The One Where I Posted On Facebook

Vorige week vrijdag zijn we gaan eten met die vrienden van ons die op vier maanden zwangerschap nog een miskraam te verduren kregen.

We hebben eerst over koetjes en kalfjes gebabbeld. (Het was lang geleden dat we ze nog gezien hadden dus we hadden nog veel bij te praten.) Pas na 't hoofdgerecht heeft 't Ventje zijn stoute schoenen aangetrokken en gezegd dat we iets te vertellen hadden, maar dat het voor hen misschien niet zo tof zou zijn. Hij heeft dan verteld dat wij mama en papa gaan worden.

We zagen wel aan 't meisje haar reactie dat ze eventjes verschoten was, maar nadien zei ze mij: "Ik ben blij voor jullie en je kan er ook niets aan doen, natuurlijk." We hadden wel de indruk dat de mannelijke helft van dat koppel er beter mee omkon. We weten niet wat er in hun hoofd afspeelde natuurlijk. Maar ik ben blij dat ze 't van ons hoorden (en zij ook) en ik ben blij dat ze 't weten. Voor de rest van haar "Jij kan er ook niets aan doen" lig ik eerlijk gezegd niet wakker. Naar ons gevoel hebben we er ook lang genoeg op moeten wachten. Anderhalf jaar (is voor sommigen misschien niks, maar voor ons al lang genoeg). Er is niemand die ons dit geluk nog zal afnemen.

De dag nadien - afgelopen zaterdag dus - zat ik exact in de helft. Ik was 20 weken zwanger. Ik heb dan maar op facebook geschreven dat ik halfweg ben. Dat binnen vier maand en een half onze eerste spruit wordt geboren. Ik zag zoveel van mijn "vrienden" een foto posten van hun echo (zal ik jamais doen) of aankondigen dat ze binnenkort een nieuwe koosnaam krijgt, namelijk 'mama' en dat ze net 9 weken zwanger is.

Uiteraard heb ik er positieve reacties op gekregen! En zo heb ik ook iedereen in één keer kunnen bereiken. Want een sms sturen naar heel je telefoonboek met de melding "Wij worden mama en papa". Sorry. Facebook is gewoon goedkoper. *knipoogt*

En zo weet heel de wereld het. Maar dat maakt mij niet uit.

Ik ben gelukkig. 't Ventje is gelukkig.

En dat is al wat telt.

Liefs,

Een gelukkige Me.

The One Where I Feel Like An Alien

Sinds gisteren voel ik me een echte Alien, in mijn gedachten.

Morgen ben ik exact 20 weken zwanger. Wil zeggen dat ik halfweg ben. Het is al een paar dagen dat ik kleine luchtbelletjes voelde die wat groter werden. Maar gisteren heb ik voor de eerste keer echte stampjes gevoeld. Vandaag ook weer.

En dat doet me denken aan een SF-film met een buik waar handen en voeten doorkomen (zo door de huid. Dus de huid neemt de vorm aan van een armpje met een handje.)

Ik vind het wel een zalig gevoel! Nu wordt het echt concreet! Elke keer als ik een stampje voel, dan krijg ik zo'n debiele grijns op mijn gezicht.

Vanavond gaan we eten. Met een bevriend koppel. 't Jammere is dat zij eind september bij ons thuis zijn geweest en ons toen gezegd hadden dat ze acht weken zwanger was. Jammer genoeg heeft ze op vier maanden zwangerschap nog een miskraam gekregen. Vanavond zien we hen. Hopelijk gaan ze content zijn voor ons... Want ik denk niet dat ze het al gehoord hebben. (Zoals je misschien weet, heb ik nog geen 'aankondiging' op Facebook gezwierd. Misschien morgen. Gewoon het volgende: "<naam> is halfweg!" Ik zie nog wel.)

Liefs,

Me met de stampjes in de buik.

The One With the Senior Sitting

Ik zal eventjes het verhaal van de Oma van 't Ventje schetsen, zo kunnen jullie zich een beter beeld vormen en jullie beter inleven.

Een jaar of zeventwintig geleden werd mijn Schoonmama zwanger van mijn Ventje. Toen zij zeven maand zwanger was, is haar man - de papa van mijn Ventje - het afgetrapt. Waarom of hoe, daar weet ik het fijne niet van, maar dat hoeft ook niet. Het zijn uiteindelijk mijn zaken niet, he.

