een rij gaan staan onder een afdakje om iedereen te begroeten. Mijn Ventje in zijn kostuum, zonder jas. Hebben jullie gezien wat weer het was de vrijdag? Koud, veel wind en regen! En hij stond daar zonder vest... Enfin. Niet moeilijk dat hij nu snipverkouden is! Dat moment was heel dubbel. De mensen kwamen naar ons toe, zeiden "Innige deelneming" en in één adem "en proficiat, he." Zo'n dubbel gevoel! Ongelooflijk!
Op de koffietafel was het dan weer 'plezant'. Een beetje bijgepraat met de familie van 't Ventje. Met zijn kameraden die zijn komen opdagen. Ach, we hebben heel veel steun gekregen!
Na de koffietafel zijn we naar mijn Schoonmama gegaan. We hebben de doos met kaartjes leeggemaakt en allemaal gelezen. Na nog een tijdje zijn we nog eens naar 't kerkhof gegaan. 't Verse graf van Meter zien was ook wel speciaal. Alle bloemen lagen op een hoop aarde. De zerk was weg, want die moest aangepast worden natuurlijk. Ben eens benieuwd wanneer die terug gaat zijn.
's Avonds hebben we dan frietjes gegeten met de hele familie. Mijn Schoonmama kon niet veel eten en vond ons precies een bende uitgehongerde wolven. Maar ja...
Zondag was het dan het verjaardagsfeestje van 't Neefje van 't Ventje. Die was er vrijdag ook natuurlijk als één van de achterkleinkinderen van Meter. En zondag werd deze foto van 'mijnen tuub' gemaakt. De eerste en tot nu toe enige foto van mijn buik tijdens deze zwangerschap. Hopelijk ga ik het me niet beklagen dat het er zo weinig zijn...
Liefs,
Me die blij is dat Meter rust gevonden heeft en er zeker van is dat zij ervoor zorgt dat Onze Juul gezond en wel ter wereld zal komen en blijven...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten