't Is weer een tijdje geleden dat ik nog geblogd heb en er is ondertussen zoveel gebeurd! * Ons terras bijvoorbeeld, dat ligt er. We hebben er alleen nog niet op gezeten wegens tijdgebrek en niet-al-te-schitterend-weer. (Of toch niet tegen de tijd dat wij thuis zijn...)
* De schilder is ook langsgeweest - vorige week maandag - en die begint er 16 april aan, aan de babykamer. Begin mei zou die klaar moeten zijn. (Of toch de schilderwerken. Dan de meubeltjes laten afkomen, de kleertjes beginnen wassen... Jaja, we weten nog goed wat doen!)
* De eerste 'soort' van onze suikerbonen is ook al af. Ben nu bezig met de tweede reeks, maar denk dat ik daar tijdens ons verlof volgende week aan ga verder werken wegens te veel gepruts! (Doet er mij trouwens aan denken dat ik dringend de proefdruk van ons geboortekaartje moet bevestigen...)Maar gisteren brak mijn hart...
Neen, er is niets mis met de baby. Integendeel. Alive and kicking is volledig aan de orde (zaterdag zaten we aan 30 weken, dus zou ik nu aan mijn 31ste week bezig zijn, ofzoiets...) En toch heb ik er niet te veel last van. Goed he? De moederkoek zal waarschijnlijk in de weg zitten waardoor die als 'isolatie' functioneert.
Maar waardoor brak mijn hart dan wel?
Dit weekend kwam het nichtje van 't Ventje (en tevens zijn petekindje) bij ons logeren. Zaterdag zijn we 't stad ingetrokken. We hebben eerst de markt afgelopen. 's Middags zijn we bij McDonalds binnengeweest. In de namiddag hebben we de winkelstraten gedaan.
Tegen vier uur kwamen mijn zus en haar lief af. Tegen zeven uur kwamen onze buren eten bij ons (lekkere quiche! De soep heb ik niet opgediend en zelfs weggegoten wegens véél te peper!) Enfin, zaterdag was een druk dagje.
Dan zondagmiddag hebben we thuis spaghetti gegeten en dan zijn we naar mijn schoonmama gereden. 't Nichtje van 't Ventje is daar een kleindochter van. Zij stond aan het bed van de oma van 't Ventje. Ik ging naast haar staan en ik zei "Dag meter". En de oma van 't Ventje tegen 't Nichtje: "Wie is dat maske?" Toen brak mijn hart. Niet omdat ze mij niet herkende. Maar 't feit dat haar geheugen haar in de steek laat. Toen ze in 't ziekenhuis lag zijn we er elke avond geweest en herkende ze mij wel. Sinds ze terug thuis is, eet ze niets meer en haar geheugen laat haar echt in de steek. Ze is zo zwak! Ik vrees dat het niet lang meer zal duren... Ze ligt op haar sterfbed... Dat is iets wat we allemaal zien. Hopelijk ziet ze niet te veel af.
Liefs,
Me die hoopt dat de oma het toch nog een tweetal maanden volhoudt om haar vierde achterkleinkind te kunnen zien maar langs de andere kant hoopt dat de oma niet te veel meer gaat afzien. Wat een tweestrijd!
Edit: De oma ligt sinds vanmiddag opnieuw in 't ziekenhuis...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten