The One Where I Go Crazy

Mijn Ventje kan het volgende formeel bevestigen: als ik moe ben, doe ik raar. (Volgens mijn ventje zal dat niet alleen op momenten dat ik moe ben zo zijn. Volgens hem ben ik altijd een bizarre. Maar aangezien hij zelf nu ook niet het toonbeeld van normal behavior is, ga ik hier geen rekening mee houden. Hij is diegene die thuis altijd onmiddellijk zijn hemd en jeans inruilt voor 'n trui mét kap en trainingsbroek en als hij het dan in zijn bol krijgt, zet hij die kap op. Soms zet hij die zelfs op maar laat hij die achter zijn oren zitten.) Enfin, dit geheel terzijde leggend: ik ben moe dus doe ik raar.

De ene moment ben ik super knuffelig met mijn Ventje en is het net of ik heb hem drie jaar niet heb gezien (ik ken hem nog maar twee jaar...). De andere keer ben ik zeer snel in mijn gat gebeten en voor niks lastig.

Mijn Ventje kan er zijn vinger niet op leggen wat er nu weer door mijn hoofd spookt. Waarom ik me zo gedraag. Eender wat ik doe, zijn reactie is altijd: "Je bent moe zeker?"

Ten huize Me, Myself and We is het dus altijd dikken ambiance! De ene keer uit zottigheid, de andere keer uit ambetantigheid.

Aan jullie de keuze op welk moment jullie willen binnenvallen.

Liefs,
Me die zich raar gedraagt als ze moe is. (En aangezien ik nu verschrikkelijk moe ben, is dat zo goed als continu.)