The One With the Update

OK. Hier gaan we dan. Mijn titel behoeft niet veel uitleg. Ik ga hier gewoon een algemene update geven. 't Is weer superlang geleden dat ik de tijd genomen heb jullie in mijn leven te betrekken en hoewel ik mij uitgebreid excuseerde voor de spelling - en typfouten die ik in het verleden gemaakt heb, heb ik er toch nog vastsgesteld in mijn vorige blogje! Shame on me...

Ten eerste: mijn éénmalig weekmenu is uitgedraaid op een fiasco. Ik heb het niet helemaal kunnen naleven en twee van de zes gerechten waren compleet mislukt. Bey bey voornemen om met weekmenu's te werken! Hoewel het misschien vanaf het nieuwe jaar wel te doen moet zijn... Dus nog een week of zes geduld... (Wat vliegt de tijd toch!)

Ten tweede: met Mauro gaat alles heel goed. Komende zondag is hij al zes maanden oud! Onlangs is hij wel ziek geweest (vorige week, want hij is toen niet naar de crèche gegaan). Hij moest aërosollen. Maar al bij al heeft hij dat niet slecht gedaan!

Hij zit al een tijdje aan vier voedingen per dag. 's Morgens zo rond 7uur een flesje melk. 's Middags rond halftwaalf patatjes. 's Namiddag rond 16uur fruitpap. En 's avonds voor slaaptijd zijn flesje. We zijn aan 't proberen hem wakker te houden nadat we ermee thuiskomen om hem om 8uur zijn flesje te kunnen geven en dan te slapen te leggen. Hij begint nogal vroeg aan zijn nacht als we hem laten slapen bij thuiskomst.

Zitten lukt nog niet zelfstandig. Rollen doet hij als geen ander. Gisteren bijvoorbeeld lag hij 180° graden gedraaid in zijn park (dus met zijn hoofd op de plaats van zijn voeten) en op zijn buik. Hoe hij 't geflikt heeft weten we nog altijd niet. 't Is zo'n schatje en ik zie hem zo graag! Ik kan er geen genoeg van krijgen en zou hem wel kunnen opeten!

Ten derde: ik weet niet wat het is met mij, maar ik ben precies niet echt meer gelukkig... Is dat een winterdipje ofzo? Ik heb nochtans alles wat mijn hartje begeert: een tof huisje, een ventje en een zoontje, maar toch... Ik heb het gevoel dat sinds de geboorte van Mauro ik niet meer voldoe aan de normen van een lief. Dat wou ik zo graag vermijden! Maar 't gebeurt toch, precies... En ik heb nog niet gevonden hoe ik mij terug 'verliefd' kan laten worden op mijn groot ventje...

Ten vierde: de school. Ik wil zo graag leerkracht worden! Maar ik heb nog niet genoeg kunnen doen naar mijn gevoel... Ik heb nog niets gestudeerd. Ik begin te laat met mijn taken. Ik vermoed dat het komt door gebrek aan steun op het thuisfront. Er loopt daar iemand rond die mij al meermaals gezegd heeft dat hij pas fier gaat zijn op mij als ik mijn diploma haal zonder het huishouden, mijn job en ons gezin te 'verwaarlozen'. Nu moet je mij eens uitleggen hoe ik dit kan bolwerken? Ik denk dat ik nu alles wat moet negeren om na 't behalen van mijn diploma meer tijd te kunnen creëren voor alles. Maar dat wordt niet begrepen...

Ten vijfde: mijn job. Ik vertrek thuis voor 7uur 's morgen om om 8uur te kunnen beginnen. Ik ben verplicht om een uur middagpauze te nemen en ik mag pas naar huis gaan om 17uur. Dit wil zeggen dat ik pas tegen 18uur thuis ben, mét Mauro. Ik ben sinds mijn terugkomst op zoek naar een job dichter bij huis om alles (gezin, huishouden, job en studies) beter te kunnen combineren, maar gezien de economische siutatie van ons land is dit geen sinecure. En toch kreeg ik onlangs het verwijt dat ik mij niet genoeg aanpaste en mijn best niet deed om alles te kunnen combineren. En ook dat 't groot ventje een andere job moest zoeken zodat er toch iemand dicht bij huis werkt. Ik was zo kwaad toen hij dit zei!

Ten zesde: ik voel me soms een vrijgezel... Een van mijn eerste blogberichten heb ik het er al over gehad: 't groot ventje slaapt vooral in de zetel. Ik kan er niet meer tegen! Maar 't lukt hem niet om zoals elke normale mens op tijd zijn bed op te zoeken... Maar wie mag er dan uit voor Mauro? Jeps, ikke. Want 't groot ventje hoort hem niet...

Amai, wat een blogbericht! Het kan tellen als update, maar 't is vooral een klaagzang zo te zien. Hopelijk zijn jullie niet afgeschrikt en komen jullie zeker nog terug, want het wordt hoog tijd voor wat positivisme!

Liefs,

Me die deze zaterdag voor 't eerst in haar leven een biscuit gaat bakken. Maar tekst, uitleg en foto's zullen wel volgen. ;-)