Toen ze acht maand zwanger was, is ze met een keizersnee bevallen van mijn Ventje. Hij lag omgekeerd. Zijn voetje was al geboren toen ze hem er via die snee hebben uitgehaald. Hij heeft nog een maand in de couveuse moeten liggen.

Toen mijn Ventje 21 was, ging hij samenwonen met zijn toenmalige vriendin. Hij heeft altijd met zijn mama in hetzelfde huurhuis gewoond. Omdat zijn mama vond dat hij niet te veel huur moest betalen, omdat ze toch nog altijd alleen was, omdat haar mama alleen was en niet meer zo goed te been, heeft mijn Schoonmama besloten om uit het huurhuis te gaan en bij haar eigen moeder in te trekken.

Uiteindelijk heeft dat samenwonen van mijn Ventje met zijn vorige vriendin niet lang geduurd. Zijn mama is nooit terug naar het huurhuis gegaan. 't Ventje woonde daar dus alleen. Zijn mama is altijd bij haar mama gebleven.

Met de Oma van 't Ventje ging het "van kwaad naar erger". Ik weet ook wel dat dat erger klinkt dan het is, maar echt goed is ze nooit meer te been geweest. Sinds de laatste keer dat ze in 't ziekenhuis heeft gelegen, is het met de Oma van 't Ventje er nog erger op geworden. Tegenwoordig leeft ze in het verleden. Ze denkt dat haar dochter die bij haar inwoont haar moeder is. Ze vraagt zich af hoe 't met haar vader is, of diene mens nog leeft. Ze kan helemaal niet meer uit of in bed. Eten doet ze ook amper.

Zaterdag werd mijn Schoonmama uitgenodigd op een verjaardagsfeestje. Omdat ze haar moeder niet alleen kan laten, heeft ze aan ons gevraagd om op haar te gaan letten. We hebben dit dan ook met het grootste plezier gedaan. Aangezien mijn Schoonmama heel haar leven 'on hold' zet, mag zij toch ook eens haar gedachten verzetten zeker?

Toen de Oma van 't Ventje lag te slapen, voelde ik mij alsof ik ging babysitten - zoals vroeger. Kindjes in hun bed? Ikke in de zetel naar TV kijken en een klein knabbeltje bij de hand.

Enfin, mijn Schoonmama is gaan kijken naar een rusthuis. Maar ze heeft het er moeilijk mee. Ze vindt het aanvoelen alsof ze van haar moeder vanaf wil. Of ze haar wil wegsteken.

Alles zal vroeg of laat wel op zijn pootjes terecht komen zeker?

Liefs,
Me wiens hart breekt als ze haar Ventje bij zijn Oma ziet zitten die eigenlijk niet meer 'in het heden' leeft...

The One With the First Birthday

Hoe kon ik dit nu in stilte laten voorbijgaan!? De eerste verjaardag van mijn blog. Op 5 januari 2011 heb ik mijn eerste berichtje gepost.

Daarnet heb ik het nog eens nagelezen. Hopelijk schrijf ik intussen al iets vlotter en beter... Al doende leert men, zeggen ze.

Ik schrijf wat ik denk en meemaak, maar omdat mijn leven voorlopig over relatief veel rozenblaadjes is gelopen, valt er niet veel spannends te vertellen.

Het zijn gewone dingen. Van een gewoon meisje en haar lief. En aan mijn volgers te zien (23 zijn het er, volgens de 'backstage') valt dit wel in de smaak. (Meer volgers zijn altijd welkome, he! Dan kan ik misschien opnieuw een Give Away organiseren. Voor dat boek 'Kinderkleding maken'. Het ligt nog altijd in mijn boekenkast...)

Als ik dit fotootje bekijk van deze cupcake, dan denk ik eraan dat ik dat ook wil kunnen maken. Ooit stond er op de achterkant van een Libelle een recept voor cupcakes en voor de topping! Ik ga dit binnenkort eens proberen. Want waar we ook al uit zijn - en dat was zo nog voor ik zwanger was - is dat we onze Juul gaan laten dopen en dan wil ik cupcakes!

We zijn niet katholiek. We gaan niet naar de kerk. Maar we willen graag 'officialiseren' wie er meter en peter zijn. Ikzelf ben meter van een niet-gedoopt kind. 't Ventje is peter van een gedoopt kind. Veel verschil zit er niet in, waarschijnlijk. Maar als ze me beu zijn als meter, kunnen ze mij buitengooien. Een dooppeter is al wat moeilijker, denk ik. Hoewel ik hier verder nog nooit over heb nagedacht wegens geen-zin-noch-aanleiding voor. Maar stel nu dat er iets gebeurt met de ouders van mijn metekindje, wie gaat haar dan opvangen? Waarschijnlijk zullen de grootouders hier beroep op doen en worden de meter en peter vergeten, hoewel het hun (die van de meter en peter) taak is.

