The One Where I Can Use Somebody

Soms kan ik mij erg opwinden over een bepaald gebeuren, maar daarmee bedoel ik niet wat er in het nieuws allemaal te zien is. Ik doel met die gebeurtenissen eerder op zaken die hebben plaatsgevonden met/tussen mijn collega's of met vrienden. Iets waarvan ik eventjes niet goed ben.

Tot op het moment dat er een bepaald liedje van Kings of Leon op de radio komt, namelijk "Use Somebody". Daarna verdwijnt alles in het niets bij mijn gedachten die loskomen bij dit liedje. Hierbij de tekst:

I've been roaming around
Always looking down at all I see
Painted faces fill the places
I can’t reach

You know that I could use somebody
You know that I could use somebody

Someone like you
And all you know and how you speak
Countless lovers under cover of the street

You know that I could use somebody
You know that I could use somebody
Someone like you

Off in the night, while you live it up
I'm off to sleep
Waging wars to shape the poet and the beat
I hope it's gonna make you notice
I hope it's gonna make you notice

Someone like me
Someone like me
Someone like me, somebody

I’m ready now, I’m ready now
I’m ready now, I’m ready now
I’m ready now, I’m ready now
I’m ready now

Someone like you, somebody
Someone like you, somebody
Someone like you, somebody

I've been roaming around

Op de tonen van dit liedje ben ik midden mei vorig jaar naar de witte doodskist van een ex-klasgenootje uit het lager onderwijs gestapt. Een grote foto van haar en haar man stond ernaast. Ontzettend veel bloemen lagen erop en ernaast. Een ander ex-klasgenootje liep naast mij. We zijn toen zo hard geconfronteerd geweest met de snelheid van het leven, dat het liedje mij nog altijd 'pakt'.

In januari kreeg E. te horen dat ze een hersentumor had. In mei is ze gecremeerd. Zo hard. En zo confronterend dat er ergere dingen bestaan in het leven dan een discussie met een collega dat ik met mijn voetjes op de grond blijf staan.

Vanaf die dag, probeer ik samen met het Ventje van iedere dag een feest te maken. Een glaasje cava, wat hapjes... Niet dagelijks natuurlijk, maar op tijd en stond. En in stilte stuur ik een 'schol' naar hierboven, naar E.

Want zij heeft mij geleerd (jammer genoeg te laat) om te genieten. (Ik heb na het derde of vierde middelbaar weinig contact met haar gehad. Maar toch heeft ze een - hopelijk - blijvende stemple nagelaten.)

Liefs,

Me die bijna dagelijks door de Kings of Leon met haar voeten op de grond wordt gehouden.