"Ik ga mijn kind proberen opvoeden zonder tut, zoals ikzelf gedaan heb. Ik heb nooit getut als kind! Zalig, toch? Want zo'n foto's van die kinderen met die tut bungelend uit hun mond: ik moet er niet van weten!"
Woorden die ik te pas en te onpas uitsprak aan diegene die het al dan niet wilden horen. Ach...
Tot ik zelf moeder werd. Een keerpunt van jewelste!
Vijf weken is het goed gegaan. Vijf weken zonder tut. De vijf eerste weken. Maar dan begon Mauro zo vaak te huilen en ik wist niet waarom. Hij had juist gegeten, zijn pamper was juist ververst... Hij had alles wat zijn hartje verlangde. Maar ik legde hem in zijn wieg en hij begon. Ik wist echt niet wat ik ermee moest aanvangen.
Op een dag was mijn mama bij ons op bezoek en ze zei: "Waarom geef je hem geen tutje? Dat zal hem tot rust brengen."
Met tranen in mijn ogen en met het gevoel alsof ik een slechte mama was, heb ik hem toen een tutje gegeven en ik zag hem onmiddellijk kalmeren. Ondertussen is dat gevoel van slechte mama wel verdwenen natuurlijk! Maar die eerste keer was ik echt teleurgesteld in mezelf.
Mauro ging naar de crèche en we moesten tutjes hebben met zijn naam op. We hebben die dan ook gekregen van zijn meter en toch slaagt de crèche er soms in om nog een ander tutje in zijn mond te steken. Maar ach: wat niet weet, niet deert zeker?
Ondertussen heb ik er via een andere website ook nog een setje mogen ontvangen. Via deze website ga ik een Give Away organiseren in de vorm van een 'wedstrijdje'. Vul de quizvraag hiernaast in. De winnaar wordt bekend gemaakt op 1 augustus 2013! De winnaar krijgt uiteraard ook een prijs! Tip: het antwoord op de vraag vinden jullie op de bovenvermelde website.
Liefs,
Me die zich over haar tutjesvrees gezet heeft en nu een wedstrijdje zal organiseren.
Ik ging het gewoon bekijken, de oudste was een makkie, geen tut, geen duim, niets.
BeantwoordenVerwijderenDe tweede die nam gewoon spontaan haar duim, en laat ik me daar nu even het probleem afleren onderschat hebben. De derde greep ook naar zijn duim en toen was ik echt blij met het bestaan van een tut, dat kind kreeg dus een tut tegen wil en dank, na wat moeite werd de tut gesmaakt in plaats van de duim, het afleren verliep ook vrij vlotjes. Toen waren dat tutjes zonder eigen naam, lijkt me wel makkelijk.
Grappig he? het ene kind heeft er meer behoefte aan dan het andere kind. Ik heb die van mij nooit zo'n ding gegeven omdat ik altijd dacht: 'wat als ze het onderweg verliest en ik heb het niet in de gaten - dan is het leed niet te overzien als ik geen reserve bij me heb!' Gelukkig was ze blij met haar duimpje en ook daar was ze redelijk gauw vanaf!
BeantwoordenVerwijderen"Tot ik zelf moeder werd. Een keerpunt van jewelste!" Dat is een waarheid als een koe! En hier toch niet alleen op tutjesvlak. Ik ben al op meerdere vlakken compleet gezwicht. Ach ja, als het niet gevaarlijk is en zij zijn er gelukkig mee, dan is dat zo erg niet, toch?
BeantwoordenVerwijderen