Ik zie 't al helemaal voor mij! Een doopfeest én babyborrel in één. Goed weer, een schattige baby die niet moeilijk doet, mooie kleren, een superfiere oma en opa, meter en peter en ouders van de baby natuurlijk... 't Ventje wil dit scheiden. Maar dat zien we nog wel. Zolang ik mijn cupcakes kan maken, kan 't mij allemaal niet schelen. *knipoogt*

Er zijn nog zoveel dingen die ik jullie zou kunnen vertellen. Mijn dromen. Mijn ideeën over 't één en ander. Ik heb nog tijd zat om dit allemaal neer te pennen. En vroeg of laat kennen jullie mijn idee over alles!

Liefs,

Me die nog veel wil vertellen maar haar blogjes meer wil spreiden en er nog veel jaartjes wil bijdoen!

The One With the New Year

Eerst en vooral wil ik iedereen een zeer gelukkig, gezond en liefdevol 2012 toewensen! Ook wens ik jullie toe dat al jullie dromen en wensen in vervulling mogen gaan!

Voor de rest ga ik ook een beetje bijpraten, want het is al beschamend lang geleden dat ik nog een berichtje heb gepost! Mijn excuses daarvoor.

Thuis is er niet zo heel veel gebeurd. De zwangerschap gaat gestaag verder. Van Sinterklaas had ik een Angelsound gekregen en regelmatig (lees: wekelijks) luisteren we eens naar 't kloppend hartje. 't Is nog altijd zo onwezenlijk! Ik weet dat er een babietje in mijn buik groeit. Ik heb het hartje al horen kloppen. Ik heb het zelfs al gezien - onze Juul - maar toch is het nog niet echt doorgedrongen precies... Zal wel komen ne keer we aan de baby-uitzet gaan beginnen. 

Tussen mijn vorig blogje en de feestdagen, hebben we toch al één knoop doorgehakt wat onze Juul betreft. We hebben beslist wie we als meter en peter willen hebben. Op Kerstavond hebben we aan mijn broer een chocolade tablet gegeven met op de wikkel 'Wil jij mijn peter zijn?' en er zal ook een mannetje van lego bij met op het magneetje dezelfde tekst. Hij was eigenlijk wel verschoten en ik ken hem, dus ik heb hem gezegd dat hij niet direct moest antwoorden, maar nog geen vijf minuten later heeft hij gezegd dat hij dat wel wil zijn. Op Kerstdag hebben we eenzelfde cadeau gegeven aan de zus van 't Ventje, maar dan met Meter he. Zij heeft ook direct 'ja' gezegd.

Voor de rest gaat het hiet zijn gewone gangetje. De oma van 't Ventje is echt niet goed. Ze beleeft alles alsof het dertig jaar terug in de tijd is. Ze denkdat dat haar dochter (mijn schoonma) die bij haar inwoont haar moeder is, en niet haar dochter. Wel herkent ze ons nog. Maar ze gelooft niet dat ze thuis is. Ze kan niet meer uit haar bed. Er is een ziekenhuisbed in plaats van haar gewoon bed gezet. Dus ja... 't Gaat niet zo goed met haar. Op Nieuwjaarsdag reden 't Ventje en ik naar huis en hij zei "Ik denk dat e 't niet lang meer zal  trekken.". Wat moest ik daarop antwoorden? Ik heb maar niks gezegd...

Gisteren zijn we naar koetsen en slaapkamertjes gaan zien. Jammer genoeg geven ze daar geen grote solden op. Maar we hebben ons gedacht gezien van koets. Van kamertje zal ook wel lukken. Volgend weekend gaan we al eens informeren voor een geboortelijst bij Dreambaby.

Vandaag heb ik al de kerstversiering afgebroken. 't Is hier kaal. Straks - na 't veldrijden - nog 't laatste opruimen en met nat kuisen. Dan kunnen we weer relaxen.

En zo gaat het leven voort...

Een nieuw jaar. Een nieuwe begin. En het voornemen om minstens één keer in de week een blogje te posten! Hopelijk val ik in juni niet stil...

Liefs,
GeSa die blogjes gaat bijlezen tot 't veldrijden gedaan is.