Exact 27 jaar geleden, zijn mijn ouders vandaag in het huwelijksbootje getreden. Dan zou je in principe nog moeten weten, dat mijn papa maar pas dit jaar 50 wordt. Mijn mama is nog een jaar jonger. Ik denk niet dat zij te jong getrouwd zijn, maar alleszins wel jong genoeg om met 'n beetje geluk hun 60ste huwelijksverjaardag nog te kunnen vieren. Zij zullen dan de gezegende leeftijd van 83 en 82 jaar bereiken. Schoon, toch?
Het is niet altijd rozengeur en maneschijn geweest in die periode. Ik weet nog dat de week voor mijn 17de verjaardag mijn ouders kwamen vertellen dat ze gingen scheiden. Mijn mama moest kiezen tussen haar familie (het was de bedoeling dat we met heel haar familie een weekendje naar de Ardennen zouden gaan) of mijn papa (die zou niet meegaan). Uiteindelijk zijn we toch allemaal samen naar de Ardennen geweest.
Je kan je niet inbeelden hoe kwaad ik was, want ik vond het komedie! En schijnheilig! Want ineens liepen ze terug hand in hand. Ik snapte er niks van. Tot op de dag van vandaag weten we nog altijd niet wat er juist gebeurd is tussen die twee. (Mijn zus en ik hebben het vermoeden dat ze allebei een scheve schaats gereden hebben...) We durven het ook niet te vragen, want in feite zijn het onze zaken niet. En nu is alles toch nog altijd dik aan tussen die twee... Dus ja.
Om terug te komen op huwelijksverjaardag: moest ik vandaag trouwen, dan zou ik al héél veel geluk moeten hebben om mijn 60ste huwelijksverjaardag te kunnen vieren. Ik zou dan al bijna 86 jaar moeten worden, en 't Ventje ook. 't Is te hopen dat we die leeftijd kunnen bereiken, maar ook 'n beetje realistisch blijven, he.
Maar vandaag trouw ik niet... En volgende week ook niet... Volgend jaar ook niet, tenzij 't Ventje een verrassing heeft voor mij? Ik focus er mij niet op. Maar wat ik al wel weet, is dat ik het in koeienletters op mijn buik kan schrijven om mijn 60ste huwelijksverjaardag te vieren. Misschien zelfs mijn 50ste niet.
Ik ben nochtans wel van het principe: trouwen is houwen. Als je trouwt, vind ik dat je er alles voor moet doen om dat huwelijk te laten slgen. Enfin, ik vind dat je altijd voor de volle 100% voor je relatie moet gaan. Maar toch... Ik ben op dat vlak nogal naïef...
Over "voor je relatie gaan" gesproken, gisteren kwam ik thuis en wat zag ik? Heel onze living was opgeruimd. Op tafel stond een boeketje bloemen. Tegen de vaas stonden drie doosjes mikadostokjes met witte chocolade (mijn lievelingssnoep) met daar een post-it op "Gewoon, omdat ik jou graag zie".
Schattig, he?
En bij jullie? Zijn jullie ook van het idee dat jullie alles in het werk moeten stellen om een huwelijk/relatie te laten slagen? En hoe verrassen jullie elkaar af en toe?
Liefs,
Me die haar Ventje graag ziet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten