The One With the Reorientation

Als kind kreeg ik altijd de vraag: wat wil je later worden? Ofwel in zo van die vriendschapsboekjes, ofwel in 't echte leven. Mijn antwoord? Juffrouw!

Na mijn middelbaar ben ik dan ook vol goeie moed naar de Hogeschool getrokken voor Lerarenopleiding Secundair Onderwijs. Blijkbaar had ik de studie lichtjes onderschat of verkeerd aangepakt, ik weet het niet. Maar ik had een relatief zware tweede zit aan mijn been die ik heb meegedaan maar waar ik nog altijd niet voor alles slaagde.

Het jaar nadien heb ik Lerarenopleiding Lager Onderwijs gevolgd, omdat ik dacht dat het lager meer mijn ding was. Maar ook hier weer hetzelfde verhaal... Verkeerd aangepakt of mijzelf onderschat? Ik weet het niet. Zware tweede zit. Nog altijd niet voor alles geslaagd. Dus dan ben ik maar gaan werken...

In 2006 was dit.

Ondertussen zijn we zes jaar verder en al een heleboel stappen.
In 2008 ben ik 't Ventje tegengekomen.
In 2009 zijn we gaan samenwonen.
In 2010 hebben we een huis gekocht.
In 2011 zijn we naar dat nieuw huis verhuisd.
In 2012 hebben we ons eerste kindje gekregen.

En door dat eerste kindje die supergemakkelijk is, heb ik veel tijd gehad om na te denken...

Binnen drie weken moet ik opnieuw gaan werken. Maar ik sta er niet voor te springen. Het is niet mijn droomjob en ik zie me dat niet doen tot ik met pensioen mag gaan. Ik zie me in feite niks anders doen dan lesgeven tot ik met pensioen ga.

Wat heb ik nu gevonden? Lerarenopleiding in Hoger Afstandsonderwijs. Zowel Secundair als Lager. Mijn keuze valt toch op het Secundair, hoor. Aangezien ik van allebei geproefd heb, ken ik het verschil.
Net wat ik zoek! Woensdag heb ik hierover een gesprek met de studiebegeleider. Ik moet me maar 5 keer per semester naar een monitoraat begeven op de campus zelf. En dan voor mijn examens natuurlijk. En al de rest studeer ik thuis op mijn eigen tempo.

Mijn vingers jeuken om eraan te beginnen! Gisteren heb ik mijn cursussen nog gevonden van het eerste jaar en het is niet te onderschatten, ik weet het. Alleen is het jammer dat 't Ventje het niet ziet zitten. Hij geeft me sterk het gevoel dat hij mij niet wil/gaat steunen.

Maar ik ga mijn wil doordrijven zodat hij ziet dat ik het echt meen en zo zal ik hem wel kunnen overtuigen. Het belangrijkste is toch dat hij op alle vlakken een gelukkige mama heeft voor zijn kind? En niet eentje die tegen haar goesting gaat werken en dan slechtgezind thuiskomt...

Hebben jullie enige tips voor mij, behalve doorzetten en plannen?

Liefs,
Me met de wilde plannen maar met de volle goesting.