Ik heb veel geduld en ik doe lang en hard mijn best om vriendschaps - en familiebanden in ere te houden, maar genoeg is genoeg! Langs mijn Mama haar kant - haar broer en zussen - hangen we redelijk goed aan elkaar. We zien elkaar zeer frequent, vierden tot drie jaar geleden samen Oudjaar. Gingen als eerste op babybezoek bij mijn neef toen hij zeven jaar geleden voor de eerste keer papa werd.
Toen ik naar Ternat verhuisde en ver van mijn thuisbasis en familie ging wonen, heb ik geprobeerd de band in ere te houden door op 1 mei mijn neven en nichten uit te nodigen bij ons thuis voor een hapje en een drankje. Wat doe je anders op een eerste mei? Niet bijster veel... Dus ik wou er een gezellige namiddag van maken.
Kwam ik van een kale reis terug, seg! Mijn twee neven - twee broers - waren het vergeten... Want er lag nog niks officieel vast. Wat hadden ze verwacht? Een papieren uitnodiging in plaats van een sms? Enfin, uiteindelijk is één van die neven dan toch afgekomen, maar de andere (die die papa is) niet.
Ondertussen is die ene neef al drie keer papa. Elke keer ben ik quasi onmiddellijk op babybezoek gegaan.
Maar nu ik zelf mama ben geworden, heb ik nog niets, maar dan ook niets van hem noch zijn vrouw gehoord. Geen sms, geen telefoontje, geen bezoekje... Niets! En dat steekt een beetje... Of ligt dat nu gewoon aan mij? Ik was dat van die eerste mei trouwens al compleet vergeten... Gisteren viel mijn knikker. Dus wat mij betreft is de maat vol! Ik doe mijn best niet meer, hoor.
Ik heb een andere neef die twee weken voor mij ook zijn eerste kindje heeft gekregen en daar zijn mijn getrouwde neef met drie kindjes en vrouwlief zelfs naar 't ziekenhuis gegaan! En ik hoor er niks van...
Maar als er dan wafels verkocht worden op de school van hun dochter, dan bellen ze wel... En dan twee weken later brengen ze de wafels die ik na nog eens twee maand in de vuilbak mocht kieperen omdat wij dat eigenlijk niet eten...
Zoals ik reeds zei: mijn grens is bereikt. Ik doe mijn best niet meer! 't Is gedaan!
Ik heb nog zo'n nonkel ook, maar dan langs mijn Papa zijn kant. Het is zeven jaar geleden dat ik hem en zijn vrouw gezien heb. Drie jaar geleden, in 2009, gaven wij een feest ter ere van het feit dat wij gingen samenwonen. Onder lichte druk van mijn Oma, heb ik die nonkel ook een uitnodiging opgestuurd. Zo beleefd als hij is, heeft hij mij gebeld, een boodschap ingesproken op mijn voicemail om te zeggen dat ze niet konden komen en nadien nooit meer gebeld. Nu met de geboorte van Mauro heb ik hem gewoon niet meegeteld om een geboortekaartje naar te sturen. Maar wederom onder lichte druk van mijn Oma, heb ik hem er toch één gestuurd (weliswaar een kopie, want ze waren op). Ik had aan mijn Oma ook doopsuiker meegegeven voor aan de tantes en nonkels van mijn Papa te geven die een cadeautje hadden gekocht of een kaartje hadden gestuurd. Nu heeft mijn Oma één van die zakjes aan mijn nonkel gegeven. Maar die heeft ook nog niks van zich laten horen! Wat moet ik doen? Hem bellen, zeggen "Seg, ge hebt alles gekregen, zoude mij gene proficiat wensen?"? Ik krijg het daarvan op mijn zenuwen! Gewoon een belleke is al meer dan genoeg van diene mens! Meer verwacht ik echt niet. Maar ja...
Liefs,
Me die nog geweldig naïef is, maar die nu wel weet dat ze beter af is met vrienden dan met familie. Vrienden kan je tenminste zelf kiezen...
Is hier ook zo hoor, ik had er zelfs een klein stukje over geschreven op mijn laatste blogpost.
BeantwoordenVerwijderenIk ben van het principe: een kaartje is het minste, een mondelinge proficiat het allerminste wat je kan doen.
De dingen waar ik me open mond op stond te kijken:
- onze buren: zij is kinesist en mijn man en ik hebben allebei al 3 een sessie ondergaan daar. We hadden eigenlijk een andere kine, maar hey, beter een goeie buur dan een verre vriend zeker?
Op een dag wou die buur een peperdure gsm die mijn man hem dan maar meebracht uit de USA.
2 dagen later prutst hij die kapot omdat hij er allerlei applicaties op wou zetten. Mijn man heeft zonder zeveren een hele zondag nodig gehad om alles te herstellen.
Er ging amper een bedankje af.
Ik zond hen ook een kaartje toen de zoon er was en niks noppes noegabol gezien of gehoord.
8 weken na de bevalling ging ik buikspieroefeningen gaan doen. Bij haar. Ik was echt zo dom om te denken dat ze me daar wel proficiat zou wensen of eventueel iets zou geven.
Niks, jong.
Ik was daar echt niet goed van.
Ik zei het al tegen mijn man: eerstvolgende keer dat die hier voor de deur staat met een verzoek, dan hebt ge geen tijd hoor.
Zo stoefen met hun geld en dan nog geen kaartje geven, zeg.
Mijn mama vroeg zelf ook een aantal kaartjes. Ze had immers voor kleinkinderen van vriendinnen ook cadeautjes gekocht dus 'verwachtte' ze iets terug van die vriendinnen. Ook kinneklop dus.
Sommige mensen zijn gestampte boeren en dat zal helaas niet veranderen.
Gewoon onthouden en je er verder niet te veel in ergeren zeker?
'k Vind het trouwens wel grof van je oma dat ze zomaar suikerbonen geeft aan die nonkel terwijl ge niks gehad hebt. Hebt ge haar dat al eens gezegd?
Gek, hier eigenlijk nog niet opgevallen dat sommigen niets laten weten hoewel er wel een hele hoop zijn (die we nochtans ook nooit vergeten zijn) die niets lieten weten. Wat me meer opviel waren de mensen van heel lang geleden of mensen die vrij ver staan (soort kenissen of collega's vn tventje) die enorm grote kado's kopen of heel veel geld geven. Voel me dan meteen schuldig... Zooo-veel hoeft ook niet:)
BeantwoordenVerwijderen@ Lie: Ja, ik heb mijn oma daarover aangesproken en ze was wel geschrokken van mijn reactie. Maar gelukkig had ik mijn Papa (= haar zoon) naast mij die mij overschot van gelijk gegeven heeft. Ik denk dat hare knikker nu wel gevallen is. En wat jullie buur/kinesist betreft: amai! Zeg maar tegen uw man dat hij ze links moet laten liggen. Groot gelijk daarover!
BeantwoordenVerwijderen@ Liezebies: Dat is ook waar! Er zijn mensen waar je niets van verwacht die ineens een groot cadeau kopen of veel geld geven. Ik denk dat je op zo'n scharniermomenten in je leven pas echt beseft aan wie je wel of niets hebt.