The One With the Tears

Gisterenavond - 17uur. 't Ventje belt me. "Wil jij mijn mama gaan halen? 't Ziekenhuis heeft gebeld. 't Gaat niet goed met Meter..." (Meter is de oma van 't Ventje. Iedereen noemt haar zo.)

Ik vroeg een beetje meer uitleg (hoewel die overbodig was) om tijd te rekken. Ik moest mij ook terug presentabel maken. Ik hing namelijk al in mijn training in de zetel te hangen. En zo kom ik nooit-never-jamais buiten tenzij ik doodziek ben en naar de winkel moet wegens niks in huis om te eten en geen Ventje in de buurt om voor mij naar de winkel te gaan (is nog nooit voorgevallen, maar kom).

Tijdens ons gessprek zei 't Ventje: "Laat maar. Ik geraak er. 't Haalt niks uit als jij ook gaat. We gaan er gelijktijdig zijn." (Voor diegene die 't nog niet weten, er zijn grote werken aan de gang op de E40 richtng Gent en de afrit die wij dagelijks moeten nemen, nl. Aalst, is volledig afgesloten. Wij rijden dus altijd 'binnendoor' waardoor we ook veel tijd verliezen.)

Ik heb me toch omgekleed. Toen 't Ventje in 't ziekenhuis was, ben ik er ook naartoe gegaan.

Net op 't moment dat ik daar toekom, worden mijn schoonmama en 't Ventje bij de dokter geroepen. Ik mocht meegaan van mijn schoonmama. Dus bij de dokter gezeten, wist hij ons uit te leggen dat 't niet goed gaat sinds februari. Meter is geopereerd aan haar maag en daarvan heeft ze nu nog last. Ze was aan het uithongeren omdat ze niks meer at. Elk onderzoek dat bij haar gedaan wordt, bezorgt haar meer last dan lust. Ze wordt met de dag echt slechter. Ze ligt trouwens op Intensieve zorgen. En ze hebben haar apart gelegd.

Nu heeft ze nog een beginnende longontsteking ook. 't Gaat dus echt niet goed...

Dokter heeft voorgesteld om het Meter zo comfortabel mogelijk te maken. Meter gaat dus pijnstillers krijgen, maar voor de rest wordt er niet veel meer voor haar gedaan - ook rekening houdend met haar respectabele leeftijd (85 jaar). Met niets meer gedaan, wordt er bedoeld dat er geen bijkomende onderzoeken meer gepland staan voor haar maag enzo.

We zijn gisteren bij haar geweest. Ze had een zuurstofmasker op. Ze was echt naar adem aan het snakken. Ze reageerde wel als we drie keer zeiden: "Meter, wij zijn hier, he."
"Jaja" antwoordde ze dan. Om na vijf minuten weer in het niets te liggen staren...

't Is een kwestie van uren of dagen, denken we. Weken, laat staan maanden (een goeie twee) zitten er niet meer in. Maar zolang er leven is, is er hoop natuurlijk!

Liefs,
Me die een zwaar Paasweekend tegemoetgaat en de Paasbrunch voor haar ouders en schoonmama maar geannulleerd heeft.